Alle inzendingen over ziel OR verdriet

Een Leven met verdriet Wat ze je ook aandoen Doe dat bij een ander niet Een Leven met verdriet Een Leven met pijn Het kan niet alleen maar roze geur en manneschijn zijn In het leven zit het mee of tegen Na de zon komt altijd regen Er zijn vette en magere jaren Een Leven met verdriet Maar ooit daar moet je in geloven Ligt er ook iets…

Ik heb twee gezichten Één is altijd blij Ik lach, ik ren en ik spring Maar dit is maar een deel van mij Je zegt dat ik zwak ben Dat ik mij aanstel Voor confrontatie weg ren En dat klopt ook wel Dat komt door de andere helft Die met pijn en verdriet Die is alleen van mij De helft die jij nooit ziet…

Een handvol zand: Met een hand vol zand begon haar pad van leven, onwetend wat ze zou beleven. Met haar hand vol zand bouwde ze luchtkastelen, dromen brachten haar een verre toekomst zonder verleden. Haar ogen konden glinsteren als sterren in de nacht, ze straalden hoop, liefde en pracht. Ze danste op de tonen van het lied, dat vreugde…

van mijn ziel werd mijn geest droef geteisterd reeds door de liefde onbestemd bleef ik hier achter, verbijsterd.…

Ogen zeggen meer als woorden, ze zijn een weerspiegeling van de ziel Ogen hebben geen geheimen, daar kun je heel veel in zien Je ogen kunnen je verraden al wil je dat niet Als iemand ogen kan lezen dan kan die bijna alles zien Je ogen zijn een spiegel, een weerspiegeling van je ziel In ogen zie je lust, liefde, pijn en verdriet, Soms is het…

Gedichten uit hart en ziel Ik schrijf uit mijn hart en mijn ziel Ik hoor woorden in mijn hoofd rommelen Woorden uit mijn hart die door mijn ziel naar buiten worden gebracht Woorden die zinnen vormen, zinnen die een gedicht worden Soms hoor ik iemand praten en woorden weten mijn hart te raken Ik voel de pijn, ik voel het verdriet, ik begrijp…

zijn gedachten leiden een ander leven gebasseerd op angst en verdriet hij zou zo zijn leven willen geven want loskomen van zijn angsten kan hij niet Zijn ziel zoekend naar een greintje rust maar de spoken slapen niet zijn lichaam volkomen uit geblust Hij verdrinkt verder in 'stil' verdriet lichaam en ziel compleet bevroren zijn enige…

Vloed in mijn hart Golven van verdriet Stromen met kracht Breken in mijn ziel Ontelbare druppels Zilte zoute tranen En ik kabbel voort Tot het tij zal keren…

zonder trots in schaamte je verlangen te verlaten in het niets je ziel en pijn in het oneindige verloren te zijn en dan als niets meer is lief wat is er meer verdrietig dan zo nietig niet durven te zijn te geven echt tot in het eindige volkomen te leven en dan…

de reden voor zinloosheid is ver te zoeken het verdriet immens te groot om te bevatten een kogelregen ontnam kleine zielen de kans op een toekomst die tot dan toe aan hun voeten had gelegen…

Wat jou als kind Werd aangedaan was Onomkeerbaar, lichaam En geest beschadigd voor altijd - Je hebt er niet aan meegewerkt Maar moest het ondergaan Op straffe van nog veel Ergere dingen - Volwassen ben je nu, Door je pijnlijke vijanden Niet meer belaagd, Niet meer dagelijks vernederd, En ben jij het die belast Met het verleden…

Goed en degelijk, Dat behoort het nieuws Te zijn in een doorsnee krant - Roggebrood in plaats van Luxe pistoletjes, dat wil dit land: De tierlantijnen laten we wel over Aan tijdschriften en weekbladen, Waarin je maar naar het Gewone nieuws moet raden…

De zeemeermin slaat haar staart om de benen van de man sleurt hem mee naar de diepte van haar wezen Samen bereiken ze de kern van hun zielen, ver buiten het aardse bestaan…

Onzekerheid Angst Verdriet Eenzaamheid De wanhoop nabij Muur van beton Lichaam van steen Ziel verdwenen Hart van klei Niemand komt ooit nog dichtbij…

Het spijt me, ik kan alleen met hart en ziel leven... het spijt me, als ik teveel geef wat jij niet hetzelfde beleeft... het spijt me, voor mijn diepe liefde en verdriet, het is Alles, wat ik zien liet; het is mijn liefde.…

je spreekt met mijn ziel en wijst naar de hemel je bloedt uit mijn hart in het rood van de pijn je verdriet is nog warm van mijn tranen draag maar mijn naam vandaag zonder schaamte weg met je angsten je hoort nu bij mij…

je spreekt met mijn ziel en wijst naar de hemel je bloedt uit mijn hart in het rood van de pijn je verdriet is nog warm van mijn tranen draag maar mijn naam vandaag zonder schaamte weg met je angsten je hoort nu bij mij…

vreemde gezichten achtergelaten in de straten van mijn stad zielen vergeten op de uitgesleten wegen van mijn hart wie ik lief had zo lief zijn achtergelaten op het pad van mijn leven bewaken mijn geluk mijn verdriet mijn tranen om even soms kust kust hij mij waait voorbij als een herinnering aan mijn vergeten zielen en rust…

Op de dag van haar dood verborg ze haar ziel onder een zachte sluier van verdriet en pijn Opdat haar ziel bleef hangen en nooit haar weg vond Violen verstilden Muziek stierf langzaam weg Toen en nu was zij dood Haar dagen geteld Haar leven geleefd Zuiver, dat wel, maar nooit door een engel gevangen…

Je wordt pas echt gehoord echt gelezen pas echt gezien als je er niet meer bent! `Je suis Charlie´ echt!…

Er zijn iets grotere verdrietjes, ze nemen meer plaats in beslag, maar dat is omdat: je niet eerder zoveel verdriet zag! Dan is er het enorme verdriet, denkend: dat overkomt een mens niet, is fout gedacht want echt: Het overkomt iedereen, goed of slecht.…

Vlak naast elkander liggen ze vreugde- naast verdriet de traan die biggelt verraadt het antwoord niet. Of je verdriet, verlost door een traan te laten vloeien of een lachbui die hetzelfde kost vlak naast elkander 't Is de emotie die 't 'm doet.…

De buitentemperatuur is nog niet laag genoeg slootwater in plaats van ijs omringt de boeg. De dag voelt als grote rimpeling in de sloot een die ons alvast laat ruiken aan de dood. De wintermaanden hebben gedragen en gebaard hebben ons als voorjaarsboden aangestaard, wensen nu eveneens met het daglicht te spelen, al wilden krokussen deze zonnestralen…

Dicht men sociaal letsel in een politiekbetoog dichterlijk toe Getuigt dit het dichten van een ongelijk in exces Draaiend gelijk de stroming van het moment vereist betogen zij hun wazig gelijk Politici de dichters in metafoor bij uitstek…

Laat dan mijn ziel maar rusten dicht bij U en kijken met de ogen van een kind omdat ik nieuw besef door U te zijn bemind. Laat alle dof verdriet genezen in Uw licht omdat mijn diepste wezen weer door U wordt opgericht.…

je spreekt met mijn ziel en wijst naar de hemel je bloedt uit mijn hart in het rood van de pijn je verdriet is nog warm in het drogen van tranen draag maar mijn naam na vandaag zonder schaamte en bevrijd je van angsten nu hoor je bij mij…

zal iemand je troosten in de wiegende bek van de dood als de nieuwe dag niet tegen het raam kloppen zal alle verdriet in de ziel gekropen is als woorden stokken in je keel zal iemand je troosten in de wiegende bek van de dood…

Toch is er verdriet al van het eerste begin, vanaf conceptie. Het mogelijke einde van de genieting maakt me verdrietig. Maar ook de pijntjes in lijf en ziel verdrieten mij iedere dag. Ik zie steeds uit naar het goddelijk ontmoeten van die mij liefheeft. Die lieve ogen die mij ergens zien zitten wachten op contact.…

, Een ziel wordt bevrijd.…

Waar zijn ze gebleven, die buren van toen, waar is de ziel in de mens gebleven? Waar?…