Netgedichten

netgedicht (nr. 20.993):

er zit poëzie in een klaproos

een houten vloer
drijft voorbij het land
dat ik in me draag

vanuit de verte schuiven
lege stoelen als bootjes in
mijn schoot

het is eb, denk ik dan

wanneer mijn longen
nesten bouwen, te groot voor
kale bomen en de klaprozen

die in de palm
van je hand vallen

en het maanzaad sluiten rond
je mond, purperrood

alsof
het slapen vergetelheid
doet opdrogen

in mijn land, mijn verdwenen
doorgesneden
land