Alle inzendingen over OR vergankelijkheid OR droombeeld

ik proef vergankelijkheid op zachte wangen en lees verwarring in jouw ogen onbesproken dit onderwerp 't zal toch niet vermeden zijn stilletjes absorberen we het nieuws ineens voel ik hoe mijn stoel wankelt niet dat er aan de poten wordt gezaagd, of toch.. geduld beoefenen is nu de grootste uitdaging de tijd tikt anders…

De sporen die we trokken in het zand Waren steevast voorbestemd om weg te spoelen Op de vloedlijn staan weer jongelui te joelen Ze claimen onze plek daar op het strand Ons zandkasteel met zijn robuuste toren werd weggeblazen door een drieste golf Zoals het schaap wordt gegeten door de wolf Geen mens leeft eeuwenlang, is uitverkoren Burchten…

en dan valt zacht de adem van de nacht als een deken om je heen terwijl je tracht de splinters van je ziel weer aan elkaar te lijmen smacht elke vezel in je vege lijf naar een vleug erkentelijkheid teken van herinnering aan een ver vervlogen en te vlug verdampt roemrijk verleden nog sta je triomfantelijk kantelen van je vervallen slot…

evenals gisteren liggen ze daar onaangeraakt naakt heel zachtjes dwarrelt er stof overheen, al doet dat niet vergeten waar die sleutels eens voor stonden een vriendschap die eindig bleek…

Alles is vergankelijk zo ook een gedicht schijnt het zonnelicht lang op het papier dan verdwijnen de letters één voor één niemand weet waarheen jij bent de woorden kwijt en het gedicht is verleden tijd.…

Stel geen vragen over duurzaamheid daar het vergankelijke zich nog maar eens glorieus bewezen heeft. Woorden worden dan als een donker dreigend kleurpalet dat een plagerig spel vormt van emoties gegoten in een keurslijf van sterfelijkheid. Uit het gebroken dood gaan worden we weer heel geboren !…

de vergankelijkheid van woorden geschreven op het natte strand liefdes fantasieën in mijn dromen bij het ontwaken wreed verbrand magische gedachten onbeschreven plots uit mijn hoofd verdreven ik verwacht ook de glorieuze dag dat mijn weten ontwaken mag in de liefdevolle lichtheid van het heelal slechts een trilling in de ruimte bovenal…

Er staat een Conifeer in onze tuin Uit zaad ontkiemd en groeiend zonder zorgen Jaar in jaar uit, van d’ ochtend tot de morgen Op fiere stam, geen centimeter schuin Er staat een Conifeer in onze tuin Ooit aangewaaid, een eigen plek verworven In zwarte aarde, nooit door gif bedorven Goed negen meter hoog van grond tot kruin Er stond een Conifeer…

’t Zal vijftig jaar geleden zijn toen ‘k aan het Groetse strand een schoonheid van een meisje zag met een fles zonnebrand. Maar ja het arme kind zat toch een beetje om het hand Want hoe ze zich ook rekte, zij kwam niet aan d’ achterkant. En ik zag haar geworstel van gepaste afstand aan maar ben uiteindelijk toch naar het meisje toegegaan en…

Wie zal over een eeuw er nog om malen Het leven trekt gewoon zijn eigen plan Corona? Wie weet daar dan nog iets van Dat kon je toch bij de Chinees afhalen Covidius waer bestu bleven Du coors die doot du liets mi tleven…

Het boompje laat zijn blaadjes vallen, Aan 't Einde van de zoete tijd, Gedurig enige van allen, Zo raakt hij ook het laatste kwijt. Dat doet verhevene gedachten, (Terwijl haar naaste daalt in 't graf) Ook deze zelve gang verwachten, Want Adams blaad'ren vallen af. De Wereld kan haar lievelingen, Die met haar herts genegenheid, Wel…

O werelds leven niets zo wraakroepend de dood mee met de baring…

Stof stuift door mijn kop zinvolle gedachten vervlogen in mijn denkruimte van zijn waar is de verloren vraag verdwenen in het niets alom een ons onbekend terrein sporen zweven er volop vruchtvolle zaden bewogen in een natuurlijk vertoon waar blijven de vruchten vergankelijk is het verdorde oer onmetelijk fantoom meteen begint het…

Vergankelijkheid spelt weer de herfst en langzaam leer ik lezen, van zomerlicht genezen: de uren zijn geteld. De zon viert nog, maar heel bedaard verguldt ze de eikenbladeren. Behoedzaam voel ik naderen wat node wordt gemeld: dat vuur gedoofd wordt, niets gehoord meer waar de zangen klonken.…

Ik heb je lief, al kan ik het niet weten, Ik bedenk het als je thuiskomt van een dag in je leven. Maar het is geen gedachte. Je streelt mijn wang en wie weet, dat gebaar. Het wordt duizend keer gemaakt voor het bestaat. Hangt je jas aan de kapstok, iets van niets, maar morgen ontbreekt het misschien. Of schudt de dag uit je haar. Wat ik dan…

Tevergeefs negeer ik de ondraaglijke pijn. De uitgetekende stippllijn van het druppeltraject zoekt naar het sudderende lichaam, zij is niet hier. Niks wordt nu gevonden, er zijn geen andere dingen dan deze. Aarzelend tast ik naar de rand van de tafel waar jij aanzit als een schimmige bezoeker die bleef. Het bed beslapen, maar te zeer afgekoeld…

de kunstenaar met een voorkeur voor massief geeft nog altijd kleur en volume aan zijn kijk op de medemens droombeelden komen gestaag tot leven…

ooit was ik statig trots met mooie grote schuur kleine kinderen speelden lachten. ook de geluiden van de meid en knecht drongen door in iedere voeg en muur. pa moe kinderen en opa allemaal moesten ze mij vergeten en verlaten en ik hen en de geur van hooi en het zwiepen van koeienstaarten. de trouwe treurende ogen van de hond en het…

Het gevallen blad vertelt ons het verhaal van Vergankelijkheid…

het leven als feit: sexueel overdraagbare vergankelijkheid…

vergankelijkheid voortdurend verandering stroom van het bestaan…

Het droombeeld waar ik Zo lang naar verlangd heb, Dat mij nachtenlang In haar fluwelen greep hield Zonder ooit dichterbij Te komen, is langzaam Uit het zicht verdwenen - Uitvaart zonder bloemen, Zonder sprekers, alleen Een ik dat zielloos achterblijft…

Vergankelijk broos Waterlichte verbeelding In rimpels weerkaatst…

Geluk is zo broos kwetsbaar en vergankelijk merelmoeder in tranen…

Als alles veranderlijk is en vergankelijk in de tijd Is in herhaling vallen een onmogelijkheid…

Perfecte vergankelijkheid.…

glinsterende pijn druppels vergankelijkheid rustend in een oog…

Vergankelijkheid stimuleert ons steeds verder te gaan in de tijd.…

Zijn er nog mensen die beweren dat droombeelden niet kunnen bestaan? En voor hun dromen vluchtend de werkelijkheid ingaan? Zij zullen eens wakker worden als hun realiteit wordt verstoord en deze zichtbaar in zijn beelden wordt verwoord. Niet altijd is het de droom die hen beliegt, maar veelal is het de werkelijkheid die bedriegt.…

Tegen mijn euforisch droombeeld. Kon het magneet ons maar binden!…