Alle inzendingen over zicht en leven verru

ik wiste wat zon uit je vermoeide blik had eindelijk weer een blijde sprankeling in zicht uit donker geloken ogen kijkend naar boven want je had nu niet echt veel te geven uit de stress waarin jij op dit moment had te leven op een merkwaardig kruispunt van allerhande wegen niemand nam je bij de hand gaf je zicht en een…

Samen door de metro van het leven en wens daar naar te streven. De laatste regel van dit gedicht blijft;Hoop en zicht op Levenslicht.…

verdiepend in een glimp van iele kleuren richt zij zich in laatste bloei zodanig op dat het verruimde zicht haar vrij het licht laat ademen tot het schimmenschijnsel van een winternacht het leven tergend traag doet ineenkrimpen…

Je bent jong en het leven is mooi maar men stopt je in een kooi en trekt je vleugeltjes uit Dan vraagt men hard en luid hoe het met het vogeltje gaat Wel, die zit in een spagaat De zin van het bestaan raakt uit het zicht in dit onmenselijk tijdsgewricht Het wordt tijd restricties op te geven en weer lijf aan lijf te leven…

in mijn leven na de dood…

Verwrongen staal belemmert zicht sterren stralen in dood glas Blikken knipperen in een richting die gekozen was maar niet bereikt Bloeiende bermen vergroeien met sporen een boeket en een kruis laten een leven achter…

wanneer men in de ribbelende velden ons fronsende herkent omdat het wijds zicht geen enkele bloem kan verzinnen dan heeft het herfstige het leven de diepte ingedreven zullen wij koukleumend samen wachten tot het zich terug naar boven zal trachten…

Op het strand Waar hemel en aarde Elkaar raken En waar de vloedlijn Zich in eindeloos Herhalen verplaatst Ben jij er met Trippelende pasjes bij Om over de echtheid Van dit leven te waken En elke strandgast zicht te Bieden op de oneindigheid…

Hoop speelt, komt opzetten net wanneer wanhoop zich aankondigt hoop geeft nieuw leven nieuwe adem en zicht hoop doet je licht opleven en stelt je in staat om te geven.…

De tijd glijdt voorbij Als een schip aan de horizon Verdwijnt hij uit het zicht De zon gaat onder Komt altijd weer op Tot het einde der tijden De zee brengt nieuw leven Neemt het oude mee Voorbij de tijd…

huis zet een bak koffie en kijk naar de buis Veel ellende zie ik Het is het journaal Oorlog en zinloos geweld Het is er allemaal Dan vraag ik me af Waar is het geluk Waarom maken we onze aarde Met z’n allen toch stuk Dan begin ik te mijmeren En beland in een droom Een mooie wereld zie ik Als een parel zo schoon Waar zwart en wit leven…

Ongedwongen en zonder woorden Werden blikken geworpen En losgelaten Op het zicht Mooi werd gezien Tot onbevlekte schoonheid Verdween Door bedekking…

Een klokkentoren priemt boven ’t maagdelijk wit hypocritisch zicht…

Mijn leven leek toen uitgeblust. Gelukkig gaf jij mij veel zicht. De tijd laat veel sporen na. Rimpels zijn niet meer te tellen Als ik even naar je toe ga. Om over mijn dag te vertellen. Voel ik jou naast mij op de bank. Dat maakt mij rustig en tevree. Mijn hart stroomt vol met dank. In gedachten ga jij met mij mee.…

Het aangezicht van een inhoudelijk fenomeen is net zo leeg als een misleidend tafereel een blinde vis…

Dit zal de einde van mijn wereld zijn, sluimerend en ontraadseld in heimelijke trouw naar wat vertrouwen gaf in een verloren strijd ontleent aan de herinnering, de dood ploegt de voren strak naar ander leven, het einde van de dagen draagt de sporen van een nieuw begin.…

bomenreien in tutu gehuld gunnen ons een doorkijkje in het coulissenlandschap…

Mogelijkheden zitten in het kompas. Het lot van de magneet deelt. Kansen tonen de geruisloze karakters. In de ogen ontmoet je pas het verschil. Mogelijkheden bevinden in je rugtas. De krachten wat zijn gedeeld. Door excursie van diverse karakters. Deel je in elkaars ogen het juiste beeld. Mogelijkheden door krachten gedeeld. Waakzaam maar…

Vaak zien mijn ogen Wat anderen niet zien Dat geeft niet, maar het is er wel Dus neem nu maar van mij aan dat ik de waarheid zeg De vraag is alleen, wil je het dan als nog zien zo als ik het vertel Of denk je het zal wel, maar ik zie het niet Ik kan je vertellen dat dingen soms anders zijn dan dat jij met je eigen ogen ziet…

Honderduizend maal zou ik mijn leven willen geven om jou te kunnen verblijden. Mijn hart lijkt niet te scheiden van jou. Mijn hoop is leven met jou. Vertrouw in mijn geloof in ons. Het lijkt alsof ik het niet kan vermijden, ik word onomstotelijk naar je toe geleid. Ons leven heeft ons voor elkaar voorbereid.…

Overal deelt men groene lakens uit ze hangen aan de lijn te zwaaien zodat het patroon van witte bloesem en met bonte tekst goed te lezen is: ik ruik lente, de lieve lente komt.…

Nevel gumt alles boven de grasvlakte uit en stilte trekt op als slaap. Geruisloosheid zoals thuis, daar zijn bleke dames. Ze dragen dolle kervel in hun haren, ze kolken beneden je stuur. Flarden komen op als een steigerend ros. In de verte zie je dat boven in de mist een luikje opengaat. Een mensje eruit staart. Het nog even zwaait. -…

Ik neem Even pauze Even wat afstand Door wat Afstand Krijg ik Beter zicht…

Door mij Op de ander Te richten Verdween Mijn eigen pad Uit het zicht…

de golven kennen geen naam onthouden en vergeten niets dromen spoelen aan al duizend jaar en nog langer de ark der verworpenen werpt zich op de rotsen een reis die begon als enkeling tussen ontelbaren enkele maanden oud en morgen weer…

Ontstonden ogen toevalig? Als resultaat van evolutie, zoals Darwin dat beschreef? Werden dieren daarna bewust, van kunnen zien? Als ongeluk? Ontstonden ogen als bedoeling? Als behoefte in ons universum, van iets dat bewust wil zien? Kennen wij mensen de antwoorden? Dat geloof ik helemaal zeker, voor zover ik dat als wonder, met één oog…

Eens een bloem van pracht en toekomst, een bron van oneindig zicht, een tong voor vele oren. Nu wachtend op wat hem toekomt, een duister licht, waarin het einde wordt geboren. Eens zo vol van superieur intellect, het leven bood hem wat het had. Nu zo leeg op late dagen, wachtend op de nacht.…

Waar ben ik nu mijn leven stuurloos is nergens een boei of haven zelfs geen hand in zicht om te bereiken het land waarop ik ging verzonk de richting van het spoor wist ik waar en ik zou gaan tot morgen maar de nacht drijft me verloren…

het ene na het andere rouwproces gilt in wat eens mijn thuis was alles wacht op een teken van leven ook jij het lawaai neemt toe en toch lijk je op de stilte ik knik dezelfde avond nog en ontvlucht iedere kamer waarin het zicht op mezelf ondraaglijk is…

alsof het leven eeuwig is steeds onderweg en groeien liefde vindt een onsterfelijke weg de dood lijkt een verre horizon een beperking van ons zicht de wereld is rond en de maan vertoont achter de wolken licht…