Alle inzendingen over Accent grave .......

haar wereld is zo klein geworden, dat zij de wanden van haar geest kan aftasten met haar handen. het waanproces, waarin zij speelt dwingt haar tot schaar of mes. emotieloos kijkt zij, bijna verveeld, hoe het staal haar blanke vel streelt tot het bloedt; elke snee precies zoals het moet. op haar armen kerft…

geen ander uitzicht dan het stukje hemel dat tussen de tralies als gevangen ligt geen vluchtweg staat nog open dan de weg naar binnen, waar een soort leven verdergaat alle dromen afgekapt; de trein rijdt nog wel verder, maar jij bent te vroeg uitgestapt elk denken ingekort; als in een cirkelgang rond en rond gedraaid tot je er gek…

verscheurde wolken zon kust het zwarte water nog slapen golven…

een gokker waant zich in het paradijs; met één op zeven kun je niet kapot misdadigers ontlopen het schavot elke misdaad is gewoon altijd prijs! oplossen hangt niet af van percenten, zorg eindelijk eens voor meer agenten. - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - (slechts 15% van alle misdaden…

mocht toch de vrees niet ongegrond zijn dat God een reus is op voeten van leem dan is geloof niets meer of minder dan besturingssysteem waarin elk bestand door het virus van de taal is opgelost en waar gebeden, hand over hand, zijn verworden tot ongewenste post de werkelijkheid hergeprogrammeerd in nullen en enen; de oude waarden…

ik heb zo vaak uit losse hand je lichaam op papier gezet nooit verder dan het silhouet je sloot voor mij je dromenland ik zag de onschuld van je ogen maar hoorde niet je dubbeltong die suikerzoete tonen zong en mij keihard heeft bedrogen hoeveel codes ik ook kraak jouw lichaamstaal is ongebroken dit terrein blijft altijd braak de sleutel…

zo stil was je nooit als in de blankhouten kist verstoken van elk levensteken nog net herkenbaar alsof er iets is weggegrist waarop je niet raakt uitgekeken verbleekt tot marmer bekende trekken uitgewist elke kans op terugkeer geweken onomkeerbaar dood alsof God zich heeft vergist en je zo weer zult gaan spreken…

najaar is heimwee onder leigrijze luchten sterven de bomen…

de kale man kijkt naar de maan met zijn handen in zijn zakken hij heeft zijn ochtendplicht gedaan want het brood is bruin gebakken en boven langs de hemelbaan daar groeien de sterrentakken het lijkt of ze heel langzaam gaan net als glinsterende slakken de kale man lacht heel voldaan maar laat zich niet verlakken al gaat hij op zijn tenen…

soms lig ik wakker naast je in de nacht en luister naar de zachte fluister van je ademhaling huid aan huid, maar lichtjaren van elkaar in dit huis waarin jij en ik alleen bestonden heeft de tijd toch haarscheurtjes gevonden en allengs bleek, dat wat eerst waarheid leek, gewoon gelogen was hartstocht afgezwakt tot sleets gebeuren…

golven gevangen in het web van getijden bestuurd door de maan…

druppels gestold licht duizend jaar opgesloten bevrijd uit de grond…

De jeugd onderschat gevaar bij vrijen; condoomgebruik is alleen voor "watjes", niemand vreest voor genitale wratjes. Zo kunnen de SOA's weer flink uitdijen. Maar AIDS laat beslist niet met zich spotten; hou op met jezelf nog te bedotten.…

uit water en steen rijzen witte pilaren op zoek naar de lucht…

ontstaan als druppel groeit de stroom tot waterval stortvloed van kristal…

in elke celdeling schuilt een kans op een nieuw levenslot; gewoon een speling in een ogenblik verveling van een achteloze God ieder lichaam wordt langzamerhand tot chemische fabriek waarin een kruimel stof kan leiden tot fatale stilstand van het mechaniek elke ademhaling voegt heel banaal een nieuwe regel toe aan het verhaal dat…

bleekblauw is de lucht gewassen door de regen een zomers kleedje…

zolang zijn geest aarzelt op de grens van weten en vergeten, cirkelt hij rond in huis, zoals de goudvis in zijn glazen kom die in de voorkamer op de tafel te pronken staat door het water glinstert een goud vlammetje van koudvuur met een kort geheugen van maar drie seconden, dus achter elke ronde wacht een heel nieuw avontuur vreugde…

barbaars: omgekeerd leven brood op de plank handen even vouwen bij het licht van een kaars in een gebaar van dank gebed: ingetogen woord in Godsnaam niet weer onverhoord een smeekbede op rijm gezet als gedicht van verdriet patroon: schuw de materie een beloning in mysterie vol heilig licht als een icoon een klooster als woning…

zwevende bloesem als papiervlinders vol kleur betoverd door geur…

zonder bewoning verwordt elk huis tot nutteloos krot lucht opgeslagen tussen hout en steen met blinde ogen die vol schaamte bijdragen aan het hol geraamte van dode kamers die zich gelaten schikken in het niet te keren lot het huis valt ten prooi aan de schimmel en rot; spinnen en zelfs kakkerlakken moeten bij gebrek aan voedsel wel…

in elke scene is men, tegen wil en dank, tot het eind aanwezig de mond lekt woorden en handen zijn bezig met een onafgemaakt gebaar; verborgen is de plot en tot het slot onaangeraakt achter elk masker gaan emoties schuil; valkuil gevuld met delen liefde en haat. eenmaal begonnen ontrafelt het verhaal; alle teksten worden opzettelijk…

stil wachten dieren op de nachtrand van het woud tot de morgen breekt…

als uit een krant geknipt gewone zwartwit beelden verloren in de tijd de rand blijft rafelig hoe scherp de schaar ook snijdt verstild zitten zij hier voorgoed gevangen in hun eigen denkpatroon verfstreken op een doek of letters op papier de lippen bewegen wel maar geluid blijft binnen gesprek met hun ik-figuur die ook geen antwoord…

als toch na het al te lange zwijgen het mensonterende gegil begint weet dan dat ik hieraan onschuldig ben mijn handen zijn te vaak gewassen als toch de nieuwe dag vorm gaat krijgen en het licht het duister overwint weet dan dat ik elke beschuldiging ontken dit boetekleed zal mij niet passen als toch schriftgeleerden mij bedreigen en…

jouw stem te horen in Berlijn kwam als een schok verdween, was slechts de radio die sprak met een Keuls accent zo lijkend op dat van jou voelde jouw vinger op mijn wang verglijden, vallen op de grond als een druppel regen dichtbij de Kurfürstendamm tussen de tegels verdwijnen…

de druipende grijze lucht tovert het weidse perspectief in een oogwenk om tot een doorweekte groene lapjesdeken neerslag penseelt geen pastel verdiept luminescente accenten tot meer contrasterende tinten een streek vol impressionisme met vlekkerig uitgelopen kleuren tekent het landschapsschoon naar een indrukwekkende klaarte…

In essentie van ontwaken beroer je mij tot slapen met accent van zwijgen hoor ik niets anders dan lyrische dromerige taal die kalmte laat opbloeien en in die fluistering herhaal jij verhalen over openbaring van verlangen er is geen diepere heimwee die ik koester dan de herinnering aan jouw geliefde warme stem.…

Wij graven kanalen.... graven diep om water te vinden Wij zijn als wortels van bomen naar water op zoek Wij staan te boek als een volk van binnenschippers van sleepboot en ark van roeiboot en spanen van zeelieden, 'Jan-pak-an' Wij hadden de wereld scheepsbouw en handelswaar te bieden Ooit turf....…

Dwaze konijnen zitten in mijn hoofd, ze graven in mijn geweten. Ik zou ze op willen eten, met frietjes en in rode wijn gestoofd.…