Alle inzendingen over OR hoop OR afscheid

Doch het landschap om hem heen desolater wanneer hij afscheid neemt ervan; Haar kleuren een beetje valer, de mensen die op haar leven, een beetje stil. Hun lach bitterzoet, minimaler. Hun tranen zouter, godswil. En de rimpels in het water herinneren aan gestorven gedachten.…

Je mag niet gaan hoe moet ik verder leven met de gedachte dat je nooit meer terug zal komen? Vergeef mij de fouten die ik maakte omdat ik te emotioneel was om duidelijk te zijn. Vergeef mij de woorden die ik schreef uit machteloosheid en pijn. Ik hou nog steeds van je en de gedachten dansen door mijn hoofd alsof je er nog altijd bent…

De schoonheid is tot troost gebleven al is er droefheid, leed en pijn en afscheid, onvoltooid dit leven maar ’t heeft niet anders mogen zijn. De wind schrijft woorden op het water en ’t licht beweegt als baldakijn.…

Ik vind je om me heen, bladerend door een fotoboek, lach je al mijn pijntjes fijn. Vanuit mijn ooghoek denk ik je wel eens te zien, op de bank, nippend aan je wijn. Maar als ik mijn hoofd draai, zie ik alleen een afdruk, op de plek, waar jij eens zat. Op dagen dat ik je meer dan ooit, bij me wil, ruik ik aan de kleren, die je ooit…

Namen laten sporen na, van hen die werden genoemd. Luchtig dromen zij voorbij, wanneer je 't niet verwacht, en wordt overvallen door heimwee naar een ziel die mist. Vrees dan niet de nacht, zij brengt ons nader tot elkaar. Zoek mij in de schaduw, ik ben niet dood, je vind me daar.…

In dat licht kunnen zij wonen waar ook wij eens mogen gaan; laat ons maar vertrouwvol hopen op dit vreugdevol bestaan.…

In de voetstap van mijn vader wil ik lopen langs het strand, wil ik kijken naar de zon en genieten van het land. Wil ik dromen,lachen,eten, en van alles wil ik weten. Naar de golven wil ik kijken over hoge wijde dijken, wil ik vechten met de wind, hollen wil ik als een kind. In de voetstap van mijn vader wil ik vrij zijn en tevreden…

Kijk, hier zwijgt pieterman nu als het graf Danst liever met de kinders voor de ramen En spelt - op afstand - buitenlandse namen Alichoa, Far Ör en Sönke Drav Waar zijn Endymia en Rosamunde Roskilde, Haviland en Erdoman? Ik wou dat ik hun namen nou eens kan Reproduceren, 't lijkt wel Volkenkunde!…

twee blauwe houten klapstoelen achtergelaten op de vlonder de boot in dezelfde kleur ligt op zijn kop ernaast ook op het droge getrokken. gereed om ze op te bergen voor een volgend seizoen een nieuwe zomer…. stil kijk ik uit over het meer het is of ik de echo hoor van kinderen die hier lachten zwemmend in het koele water op de klapstoelen…

Mijn lichaam nu verzonken in het aardse, de ogen gesloten de mond gesnoerd. En Ik ben in stilte verheven.In afwachting op een nieuw leven. Mijn ziel verlaat weldra het stoffelijk lichaam, dit door de tijd geschreven, mijn dood is geen dood maar het is overgegaan naar een nieuw leven, laat mij gaan in vreugde en blijdschap, met een lach en een traan.…

Want bij welke stap in het leven ook al sinds mijn doop vrees ik geen wanhoop, dat is wangedrag van de hoop.…

Zoveel mensen worden ziek of sterven zonder van hun dierbaren afscheid te mogen nemen. Eigenlijk is het onmenselijk, dit innige verdriet. De wereld in onzekerheid, we moeten de hoop zien te behouden, maar hoe eigenlijk? Het vertrouwen is voor veel mensen weggevaagd.…

Schrijf me, maak me blij wees een engel, jij zet je liefdespijn liever niet opzij Onze liefde blijft wij zijn één en vrij onderga het, dan gaat ze nooit voorbij Altijd weer zul jij Zywa zijn voor mij…

Gekend heb ik je niet, maar ik hoop dat waar je ook bent, je weet, dat men je mist, al heb ik je nooit gezien, al heb ik je nooit gekend.…

je brandde zonder handen om te vluchten uit de hel voette nog in een wereld waar seconden zijn geteld beton begon te kraken het geluid kon je niet raken door het stof zij waren groots jij ademde steeds langzamer hun dood was klein in pijn van afscheid nemen tot de sprong die maakt je groot leven is een hopen…

Afscheid dat bestaat niet…

Afscheid doet altijd pijn maar zonder afscheid zal het nooit over zijn afscheid nemen is een ritueel heel essentieel want afscheid nemen is ook afscheid geven het is een einde maar ook een begin van een nieuw leven voor allebei…

Wat is het dat mij in de schoot geworpen wordt meer dan men redelijkerwijs van een man verwachten kan het is als het velijn dat me van het vlees getrokken wordt nog voor ik slachtrijp ben en dat in ogenschouw neemt en soms ben ik een schaap in wolvenvacht doend alsof ik een wolf in schapenvacht ben ondertussen aanstalten makend te…

De nacht verdween en de zon liet zich zien Na die plechtige dag er voor. Waar je treurde om hen, die leefden met ons En die je zo maar opeens verloor. Maar weet, dat degene die je mist niet voor goed er niet meer is, Want eens zal je weer bij elkaar zijn. Je bent in Gods hand, je verdriet is voorbij Om eeuwig gelukkig te zijn.…

verhoopte dromen ooit worden ze waar in zacht verlangen vinden zij elkaar vloeien samen in zeeën vol liefde stormen dragen golven van geluk waar hoop in dromen harten overspoelt een zee van liefde stormen bedaart vervult mijn verlangen kleurrijke dagen waar bij elk afscheid golven huilen…

Afscheid nemend van verzande idealen die gestrand illusies bleken zonder tastbaar resultaat is langzaam de hoop vergaan op verbetering van de wereld met meer van het goede van de mens alleen geleid door de waarheid waarvoor hij zelf openstaat rest zorgen om eigen bestaan waarin geluk samenhangt met breekbare gezondheid en bereikbare…

met kaarsen verloor de schemering zijn licht vlammen dansten warmte en intimiteit rond fraai gedekte tafels maar de muren kenden schaduwen van mensen die worden gemist waar vroeger het café nog vol liep bij de reünie speelt nu het gebeuren in zaal twee het afscheid is weer zwaar maar altijd zegeviert de hoop op een weerzien…

De boom vertelt een groot verhaal Van honderd jaren lang Zijn takken bergen nesten En zijn vogels zijn niet bang Zij weten niet van dreiging Van hun vredige bestaan Van mensen die natuur en wind Hun gang niet laten gaan Ik hoop dat je mag blijven Want jouw zuurstof geeft ons lucht Nog eenmaal schuil ik naast je Afscheid met een diepe…

Mijn gedachten drijven, tussen droom en werkelijkheid. Als bladeren die vallen, dwarrelend in de wind. Nog met de warmte... van de zomertijd. Hun voedsel gevend, aan de grond waaruit... ze zijn ontsproten. Hopend op een nieuwe lentetijd. Antje.…

Ik lig zo stil aan u als kind aan moeder, mijn dode levend lief, en hoor hoe zacht het kloppen tikkert van uw zachte hart en 't bloed hoor 'k ruisen als water zoetkens doet er. De sterren bloeien langs haar zilvren baan en blinken met het licht van duizend glanzende ogen, de heemlen om hen, als heerlijk hoge togen van blauw-zwart marmer welvend…

Vloek niet, o vloek niet de zon, m'n broer, die zo zwaar draagt uw last, touwen en lijnen zijn om u getast, hoog glijdt de boot in de zon. Rafel van kleed hangt naar neer van uw borst, uw ogen en slapen zijn wild omvloten, maar de haat, de haat uw oog ontschoten 0 vloekt de zon, vloekt de zon op uw borst. Bittere man die…

wat ben ik eigenlijk nog voor jou geen klank meer uit je mond een gezicht tot op de grond je hart zo kil en koud eens waren we goede kameraden maar dat was al vele jaren geleden we waren met zo weinig tevreden ook sterk zelfstandig en vastberaden we hielden van de gouden zon maakten reisjes naar die landen waar ik hoopte dat die zon, je…

in rouw en verdriet krom gebogen Het mensenhart is verduisterd met kwaad dat brandt als zout in een wond Kerstmis komt eraan; mistletoe en dennengeur voor het hout gekruiste raam zien we de kaarsjes staan Het stralende licht van het kindje dat in de kribbe ligt voor een nieuwe start met licht in ‘t hart Wanhoop veranderd in hoop…

je valt als herfstblad de mooiste kleuren dwarrelen langzaam in het natte gras er is geen wind of storm die jouw rust op komt jagen om jezelf behoedzaam los te maken de vruchten zijn geoogst voordat jij de nazomer genoot in een eindeloos afscheid nemen en weet er is geen graf wel hoop om in het composteren weer naar het lenteleven…

Zoals in het herfstgetij moet ik wachten ligt onder ’t bladgoud nog hoop voor mij en na een herfst en winter trachten te ontwaken in een nieuw getij.…