Alle inzendingen over OR troost

Hoe hoog zijn bergen die men niet kan overwinnen Hoe diep dalen en ravijnen waar geen bodem is Hoeveel de redenen die wij als uitvlucht verzinnen Hoeveel lopen wij door beschuldigingen mis. Hoe breed rivieren die niet te overbruggen zijn Hoe ver zijn zeeën die ons van mensen scheiden Hoeveel hindernissen doorkruisen onze lijn Hoe nodeloos zijn…

Mocht het helpen: we bestaan massaal niet. Kijk naar zomers die nooit overgaan, roestvrijstalen keukenmessen, daarnaast bewegen we getalenteerd, feilloos in het niet-bestaan. Er is geen sprake van, dat valt eenvoudig aan te tonen. Wij hebben A) geen tijd en B) geen materiaal. We leven tussen de bepaling van een plaats en een gedachte…

Niemand had ooit geloofd, dat bij zo'n groot verlies, waar de vlam werd gedoofd, verdriet het vuur uitblies, licht zou worden ontstoken in de bitterzoete herinnering en de liefde nog ongebroken voor mijn lief die heenging. Verdriet beheerste mijn leven na dat tragisch ongeluk, toen jij dat jouwe hebt gegeven. Jij hield van mij als dichter…

Die morgen zocht ze vertroosting in voedsel en bakte een ijsje…

rouw die moet verstrijken ik kan je slechts omarmen zwijgend je ziel verwarmen de tijd misschien iets sneller laten rijpen je aanhoren en zwijgen en of dat tot troost was zal moeten blijken maar jou verlaten zal ik niet…

Of de noordstorm hem dan treffe, of het koeltje hem omsuiz'; middenin het woên der rampen blijft zijn troost in 't moeilijk kampen: ‘God geeft altijd kracht naar kruis!’…

Troosten Mag ik je troosten, als je verdriet hebt in een tijd van onzekerheid. Mag ik je troosten met woorden en liefde. Mag ik je troosten, ook al is het op afstand zo ver van elkaar vandaan. Je moet weten: 'elke dag, denk ik aan jou lieve vriendin.' Kon ik maar even bij je zijn om je te omhelzen en met je te praten.…

hoewel ruim in de veertig lijkt zij de laatste tijd het babyvet wat kwijtgeraakt en lijkt nu niet zozeer slanker maar eerder volwassen getaand ik ben door haar gelaat geraakt nu zij bloed van mijn lange gezicht dept nu ik met diepvriesgroenten mijn hoofd koel en haar bleek mijn trillend woord verstrek op deze pleisterplaats voor dames…

Iets wat vrees'lijk fout nooit meer te herstellen lijkt waarvan we zoveel spijt de last toch maar niet slijt dannog, zoals een kind dat valt op straat en verdergaat of dat zich verbrandt, zich in gevaar wil storten vergeven wordt, gewezen wordt op 't juiste pad zo worden onze fouten ergens als kreukels glad gestreken om vroeg of laat…

Bedenk als troost: zoals het nu hier is, is het op lang na geen sint-juttemis!…

O, wat is het fijn om in vreugde ziekte en pijn een vriend van God en mens te zijn een troost om te ontvangen in droefheid van de tijd liefdevolle menselijke saamhorigheid…

Uitgesteld rouwen Soms weken later, soms maanden, zelfs jaren Omdat het niet eerder kon Te onverwacht Of juist verwacht Te pijnlijk Geen ruimte voor de pijn En is die ruimte er dan wel, een tsunami aan verdriet waar alleen de donkerblauwe zee troost biedt…

Troost is het zwijgen wanneer stilte om vrede roept na jaren van verwarring de schoonheid van de natuur liefde die roept om antwoorden lijkt nooit te geven wat je verdient en dan eindelijk de beloning gelegen in jouw armen troost is meer dan troost alleen een klein beetje begrijpen over verschillen met de ander we bestaan grotendeels…

En als dan straks In het uur tussen hond en wolf De stad Haar aangezicht verbergt Weer dat je ne sais quoi gevoel Dat me verder drijft Doorheen het labyrint van tijd Tastend n het ongewisse Verlangend naar het licht Dat na de nacht Verzacht Als een pleister Op een slepende wonde.…

eenzaam ben je nooit alleen laat dat een troost zijn…

zal iemand je troosten in de wiegende bek van de dood als de nieuwe dag niet tegen het raam kloppen zal alle verdriet in de ziel gekropen is als woorden stokken in je keel zal iemand je troosten in de wiegende bek van de dood…

Het leven dat ik leid verkort misschien mijn levenstijd dat zal God wel weten Door mijn onmacht en mijn strijd wil ik vluchten in vergetelheid ook dat zal God wel weten Blijft over de onrust door de vraag wat of je met je leven doet En in de twijfel zit de troost misschien vindt God dat ik zo leven moet…

Dag dokter De enige echte troost die ik deze dagen heb zijn de vogels des velds Hun klanken en levenslied is mooi om aan horen Van mensen word je ziek Van mensen hou ik niet Buiten enkele echte vrienden.…

gevoel je heel voorzichtig en genoeg strelen zodat het niet gaat vervelen je weet wel wat ik bedoel ga niet in het drijfzand van somberheid wegzinken waak voor de gevaarlijke draaikolk van verdriet die je tracht mee te sleuren en verdrinken laat mij je toch helpen om je bloedende wond te stelpen vertel me toch wat te doen om je te troosten…

de troost te weten dat ons lijdend lijf zijn weg naar de eeuwigheid wel zal vinden…

Wil zo graag Nog even die Jongen zijn van Zo'n jaar of acht Spelen in opa's Tuin, schaatsen Op de gracht, Wil zo graag Nog even weten Wat ik toen dacht Mezelf kortdurend Verliezen in mijn Gedachtengoed van toen - Maar 't zijn, ontdek ik nu, Onbereikbare bestanden Opgeslagen in de hersenen Van toen - 'k moet leven Met…

Ik kijk naar de maan voor troost, maar ze schuift verder – zo troosten manen.…

ik heb de lente meegebracht de tulpen aan je deur gehangen achter je winterse raam heb je ze in een vaas gedaan “kijk eens hoe mooi” dat zag ik aan je lippen ik heb de liefde meegebracht als we zwaaien huil je zacht was het maar zomer…

" noemen Het is een troost te weten dat nog zo vele anderen het verschil maken maar niet wij: HET GALAKOOR o.l.v.…

Ik wilde je troosten maar kon het niet Ik stond daar maar m'n gedachte was leeg Ik wilde je troosten maar zweeg Mijn hand op je schouder een klopje op je rug Ik wilde je troosten maar wist niets zo vlug Een zakdoek, wat water zou je graag helpen, echt heus Ik wilde je troosten op mijn schouder snoot je je neus…

Ik wilde je troosten maar kon het niet Ik stond daar maar m'n gedachte was leeg Ik wilde je troosten maar zweeg Mijn hand op je schouder een klopje op je rug Ik wilde je troosten maar wist niets zo vlug Een zakdoek, wat water zou je graag helpen, echt heus Ik wilde je troosten op mijn schouder snoot je je neus…

troost is het mededogen waarmee jij kijkt naar mijn diep verdriet troost is het zachte wonderlijke licht dat in het broek schijnt voorbij een rij populieren troost is mijn onlangs overleden zus die op een zwaar moment ineens achter me staat en haar handen op mijn schouders legt troost is de wind die op een milde winteravond…

hoe dan ook.. staat ze me bij. Soms wanneer ik eindelijk slaap en zij over mijn dromen waakt, wanneer ik rücksichtslos de bodem raak van grauwe wanhoop en dure flessen kraak en eens te meer mijn dorst moet lessen.. kom binnen zegt ze, de schurftige honden zijn het hoekje om eet nu van mijn liefde uit zilveren schalen. Haar hals is warm…

Door godverlaten straten trekt de dood even verlaten door de koude herfstwind De wind huilt droevig diens grote nood hij schreit luider dan een droevig kind De dood werpt zijn schaduwen vooruit als spoken dempen ze het laatste licht Rillingen glijden over menig kille huid angst leeft op ’t oude afgeleefd gezicht De dood werpt blikken…

Ik zou sommige mensen, lieden Wel eens een harde klap willen verkopen Op d’r kont, op d’r bek Of op d’r smoel willen slaan Of erger d’r nek langzaam breken Zelfs morsdood willen schieten Maar ik beperk me tot die gedachten Alhoewel ik mentaal, zeer samenhangend sterk verbaal en langdurig tekeer kan gaan Ik schreeuw, gil, ik tier Het snot…