Alle inzendingen over Afkeer

Onze welvaart niet delen Maar wel economisch globaliseren Hoe moet ik dat verklaren Boos kom ik tot bedaren Wellicht is die afkeer van nu Slechts hop hop ultiem ikke ikke eren…

hij las een overzwaar gedicht voelde afkeer sluipend komen maar bedacht toen kwiek en snel het is zijn ervaring en leeftijd kan niet anders hij moet wel door al die ervaring diep doordacht en beleefd over grenzen heen neer te pennen komt het met kracht bij de lezer aan hij wordt geveld door de dichter die diep beneveld zijn woorden gedachten…

waaiboomhouten vieze vloer het licht kwam getemperd binnen door het fijnmazig dikke rooster de mistroostige sfeer een bedompte lucht huilende kinders in hun wiegjes toen ook al mensen die hun kroost te jong onderbrachten na de oorlog dat wel de opbouw die de afbraak inleidde bij mij sloeg het denk ik in als een bom mijn afkeer…

Je manlief Dylan Thomas ging veel eerder terug naar het Grote Onbekende dan jij, maar tijd doet er niet toe als je zoals jij de jaren verdrinkt in dezelfde weemoed en afkeer als je gestorven man.…

Een hand daalt op mijn schouder neer en voelt eigenlijk een beetje koud aan Ik voel echter nauwelijks enige afkeer ik kijk om, edoch zie geen mens staan Een kille golf glijdt in mijn lichaam af ‘t voelt alsof mijn innerlijk bevroren is En alsof mijn brein het nu reeds begaf in mij klinken tonen van een dodenmis Een zachte stem spreekt thans…

stoere dieren op de oude schoolplaat van Nova Zembla die met die natuurlijke bontjassen ja de ijsbergen smelten onder hen weg en door zwemuitputting verdrinken ze wreed, omdat wij de aarde hebben leeggeroofd vergiftigd en verpest, ik niet, maar jij met je achterlijke Volvo en je hechting aan massaproductie door stinkfabrieken, door je afkeer…

in het verre licht van mijn jeugd, daarachter zie ik steeds beelden verrijzen, een wederkerende droom, drempel die onherroepelijk is geërfd, bewijzen dat de laatste stappen mij verraden, verlangend naar een voorgestemd gemis, sla ik mijn hunkering gade in de jaarspiegel , wend mij af in steeds weer enige gelijkenis met voor – of afkeer…

gaat vervagen glimmend spoken schaduwen langs licht, raken aan het ronde zicht onder de lantaarnpalen dat regen vangt in striemend dalen muren kijken uit de hoogte neer met grauwe steen van lang geleden donkere ramen weten weer hun binnenkant onzichtbaar te bekleden mensen stappen zonder zicht als zombies met sociaal verplichte afkeer…

pak bloed stolt in de striemen van mijn polsen de beul smaalt onder zijn kap in een zure walm van okselzweet legt hij een lus om mijn nek de strop trekt strakker rondom dromt kermisvolk samen ze lallen en lachen aan één stuk door ik hoor nog net scharnieren schuren mijn val door het trillend touw gebroken de wervels knakken afkerig…

donker of het schelle licht, voor een optreden op een duister feest, voor langdurige stiltes, in het vijandige verkeer of in aanstormende dromen waarin ik bivakkeer, waarin het zicht en afloop niet gunstig lijkt, als ik mij in dat gevoel verslik ontrafeld wordt door de ontnuchterende rede, zijn de angsten van ervaring, gegrond in afkeer…

Have a Cigar, jongen, zei ik, dat was in de gouden tijd van Pink en Floyd, toen alles wat god verbood werd toegestaan, niet roken was bijkans geen optie, en wie een hartgrondige afkeer had van alwat riekte naar rook en tabak werd kansloos gedwongen om 'mee' te roken, of hij of zij nou wou of niet... ________________________________ E-CIGAR…

Als ik me in dat gevoel verslik ontrafeld wordt door ontnuchterende rede, zijn de angsten van ervaring, gegrond in afkeer weer te ontleden, verstomd de reflectie van het spiegelbeeld, verhult verder niets, maakt dat ik stik, verstrikt aan lijnen als marionet vermomd, onderschrijft de noodzaak in het spoor van oorzaak en gevolg, processen…

’t was dat hij een luilak was die niets deed - toch was er een God die op hem neerkeek op een dag werd hij weggehaald uit zijn huis en kreeg in ‘n verzorgingsinstelling ‘n thuis zuster verpleegster trachtte met hem te spreken hij kreeg er eten en velen waren hem genegen de vreemde kreeg het gevoel dat hij iemand was dat alle kilte en afkeer…

van ze gevraagd Een wolk van somber zwijgen hangt de zware tongen open Blootshoofds iets getuigen van een noeste drang naar zwart Afkeer van de luiheid en een eerlijk oog naar boven Faro’s volk een enakskind, het harde hart verhard Als koren op de libanon, mijn hart zal hem nog loven Een rijnaak maakt een trage bocht, de zon stroomt in het…

dansen Op een zachte luchtstroom Als vlammen deinend Armen gestrekt Boven haar hoofd Met het ritme op en neer Haar gezicht draait naar mij toe Ze opent haar ogen weer Dan kijkt ze me aan Liefde beweegt Opgedwongen in haar ogen Tranen van gelukzaligheid Die ze snel wegveegt Ze loopt terug naar me Haar stralende blik Niet van mij afkerend…

Heb je een afkeer van klank? Of plaag je degeen die dol is op een eindrijm, een hekel heeft aan dissonanten? (Een mix van mooi en lelijk werkt aanstekelijk!) Hoe zit het met de draad, de lijn, de context, de spanning naar een climax? Haal de titel er bij, want die moet jouw verbale creatie dekken. Of dit poëem door de beugel kan?…

De Lange Jan beeft onder mijn zware voeten, stampend van de afkeer. De nieuwe stenen willen niet echt aarden. Achter oude, verweerde gevels verrijst de tergende nepcultuur van supermoderne bejaardentehuizen. Hij zegt dat de beslagen verrekijker nog werkt, maar ik zie niets in de verte en niets dichtbij.…

Ik neme deze plaats tot afkeer van de zorgen, Om daar bevrijd te zijn, om daar te zijn verborgen Voor streken van het hof, voor steken van de haat, En wat er in den Haag niet zelden ommegaat. O!…

konijntje lopen pas uit zijn hol gekropen 't liep naar mijnen hof en maakte het daar grof geen bloempje liet het staan elk plantje moest er aan toen greep ik mijn geweer en schoot 't konijntje neer 'k zag eenden in de lucht die merkten in hun vlucht dat ik een zwembad had ze doken in het bad ze maakten het zo smerig daarvan ben ik afkerig…

DIE DREIGEND DONKERE NACHT Het was een donkere maanloze nacht we liepen in de dreigend stille duinen We deelden het eenzaam fluisterzacht; als klonk ’t ruisen van dennenkruinen We voelden het gevaar dat er dreigde klemmend naderde die angstige sfeer Waardoor ieder naar vluchten neigde; ’t latent onheil voerde ons naar afkeer Geen…

Als geestelijk ingesteld mens met afkeer van massa- vermaak en angst verstrikt te raken in ’t wereld-rag, voel ik bij ouder worden dat de natuur zijn leidsels laat vieren, z’n sporen uit m’n lijf trekt en drang tot lustbevrediging afneemt.…

zweet over de welvingen van je lijf Met je mondhoeken neer kijk je met een afwezige ogen Ritmisch dans je vage passen, zonder enig mededogen Het lijkt je niet te raken of ik ga of dat ik blijf Het feest van zwoelheid: ik kan geen afstand nemen De tinteling in mijn schoot verslaaft mij naar meer Ontkennend genieten van eigen genot, merk ik afkeer…

De staatskas leeg tegoeden zonder rente paradijsvogel leeft nu in schanda Isabel dos Santos de Luanda ______________________________________ Geschreven in een min of meer spontane opwelling van weerzin en afkeer en ongeloof over het bericht van de 'Luanda leaks', onthullingen van zo'n honderdduizend documenten die moeten aantonen hoe…

katholiek Hij haat de hele moslimkliek nooit mocht hij de Bijbel lezen Dus mag hij extra gruwel vrezen Want die paar rare misstanden Waarin de moderne Islam belandde Komen in hun ver verleden tijd Overeen met Jood en Christen beid’ Reinheidsgeboden van de Joden De vrouw achtergesteld Een en al bruut geweld Ons in de Bijbel geboden Afkeer…

Zij staarden lang zich aan, in diep gepeins verloren, Dees, met een hoge ernst, die, met afkerigheid. En bange stilte scheen op eens Natuur te omzweven. In 't eind vraagt de eerste, wijl een traan zijn oog ontvlood: 'Wie zijt gij?' 't Antwoord is: 'Het Leven.' 'En gij?' vraagt de andre. - 'Ik ben de Dood'.…

Wellicht hadde uwe kamermeid Die dracht afkerig weggesmeten... Zo lief was hare eenvoudigheid! Ik zal Thereze nooit vergeten. Ons Vlaams, dat vindt ge wat gemeen, En leest van Sue en Sand bij tijen; Zij las haar bedeboek alleen, En wist ook niet in 't Frans te vrijen.…

me Verlaten Ik houd zo oneindig veel Van jou Echt, Ik had niets In de gaten Overtuigd van onze Eeuwige trouw Hand in hand Loop je met die Ander Haar buik rond van Nieuw geluk Ik merk dat ik steeds meer Verander Alles wat ik liefhad Is vergrijsd En stuk Rimpelloos Haar gave gezicht Is dat waar je voor bent Gezwicht Afkeer…

Zo ik (als veel) om ’t loze geld Een lelijk wijf ansla, Zo zie ik staag ’t geen dat mij kwelt: De liefde door afkeer versmelt, Geen trek heb ik daar na. Vaar wel die ouwe weeuwen vrijdt, Ik ben er voor vervaard, En die zijn zoetste jonge tijd Met zulke ouwe kwee verslijt, Die is geen ere waard.…

Die groefjes om de lippen drukt En kuiltjes in de konen, Die ons, eer men het zelf vermoedt, De mond tot kussen plooien doet; Zij is het, zij, die afkeer wekt, Als zou geen scherts betamen, Die 't neusje spijtig opwaarts trekt En 't lachje zich durft schamen, Of, als de boert haar daartoe dwingt, De mond nog naar de mode wringt…

Uw ontrouw, uw zwakheid, uw liefde Verdienen de afkerigheid niet, Die 'k voel op het enkele denkbeeld Van haar, voor wier bijzijn ik beef! Gij zijt het, gevoelloze wezens!…