Alle inzendingen over zee OR schip OR gestrand

– ’t Wordt nimmer waar Men zei:’ Uw zoon is dood; ‘Hij stierf op zee’… En nog veel meer. Zij heeft het niet verstaan. ‘Ik kom weerom,’ zo fluistert zij, En kijkt u lachend aan. En iedere morgen wacht zij hem. Dan gaat zij naar de ree* En doolt de schepen langs en tuurt Naar de eindeloze zee. En iedere middag wacht zij hem.…

het schip rolt van schots naar scheef de destabilisator geplaagd door een virus, legt het aan met de middeleeuwen en haar houten barken de rotsen onverstoorbaar vlakbij kijken niet naar een eeuw meer of minder evolutie heeft hen slechts bijgebracht dat ze er nog steeds als de klippen bij kunnen zijn in morse en andere code de noodkreten…

aan de strakgespannen ketting schier op breken staand uit het boegoog links, desolaat het roestigzware anker lijdzaam droomt 't ontzeilde schip, bewonderd, museaal en met weemoedige aanvaarding, van ooit zijn woelig element uit "De Zee en Ommelanden" (tweede reeks) hiertoe geïnspireerd in het "Maritime Museum" te Bath (Maine, USA)…

de aarde is klein en alleen, een slingerend schip in het ruim, dat zich stampend en schuin overstag gaand in doodsangst kampende boven houdt op het kolkende water des donkers onder het stormende schuim. ik lig in het ruim naast een vrouw.…

Op 't schip waarin geen vuren troostend branden, Nestelt de kou zich voor een lange reis; Tegen de 's nachts wakkergekraakte wanden Kruit en verbrijzelt zich het drijvend ijs.…

Gezichten en namen verdwijnen Gedichten en boeken gaan mee Zacht laten de sterren licht schijnen Op een traag zinkend schip Aan de horizon van de zee Mijn hart was ik bijna verloren Het zonk met de boekendoos mee Een zeemeermin dook ernaar Bracht het naar boven Gaf het mij in een bootje op zee Ik beloofde er goed voor te zorgen…

de mens is klein groot is de zee de mens is slim wijs is de zee de mens is sterk machtig de zee het bootje de schuit het schip en de tanker gedragen van haven naar haven op de rug van de zee het kind op het strand trekt de vlieger strak als een anker de witte wolken trekken mee en de maan trekt de vloed kromt de rug van de…

Ruig is de zee en de Stena Line mag zich manoeuvreren naar Engeland. De storm, de zee, brengt vaak capriolen met zich mee als er zware storm heerst. Van land naar land, je geeft je over aan het schip en de kapitein. Natuurlijk heb je vertrouwen dat het helemaal goed komt. Ruige zee Foto Dick Voogd…

Legt met het lichaam de havens open, strekt door de schrille echo van het lied dat speelt op de kim een hand naar het schip wat niet aanmeert. De tornado neemt gradatim de stand aan van het flinke schip, veert het hoger en hoger op zee. Bedolven onder de golven keert het om naar haar, in de hardste wee.…

Een koortje zong White Christmas op het plein Om tegen Kerst wat wintersfeer te maken Een handjevol publiek slechts in de zaken Die in het centrum nog in leven zijn Maar door de wijken zwermde ondertussen Een legertje pakketbezorgersbussen…

Ik kende jou als een eiland in open zee. Als een zacht, fris maar krachtige rosé Maar na een vloed over het fijne zand. Plotseling als schipbreukeling gestrand.…

nu het laat is en de nacht valt over zee en de golven niet meer zijn dan een geluid zeilt het schip van mijn verbeelding uit ik zoek de drenkeling die jarenlang vermist misschien nog ergens op het laatste wrakhout drijft die nooit de reddingsboeien greep omdat hij wist dat hij niet geboren was voor deze tijd ik zoek de vrouw die tegen…

ik sta met mijn ene voet in de zee met de andere op het vasteland alles klopt al is het voor even aan de vloedlijn verzandt het geklater met een schip vol stilte bevaar ik het water nergens besef ik de diepte meer…

gestrand na verre reizen is vergane glorie aan de ka een horizon vol slanke zeilen vooruitgang kom je nooit te na…

de zee heb ik nooit meer een voet op het water gezet…

*My formula for greatness in man is amor fati: that a man should wish to have nothing altered, either in the future, the past, or for all eternity. Not only must he endure necessity, and on no account conceal it -- all idealism is falsehood in the face of necessity -- but he must love it. -- Friedrich Nietzsche, Ecce Homo…

Het schip van de geest werd opgetrokken uit de expansie achter glas, kleinschalige gedachten opgetuigd en gestrand, ontvouwt zich uit en in mij in de angst voor het onbegrensde wat ginds betekent ook voor hier en waar geen maat op staat, beperkt de ruimte in tot eigen schaal los van het allesomvattende uitspansel, als de gekromde uitspatting…

gestrand na verre reizen rust in vergane glorie aan de ka hij droomt een horizon vol slanke zeilen maar de vooruitgang komt hem achterna…

lief, ik hou van je woorden in zand geschreven door golven ontvoerd…

ogen dicht Ik blijf maar van je dromen In de nacht ben je van mij Dan voel ik me zo gelukkig Voor eventjes heel dichtbij Soms ruik ik opeens je geur Het verlangen is zo intens Maar jij bent nu verdwenen En enkel nog maar een wens Diep van binnen zit jij nu In mijn hart en ziel beland Je naam je stem je tederheid Voor eeuwig in mij gestrand…

dicht Ik blijf maar van je dromen In de nacht kom je naar mij Dan voel ik me zo gelukkig Voor eventjes heel dichtbij Soms ruik ik opeens je geur De liefde voelt dan zo intens Maar jij bent echt verdwenen En enkel nog maar een wens Diep van binnen zit je nu In mijn hart en ziel beland Je naam je stem je tederheid Voor eeuwig in mij gestrand…

op de kust waar vinnen bewegen tot bezinning ligt het zand dat zich fijnzinnig laat beroeren zo cirkelt het meeuwengarnizoen de werkelijke betekenis op leven opgetogen ebt de vloed zich als een lange adem naar mijn ontwaken…

De duintop schuift een centimeter Slagroomwolken ballen samen Zand aan de voet van de dijk Als de aanzet van een flank Het mos snakt, de algen vergelen De vloedlijn herken je aan de kleur Waar slik in lichter overvloeit In gestreepte plastic ligstoelen Hangen badgasten te puffen Olie sijpelt door hun wimpers binnen Een suf oog slibt…

gestrand ben ik in het alfabet van mijn woorden ik speel nog slechts met de laatste regel de laatste zin zal geen klank krijgen ondermaats stierven de laatste letters op de lippen van een kus…

het zijn slechts de meeuwen aan een stille waterkant geen mens, geen voetstap in het zand we zijn gestrand in een onbekend land…

Blonde engel uit Zuid Holland meisje van West Nederland Blauwe ogen, open lippen, liggend op het Noordzeestrand Mooi blond meisje in ’t zand aan de kust van Nederland Bebloede armen, open benen, huilend op ’t Noordzeestrand O lief meisje aan de zeekant van Wild west Nederland Afgetuigd en murw geworden met in elke hand een tand Arm…

boot s.o.s. er is een schip in nood de zee gaat flink te keer het schip beukt heen en weer het vergaat met man en muis mijn schipper komt nooit meer thuis…

De tijd glijdt voorbij Als een schip aan de horizon Verdwijnt hij uit het zicht De zon gaat onder Komt altijd weer op Tot het einde der tijden De zee brengt nieuw leven Neemt het oude mee Voorbij de tijd…

Al wie er kozen voor de zee, voor het ruime sop, Die redt ons van de ondergang, de Beerenburg is op. Gestrand zijn op de bodem van dat Friese bocht Bij windstil weer nog gaat tekeer de laatste ademtocht. Al zullen wij nooit zinken met onze houten kop: Red ons van de ondergang, de Beerenburg is op.…

De Urkse viskotter nadat donderdag het schip verging zijn nu naar alle waarschijnlijkheid de twee opvarenden gevonden. Het is verschrikkelijk, dat dit is gebeurd in heel Urk heerst er verslagenheid, maar ook in het land. Je werk doen, maar door omstandigheden op zee gebeurt iets vreselijks, waar je nooit op hoopt.…