Alle inzendingen over weemoed OR heimwee OR nostalgie

Nooit heeft zo'n grijpjanus aan mij gezeten Nooit op het werk, op feestjes, in een kroeg Ben ik niet sexy of niet mooi genoeg? Ook ik ben vrouw - men is mij vast vergeten. Dus tja, terwijl ik dat volstrekt niet wil Vraag ik mijn baas nu: knijp eens in mijn bil!…

eigenlijk is het een heel simpel verhaal afspelend in het naoorlogse Nederland zonder al die moderne pracht en praal krijgt de nostalgie al snel de overhand De weemoed naar het verleden spat van de buis het gevoel gaat mij door merg en been door deze revue voel ik eindelijk weer thuis terwijl ik de laatste scène nog maar eens beween…

ANSICHT VAN WEEMOED er hing een damp van mistroostigheid over het water waardoor het zicht beperkt bleef tot halverwege mijn weerzin wij bevonden ons aan de kust van weemoed daar waar de tranen van eeuwen zich hebben verzameld in het onpeilbaar diep met een zilte smaak op de lippen als een vreemd soort heimwee naar vervlogen leed…

Het was het waard Voor wat het waard was Geen berouw of spijt Geen jankverhaal Vol medelijden Nooit heimwee Naar die rotte tijd Geen weemoed Of wat als?…

In nostalgisch verre dromen vervaagt nimmer jouw gezicht weemoed heeft 'het zwart' verdreven herinneringen zacht meegenomen de slechte langzaam uitgewist wrok stilaan in tederheid gevangen nochtans wreed met machteloosheid saamgevoegd desondanks geworteld in verstild verlangen naar wat eens was maar nu niet meer bereikbaar is...…

toen was niet alles beter je was eraan gewend er was een tijd voor de melkboer een tijd voor de bakker ze kwamen aan de deur moeders wil was wet en soms die van vader regeerde als een huisdespoot het verlangen naar later wordt nooit meer zo intens beleefd de zondagen nooit meer zo lang de kussen van Annemie roepen nog gras en stenen tot…

Zo zou het eenvoudig worden brandstof voor vuur te zijn zich met de lucht verbinden Weg zweven met de wind opgewekt door een verschil tussen warm en koud Dan nog je verwonderd afvragen hoe het zou zijn met vleugels nieuwe landen te ontdekken als een albatros gemaakt voor zweven of hoger gegrepen een engel met harp zonder geslacht…

de vlammetjes achter mica ruitjes als tongetjes die een verhaal vertellen over de vervlogen tijd toen alles nog sober was en het leven zó leefbaar jezelf betrappen op een hang naar warmte en een vleugje heimwee dat is wat het is…

nostalgie op een speciale zomernacht met de radio op zacht speelde er muziek van de jaren tachtig… verwende mijn geest zo krachtig nostalgie kwam op de proppen spontaan stroomden vele tranen waren nog moeilijk te stoppen… en ogen creëerden zilte oceanen dus… alleen op mijn kamer op mijn vertrouwd gebied er vloeiden vele tranen…

ik dronk muziek weemoed nam me mee naar oorden waar tranen en verdriet geboren worden ik liet me drijven op golven nostalgie met spijt van dingen die verloren gingen in een vergeten melodie in cirkels donker drijven zilveren tonen trompetten schetteren het koper rood, ritme baart zijn eigen klonen violen strijken lichte kleuren…

ga nooit terug naar daar dat en wat ooit was een vorige huis waar je hebt gewoond je werk van toen het is vals die heimwee die nostalgie dat sentiment je kunt het toch niet overdoen doe weg die oude jas wat moet je ermee … niemand die je er nog in herkent de tijd is door gelopen nieuwe inzichten en veranderingen worden getoond…

bij een geur van natte lappen vallen weerom de bladeren in een landschap van melancholie is heimwee het steekwoord ergens tussen mijn oren blaast iemand weemoedig op de mondharmonica en op het prikbord van het gemis hangt nog een ansicht van een voorbije vakantie...…

er hing een damp van mistroostigheid over het water waardoor het zicht beperkt bleef tot halverwege mijn weerzin wij bevonden ons aan de kust van weemoed daar waar tranen van eeuwen zich hebben verzameld in een onpeilbaar diep met zilte smaak op de lippen als een soort van heimwee naar vervlogen leed...…

Een koortje zong White Christmas op het plein Om tegen Kerst wat wintersfeer te maken Een handjevol publiek slechts in de zaken Die in het centrum nog in leven zijn Maar door de wijken zwermde ondertussen Een legertje pakketbezorgersbussen…

De weemoed naar Thailand kan soms als scharlaken zijde op me neer dwarrelen. Ik zweef dan opeens, gesluierd, door de schemerige wereld van hier noch daar en alles draagt het zegel van het Oosten. Hoe kan de wind van zó ver, de geur van wierook naar mij dragen?…

Altijd geweten dat je terug zou komen. Een winter lang op je gewacht. Soms wakker liggend in de nacht die duistere geheimen wikkelde om bomen. Altijd geweten dat je er nog was. Bijna vergeten soms. Dan kon ik zingen en lachen door de tijd. Hoe ongezien en onvermijdelijk verborgen in de dag bleek je aanwezig. En nu je er weer bent begroet…

Op een culinair congres in Amsterdam zingt een kok weemoedig gestemd door het zien van het Rokin: 'Het is tijd om heen te gaan, Tijd, ondanks de klokken, Tijd, ofschoon de kunstenaars Nog naar Arti sjokken. Alles gaat voorbij mijn lief, Niets blijft bij het oude, Zelfs de liedjes die ik zing, Zijn je reinste claude.…

als verwaaide klanken en geuren van tijdloze jaren als vergeelde kindertekeningen in vage tinten vol melancholie…

Blauwgeurend, de sparkelgrop Langs de paden van de groes Met weemoed denkend aan de wrop Lang gelee, triestzeurend en batroes Het leven nu, is een grauwgegroppel Snaterend in je hoofd, vol kruig De oren vol met jostverstoppel De ogen bedekt met frummeltuig Ik ga terug, snel en met hestenvaars Achteruitleven, keerom naar de wommel Met warmtezoekende…

Is het halfvol, halfleeg het glas De keuze zal de kijk bepalen Zo ook de stand van beide schalen Die wikken over groener gras Ik weet het juiste antwoord pas Als ik geestdriftig met verhalen Haar aandacht vang en volle zalen Tref in haar blik, zij even kras Opveert bij het aloude KNIL De met de Gordel zo vervlochten Zwarte, nu witte orchidee…

ik betrap mezelf op een vleugje heimwee naar het oude Frankrijk Hotel des Alpes tout le confort A Die route de Gap en de Grand Garage van A.Saviard Centre Ville waar je destijds terecht kon voor een Peugeot of Simca de snel vervagende schildering op de oude muur in Pontaix maakt weemoed in mij los met het glas pastis op het…

Ze sprak vol passie over pijn het lijden van haar Russische ziel over weemoedigheid en het gemis der dingen heimwee en verlangen van geur van verf op doek haar woorden raakten mijn hart dat in harmonie met dat van haar begon te zingen er vonkten lichtjes, ze dansten rond tussen hoofd en hart en mens daar in het duister bij de deur…

Nostalgie is schuilen onder de paraplu van het verleden…

uit mijn diffuus verleden paar ik nu beelden aan muziek de schoonheid aan ontroering leg ze bezonnen in het heden vast hoewel verbluft over de keus van mijn zo korzelig geheugen verbaasd dat het verborgen heimwee zich willekeurig mengt met dat wat weemoed was herinner jij je nog dat je me vroeg naar het verschil tussen die vormen van…

De waterkant, met spiegel van de zomer bood weinig soelaas tegen de innerlijke onrust die zomermiddag op het adolescentenkamp voelde ik de heimwee dieper dan ooit naar het land waar ik geboren was als klein kind verkocht aan Hollanders maar door ‘t Indische bloed in mijn aders stroomde rivieren van weemoed voeren zielenboten tegen de wind…

*My formula for greatness in man is amor fati: that a man should wish to have nothing altered, either in the future, the past, or for all eternity. Not only must he endure necessity, and on no account conceal it -- all idealism is falsehood in the face of necessity -- but he must love it. -- Friedrich Nietzsche, Ecce Homo…

Wat rest ons, als bankzitters thuis voor de buis - geen médaille bronze, noch médaille d'or voor de geus van Oranje, geslonken tot muis... geprezen zij 't wonder van San Salvador. mei 2015…

Ze antwoordde nogmaals in fluistertoon dat ze het wilde proberen met jou omdat je grotendeels uit dromen bestond in droevige weemoed van herinnerde momenten.…

Ik kan door heimwee overmand Memories eren, observeren Ook weemoed naar een andere tijd Dan die waarin ik werd geboren Veroorzaakt lotsverbondenheid Kan hoog op herbeleven scoren Een kijkje in De Gouden Eeuw Met aan de Vecht de buitenplaatsen Een winterlandschap, ijs en sneeuw Met arreslee, vriesletsel, schaatsen De stoommachien, fabriek…

Je pijlen zijn raak in mijn ziel geschoten De geur van vandaag, weemoedig van nu, smelt laag na laag, wordt morgen uitgegoten.…