Alle inzendingen over Klaproos

uitgestrekte koren zwaait goudgeel verlangend zich te mogen geven aan omringende grond en landen van het Westen damp uit zwaar geschut geeft de aren kwade reuk angst voor verderf en schokkende vragen doen alle akkers beven hun bestemming wordt beloerd door spokende draken tussen de halmen die vol spanning wachten scheppen felle klaproos…

lichaamsdelen haar wangen, wenkbrauwen en hals en dan die mond,hartstochtelijk gevormd om grenzeloos te kussen ellipsen en half geschreven cirkels blijven ronddraaien in mijn hoofd dat koele strakke omkijken verwart het werkelijke met fraaie fantasieën weg ben ik van haar, ver weg dichterbij kan ik niet komen ik zoek haar hand, haar haar, haar klaproos…

Een roodborstje zingt Zijn hoogste lied op een scheefgezakte grafsteen om zo te verfraaien wat vergeten lijkt Hij is de fragiele klaproos in de berm die geduldig wacht om geplukt te worden door een kind waarmee Hij Zijn jeugdigheid kan delen Hij is het avondrood die het hemelgewelf in het westen als een vuur doet oplaaien Totdat de schemer…

Verschroeide aarde, vruchtbaar, biedt groeimogelijkheden aan pionierplanten: vernieuwing, regeneratie, transformatie; want op de ruïnes van vestingwerken en voorbij de loopgraven bloeit de klaproos als nooit tevoren.…

een houten vloer drijft voorbij het land dat ik in me draag vanuit de verte schuiven lege stoelen als bootjes in mijn schoot het is eb, denk ik dan wanneer mijn longen nesten bouwen, te groot voor kale bomen en de klaprozen die in de palm van je hand vallen en het maanzaad sluiten rond je mond, purperrood alsof…

nu en alles ligt ginds de ik- en de jij-vorm wij als afscheid in het geluid van klaprozen ik weet niet meer of wij waren en de gebaren die ik losmaakte uit jouw haren keerden zich naar binnen nog voor de nacht brak en wolken legde in onze adem ik voelde hoe jij wilde vliegen verder dan wij hadden verwacht…

Op haar ontdekkingsreis door de woestijn Waar maar één klaproos bloeit binnen de muren Een niemandsland vol weekdierbodemzand Zingt amazonegirl from Ipanema Op het zuchtend landschap "ik ben vrij De klanken van mijn hart altijd bij mij Dit hier, dat is wat telt in 't tropenuur" Een blikvanger vangt lichtbrekende regen Schemervaag…

als rood en weemoedig het daglicht gaat liggen commissies weer zwijgen den haag zich verbergt tirannen in bunkers de weldoener spelen de lente een klaproos op slagvelden legt als kinderen vragen waar vaders naar toe zijn als wie er asiel zoekt geen brood krijgt maar steen dan weet ik van zeeën van nooit en nog verder en dat liefde vluchtte…

14 mei 2011) kunst markeerde dikke muren rond krullen licht gevonden in het aangezicht van velen, die de dag al warm bezongen sculpturen speelden met hun schaduw schilderingen kleurden vrij met het hart op blijdschaptongen sprak een oude naam de mensen aan zo is het gegaan waar ooit soldaten weerstand brachten lachte nu een klaproos…

Roodborstje, klaproos of een veulentje in de wei Het hart jubelt en lacht; ik ben zo blij. Het universum is groots en weldadig en blijft een wonder Dit jolige wicht dankt en looft en elk nieuw uur is bijzonder.…

En bij de klaproos kan het over de eerste Wereldoorlog gaan. In de Oostenrijkse bergen Groeit de edelweiss die ooit in de 'Sound of Music' inspireerde tot een wereldwijs. Thuis, dichtbij huis symboliseert een Kaaps Viooltje of een bed afrikaantjes een wereldse Bloemenintegratie in onze tuintjes en onze Laantjes.…

Klaproos wuift Burka wuift Zeilen klapperen op 't golvend glinsterend spetterend water van het IJsselmeer Lakens bollen en wuiven aan een waslijn in 't Gooi De familie wuift bij het vertrek: dag, dag Koolzaad en margrieten staan samen te wuiven in de berm Dag meeuw, ik wuif De meeuw drijft af De kont van een vliegtuig komt in zicht…

Puur Als op een goudomrande wolk van emotie spreid ik gedachten, zielenroerselen zo gezegd wandelend langs een stille bouwplaats laat me verwonderen door die ene enkele klaproos voorovergebogen zacht wuivend door de wind alsof ze me groeten wil sta ik even stil en voel de relatie van het alleen staan zo goddelijk mooi, in haar eenvoud…

als een vogel naar een verknipt gebaar een taartpunt snijdt een halve cirkel vijf gemaskerde hoeren staren me aan gekruiste armen achter het hoofd omlijsten de scherven van een gelaat ze kijken verdoofd naar de matroos die het bordeel verlaat met een lege buidel ze lijken uit Ivoorkust overgewaaid koperen slavinnen van de begeerte de klaproos…