Alle inzendingen over OR relatie OR leven

Samen sjouwen we maat na maat 'dronken' door het leven. Prinses en prins, kop en kok. Jij in rok en ik nog even, leunend op het leven na de daad.…

Ze was er niet, haar stoel stond leeg, de planten al heel wat dagen droog. En waar was de kanariepiet? Toen pas zag hij het briefje op de tafel: ''Ben even weg, het kan wat langer duren; de katten zijn bij tante Lize." Het kwam niet onverwacht maar toch te snel. De pijn zou nog wel langer duren dan de tijd die al verstreken was. De…

Als iemand me vraagt Wie ben jij? Glimlach ik traag En antwoord dan: Ik ben vrij Ik ben de felste ster In de donkere lucht Ik ben de begeerde hoop Waar ieder naar zucht Ik ben de bergpiek Niemand die mij raakt Ik ben de zwartste pijn In heel m’n naakt Ik ben de heldere visie In mijn donker denken Ik ben de zoetste droom…

alles tegen zit dan spoort er nog een lach op je gezicht oogluikend heb jij mijn strijd tegen de elementen zonder commentaar gevolgd voorwaar een unicum omdat bemoeienis als een wade om je hangt zeker als de tandwielen zonder olie kraken door nonchalance nagelaten de gescoorde lach is je liefste vorm van mededogen die relatie…

strakgetrokken met ontblote tanden ik lach terwijl het altijd menens is een schijnaanval omdat jij naar meer info vist uit de tent gelokt met nog een grote schep erop pareer jij gebakken lucht dat enkel onbenulligheden zucht een slagveld voor even maar alles is te overzien schone schijn lijkt op de vlucht wij gaan verder met ons leven…

ik leg het mozaïek van mijn leven nog steeds onvolledig veel ballen en scherpe hoeken soms vloeien lijnen verdriet vaak heel euforisch maar stilte doet vrolijkheid teniet in afscheid zit al het gemis dat eenzaamheid strikt jij danst kleuren ik ga voor symmetrie in samengaan jouw visie geeft weinig groen licht beperkt in…

ik wist het licht voelde donker in slecht zicht hield me staande op de keien waar anderen glijden nog had ik perspectief geen wanhoop in ogen die niets meer geloven je zwaaide en het was geen afscheidsgroet dat deed me goed jij bepaalde richting in mijn leven zonder direct leiding geven met lieve compromissen maar naar het…

lichtvoetig liep ik over gras knipperend in mijn relatie greep de laatste spriet houvast voor een zekerheid die er niet meer was plukte later madeliefjes voor het grote kringgebeuren in onze cirkel vertelt de krans alle details in geur en kleuren we hebben nog gezongen en met aanwijzertje gekust het gaf mij geen rust…

het voelt als prikkeldraad en haalt me open jouw goede raad scherpt punten aan waarover ik zal lopen jij bent niet het fluwelig type dat mijn weerbarstigheid zal strelen deelt gewoon kordaat de lakens uit zonder te bevelen het lijkt een compromis maar contracten zijn er tot op heden niet diepte is genivelleerd de hoogte hebben…

ik heb ze in alle maten petten en hoeden voor iedere gelegenheid kan uiterst snel wisselen als er zich een opening voordoet in plaats en tijd jij bent naturel hebt geen rekwisieten praat altijd gevat met de stem van je hart terwijl ik adviseer coach jij met warme blik en zachte hand je lach ter overbrugging in vele maskerades…

over jaren uitgespreid maar samen was altijd de eeuwigheid een huis waarin wij passioneel konden leven want hartstocht hield de spanning gezond tot onze perspectieven braken en fundamenten steeds meer begonnen te kraken omdat wij geschrokken uit onze droom als gevangen ontwaakten…

ik hoor je nog narrig dat ik je niet begrijp mijn koeterwaals geen taal in jouw verfijnde wereld waar niet met bakstenen gegooid op onbegrepen hoofden ik hoor je pen nog krassen met de felle githeid zoals alleen gevallen kraaien kunnen bij het pikken van een lijntje om dan in de stilte van de wereld ontkleed mijn liefde uit te drukken…

ik ben bang voor de stilte die toekijkt bij ons woordloos gesprek oordeelt over mimiek en gebaar argumenten weegt in licht of te zwaar ooit was er de hand die reikte en een verlossende blik op beider gezicht maar er is enkel ruis en venijnig gesis op de golflengte van stemmen die geen enkele overeenkomst kan brengen over…

weer is stilte gebroken door duizend vlagen wind geluidloos waaien woorden op vleugels weg wat ik ook zeg er zit geen draagkracht meer in zinnen zij lijken hol van binnen als echo’s in gesprek de wind monoloogt luwte dwarrelt letters zonder hoop…

je zwijgt maar je handen willen de leugen breken die bij je blijft ogen tranen in onvermogen om klaarheid te brengen in stilte die strijdt monologen hebben andere sporen gelopen in vaak passeren zonder te keren wissels zijn niet genomen om elkaar wat tegemoet te komen pas op het laatste station vond ik jou op perron we hebben…

ik zag je ogen neergeslagen je had van die dagen dat je onbereikbaar was waarop zelfs je lach een verre stilte in zich had toch keerde jij je nooit van ons af omdat je om ons gaf dan was er weer het raken in steeds opnieuw contacten maken het ontdekken van je eigen plekken in samen gaan voor een gelukkig bestaan…

nee ik was niet de blazer van het glas dat jouw kwetsbaarheid omhulde jij vulde al een ganse stad met tal van heilige huisjes vaak gaf ik in betreden al mijn signalen af maar de luiken gingen regelmatig naar beneden in de antwoorden die jij altijd in voorraad had toch is nog onverwacht je onbereikbaarheid gebroken we hebben de scherven…

zacht kinkt haar stem overstroomd door emoties dwalend in spijt waar dromen toekomst boden is gisteren terug in de tijd zweeft vandaag zonder morgen stapelen zorgen realiteit de vlag is gestreken het dromen gebleven maar zonder geborgenheid…

wij spreken maar de woorden fladderen in het rond rusten nu eens in de ene dan weer in de andere mond er is geen sprankeling nooit stokt het oeverloos geneuzel dat onze tijd verbeuzelt ik kijk haar aan voel trage stromen informatie langs mij gaan ben doodgebloed in de niet aflatende vloed van wetenswaardigheden heb haar verlaten…

hoe ik ook straalde jij absorbeerde alle licht in samen zijn kaatste zwart in schaduwrijk bewegen zette leven op het spel het perspectief in ons bestaan liet jij als donkere vlek ten onder gaan ooit was er grijs maar in die mist raakten wij elkaar al spoedig kwijt leven in zwart wit kent geen compromissen de een laat zo de ander…

moet de onderste steen echt boven komen om het fundament stevig te laten zijn is het de hemel en aarde bewegen wel waard voor die pijn ik graaf niet zo diep maar laat gods water niet zomaar over de akkers lopen kom laten we samen over die drempel stappen en zonder omzien nog gouden jaren pakken…

jouw vlakte was open geen bosschages in het vergezicht niemand die jouw schuilplaats wist in grenzeloze weidsheid was het moeilijk richting te bepalen of zelfs maar een doel te halen niet meer houvast dan een hand om jou te leren kennen te weten en te voelen wie en wat jij was jij bent niet opgegaan in lucht ook nooit gevlucht wij…

je vloog een sierlijk trage vlucht draaide en kwam terug de nek iets uitgestoken ik voelde me een prooi in ogen zonder mededogen je schorre kreet beet me in schijnbaar achteloos negeren de nutteloosheid toe om in jouw wereld nog te existeren…

jij hebt iets teers en breekbaars in verschijnen toch sta je als een rots in woeste zee je oogopslag laat alle weerstand met een lach verdwijnen jij voert de hoogste golven uit de stroming mee je artistieke vingers spelen schubert in een eindeloos duet zij bezweren ook het water tot een kabbelend sereen gebed…

mag ik delen in de prijs die jij voor leven betaalt is samenzijn de hoofdmoot die de rekening bepaalt of scheiden zich de wegen als de voordeur is betreden in kaartjes dit van jou of mij staan de buffertjes voor noodgevallen er alleen op eigen nota bij of zijn we samen zonder enig onderscheid delen alles met het kaartje wij…

mag ik de vreemde hand aanpakken woorden zeggen die ik goed bedoel maar anders voel de blik ontwijken van ogen die diep in mij kijken mag ik me zo laten gaan in mijn onzekerheid of even nog het voordeel van de twijfel geven ik draai me om heb ineens het land aan die ogen en de hand…

de tijd is leeg geen woorden die van jou vertellen dat je er nog bent ik waak de uren maar je aandacht heb ik al niet meer je vervaagt in dagen je lange adem voelt weer korter aangebonden kouder dan beloofd je hebt mijn rust nog in je handen mijn ziel zal branden als je niet verschijnt ben je los zand waarop ik mijn vertrouwen…

licht wordt in je hoofd je hebt gekozen maar maakt je passen veel te groot omdat je bang bent voor de schaduw ik zie je lopen op de rand de blauwe bovenkant van eindeloze diepte heb geen zorgen over jou je lopen is wat onbeholpen maar je bent nu voor het eerst jezelf trouw de wereld opent zich opnieuw heel pril ontluikt je tweede leven…

Ze zakte in de bank van het café Hij nam de verse jus d' orange mee. Grote glazen had hij voor hen genomen. Haar geïrriteerde blik had hij niet voorkomen. Ze pakte haar telefoon in de hand. Hij schoof op zijn stoel aan de andere kant. Ik als toeschouwer, het einde was nabij. Zelfs de taartjes lagen er ongemakkelijk bij.…

ik spreek niet over liefde ze kijkt me aan met ogen die geloven in zacht fluweel van rozen een mond die roder lacht dan de diepste kleuren ooit gedacht en vol haar lippen geeft met handen die je strelen als je even beeft het goddelijk moment dat zij jouw warmte kent een stem die raakt in tonen die naar hemel reiken, met woorden…