Alle inzendingen over Jan-Jacob Slauerhoff OR Heleen Hille Ris Lam OR Het geheim van Slaue

Ik leefde ook liever monogaam, Maar ben veroordeeld als nomade, Tot geen gestage echt bekwaam, Steeds af te wijken van de paden Door elk van wieg tot graf bewandeld, Strak afgewend van 't boos instinct: Hun ziel voor welvaart vlot verhandeld, Hun drift verdrongen en verminkt. 't Geluk, dit smadelijk verdrag Toch te vergeten bij een…

Maar nu ik ver gevaren heb En lag op de oceaan alleen, Waar zelfs Da Cunha en Sint-Heleen Niet boren door de kimmen heen, Voel ik het trekken als een eb Naar 't verre, vaste, bruine land...…

De zee trekt onder de nacht Naar vele verlaten stranden; Als een vloeibare wind is zijn klacht, En zout, zoals tranen branden. Ik voel dat overal waar de Branding in snikken breekt Tegen de kusten der aarde, Mijn leed met zijn golven smeekt Om de verloren genade Jou weer nabij te zijn. Ik wil van mijn schip af waden Naar iedere einderlijn…

Ik moet weer op zee gaan, een goed schip en in 't verschiet Een ster om op aan te sturen, anders verlang ik niet. Het rukken van 't wiel, 't gekraak van het hout, het zeil er tegen, Als de dag aanbreekt over grauwe zee, door een mist van regen. Want de roep van de rollende branding, brekende op de kust, Dreunt diep in het land in mijn oren…

Door vijanden omringd, Door vrienden in de nood Geschuwd als aas dat stinkt, Houd ik mij lachend groot, Al is mijn ziel verminkt, Mijn lijf voor driekwart dood. In 't leven was geen dag Ooit zonder tegenspoed. Ik leed kwaad en deed goed; Dat is een hard gelag. Nu, in verloren slag, Strijd ik met starre moed. Bedekt met sneeuw en ijs…

De rustigen die mij tartten te vertrekken Heb ik om 't schip te krijgen woest beloofd Rijkdommen fabelachtig te ontdekken, Waarvoor ik ingestaan heb met mijn hoofd, En eindlijk in triomftocht aangebracht. Tot zinkens toe geladen lag mijn vloot. Wel waren bijna al mijn mannen dood, Maar alle havensteden bont bevlagd. Toen moest ik knielen voor…

’t Begon op een zomernacht, bijna toevallig: Terwijl zij zich aan het venster koelde, Droomde haar lieveling bang en woelde Zich bloot. Zij vond haar, omziend, bevallig: De handen naast ’t hoofd geperst in ’t kussen, ’t Dek afgegleden, de knieën hoog En zelve in zachte boog. Zij wilde kussen, Zacht, dat ze niet ontwaakte, maar ze bewoog…

Mijn bootje is van dun riet, Gebonden door vezels van lis. Toch bevaar ik de stroom. Geen wachtlicht op de andere oever, Alleen bewaakt door de poolster. Kom je niet? Jouw boot is van sterk hout. Deze stroom is nog lang niet De woeste Yang Tse*, en toch ben je bang. Kom je niet? ------------------------------------------------ Yang Tse…

‘ Die het weten spreken niet, Die spreken weten het niet.’ Deze woorden, werd mij verhaald, Zijn door Lao Tse uit de stilte vertaald, Hoe weten wij dat hij wist? Twaalf boeken schreef de wijze, Heeft hij zich dus vergist, Die ons het pad zou wijzen?…

Zij waren liefst bijeen onder het koele linnen Der ruwe lakens over de brede sponde Zo dat zij omhelzende zich nog in een Tweevoudig gewaad, een legertent bevonden. Door de gordijnen woei dan de avond binnen, Een zachtzwoele die goedvond dat zij zich vonden, Maar eindelijk koel werd en week. Meestal begon de Nacht tegelijk met de insluimring…

Door tromdonder bliksmen cymbelslagen. Zij, naakt omwaad door een roodzijden lap, Golft onder de storm van doffe toonvlagen. Armen en benen houdt zij slap. ’t Hoofdje op de halsstengel zwevend, De knieën wijd, dan weer dicht bij elkaar; De kleine borsten zijn een bevend, De smalle voetjes een dansend paar. Zij wervelt sneller, het rode gewaad…

Wij moesten riet gaan plukken, Lang riet waar wind in ritselt, Waarvan men manden vlecht, En mochten in een boot ’t Vijfvoudig meer bevaren, Bereikten ’t eiland lang voor noen. Wij lagen ’s avonds nog in ’t gras, En hadden niet één handvol riet Geplukt om mee naar huis te gaan.…

Ik heb zoveel herinneringen, Als blaadren ritslen aan de bomen, Als rieten ruisen bij de stromen, Als vogels het azuur inzingen, Als lied, geruis en ritselingen: Zoveel en vormlozer dan dromen. Nog meer: uit alle hemelkringen Als golven uit de zee aanstromen En over brede stranden komen, Maar nooit een korrel zand verdringen.…

‘n Ieder nasie het sy God. (Zuidafrikaans lied) De Spaanse God: Vliegt een vogel, schiet hem dood! Bloeit een boom, hak hem om! De aarde moet bar en bloot Zijn, voordat ik als koning kom. De Duitse: Bouw banken en kweek bierbuiken: Oorlogsschade dient ingehaald. Je kunt volop van alles gebruiken, Daar de Entente betaalt. De Portugese…

Hij ging veroverend, niets ontziend, Een ontzette wereld door, Heeft onbegrensde rijken gesticht – Alles gaat weer teloor. Vrouwen en vleiers zat, vrouw noch vriend Die hem vrijwillig verkoor; Vrees maakt eenzaam: hij heeft enkle liedren gedicht Voor zichzelf, buiten elk gehoor. Waarvoor heeft dit woeste leven gediend? Rijk en roem gingen…

Gedoemd om droevig te leven Wordt ieder die te veel liefheeft; Nog nooit hield mijn hart het tegen, De liefde die groot verdriet geeft. Weer zocht tevergeefs aan jouw borst Mijn gemartelde hart zijn rust, Dat wil troost voor brandende dorst En wordt niet gelest door lust. En altijd lijden en boeten Moet men voor iedere daad, Tot de wellust…

Geluk, te lang gehoopt, wendt steeds in leed. Toen wij ’t eerst landmerk: Cintra’s heuvels zagen, Werd Heitor ook naar ’t achterdek gedragen En gleed in zee van onder ’t rood-groen kleed. Toen kwam, dwars door de kim, de blauwe Taag en De bruine heuvlen weken, hemelsbreed: Of ’t vaderland zijn armen opendeed, Ons weergekeerden aan zijn hart…

Afscheid Zuster, zie, wij zijn te zeer gelijkend; Nooit zullen wij zalig zijn: een paar - Hoe ’t geluk, vermeerdring te bereiken, Altijd zelf ontmoetend in elkaar. Voel hoe zuiver wij zijn evenhogen, ’t Tederst van mijn borst jou treft en streelt. Onze nadering komt toebewogen Geen gestalte, steeds een spiegelbeeld. Voel, hoe ’t steeds…

Soldaat, je bent mijn bloedverwant, Mijn naaste in ’t gelid; Wij hebben hond noch kraai noch kind, Geen vrouw die ons verwacht, bemint, Een huurling heeft geen vaderland, Wij lopen in ’t gelid. Soldaat, je bent mijn kameraad, De vijand zoekt zijn wit; Heb jij je laatste pijl verspild, Dan zoek je schut onder mijn schild. Soldaat, je bent…

Haar hemelhoog te vereren En dan grafdiep te verachten, Kan de reinste vrouw u leren In zeven, neen, in drie nachten.…

In Singapoer is zij aan boord gekomen Vlak voor 't vertrek, met dertig stuks bagage; De eerste nacht doorspookte ze al de dromen Van een matroos, gemonsterd onder gage. Hij stond des morgens 't wandeldek te wassen Nog half versuft, toen zij hem kwam verrassen En raaklings langs hem in pyama ging Die strak en soepel om haar heupen sloot,…

Snel gaan de jaren. - Vroeger wist ik het niet, Wel in mijn rijpheid. Ik weerhield ze niet. Leed en teleurstelling van al mijn jaren Kwamen met mij in de eenzame tuin hier samen. In ’t midden van een perk sta ik lang stil, De zonneschijn is dun, de wind snerpt kil, De bloemen zijn verrot en uitgeroeid, De volle zomerbomen uitgebloeid; Alleen…

Ik hoor je soms hees fluisteren. Om ’t bed staat de stilte, de nacht. De bamboebosjes kraken zacht, Buiten in het verdere duister, Want het gaat sneeuwen in de nacht; Morgen is de wereld wit, Wordt het winter. Onze liefde… waarom huiver je?…

De maan staat op de Yo Mei-berg, een boordevolle schaal; Zijn glans vloeit in de oeverdamp en wordt daar droef en vaal. Lang leefde ik met je in deze stad, vannacht moet ik weer varen. Soms heeft een mens volmaakt geluk, maar kan het nooit bewaren.…

Als een witte kat, naakt en languit Ligt ze in de zon, in een bed van bloemen; De borsten van haar boezem komen Als koepels boven de kelken uit. Ze is volmaakt blank, behalve de haren En benen, in zijden kousen zwart; Blank ronden de dijen zich weer tot waar een Plek zwart dons ligt als een driehoekig hart. De wind die door ’t bos in zoele…

Mijn gade, het is goed, wij zullen toeven In een klein stadhuis, ik zal niet vertrekken, Al bleven mij veel eilanden te ontdekken Die zich om mijn afwezigheid bedroeven. Niet dicht bij zee, om mijnentwil, 't Werd mij ondraaglijk aan de rand Der ruimt' te rusten, bij de golven stil: Bewaar mij diep in 't binnenland. 'n Gewezen vestingstad…

De zee, het enige leven dat strekt Van begin tot einde -Terwijl alle andre, voor kort gewekt, Gedwee en weerloos verdwijnen- Geeft in eeuwige breking De grote, zachte verzekering Dat, wanneer allen versterven, verstijven, Zij bevallig zal blijven. En als ik ga gehaast, Genaderd en genaast Door de jagende dood, Hoor ik de troost Van ’t…

Een vrouw is alleen een vrouw Zolang de man haar begeert; Wordt de roos zonder regen en dauw Ook niet door de hitte verteerd?…

Voor de meestbiedende mijn dame is veil: Zij geeft om bloed noch moed, alleen om geld, Geen eer heb ik meer in haar gunst gesteld, Toch lag nog lang in haar mijn heil. Ik dacht: ‘ De hartstocht voert het hoogst geweld Over de zinnen.’ Zij is enkel geil Bij de meestbiedende. Ik spilde haar alles; onderwijl Slonken haar gunsten met mijn geld…

Niet uitgestoten en niet opgenomen, Geen vreemdeling en toch niet een der hunnen, En niets haar eigen, alles gunst of leen. Zij zijn de meesters en zij kunnen Altijd haar leven binnenkomen, Dat zij, zo altijd eenzaam, nooit alleen, Niets houden kan voor zich en om zich heen. Waar zou zij heen gaan? Midden op de vliering Heeft men een kleine…