Alle inzendingen over Leven OR geest OR rust

Een geest die tot rust wil komen heeft meer nodig dan geduld: eindeloos rondtollen kan enkel leiden tot het vluchten uit het labyrint. Laat dwalen de geest en de gevoelens, laat ze dansen tot de avond.…

Onder stoelen of banken In volle lokalen In grote getalen Weerklinken geen klanken Gevangen in de geest Stilte en rust Niet heel bewust Maar in hun hoofden is het feest…

over de horizon Daar ver van huis en haard Naar die plek waar alles eens begon In de hoop dat alles daar nog is bewaard Hoe komt het dat ik dool en dwaal Over straten van het leven Ergens hoop op warm onthaal En dat de rust daar wordt gegeven.…

Innerlijke rust je van de stilte bewust onder het maanlicht.…

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

jou in je bestaan Ondanks dat ben je altijd doorgegaan Je Kwam je grenzen tegen Je pijn Er was de schone kunst Doorvoeld in je wezen Je hebt Alleen met jezelf Het boek Van je leven Geschreven Met zwarte inkt je door vele Vrienden van de geest Omringd Met een dure eed naar het leven toe Rust op de waarheid Van wat er met je is…

ligt nog bij ons Echter je geest gaat op reis Naar heerlijke serene oorden We nemen afscheid van jouw leven...…

Ik kan immers stoppen met denken, mijzelf en mijn omgeving rust schenken, met passieve ogen leven zo ook gedogen. Ik ben al zo aan mijzelf gewend. Ik voel niet dagelijks meer verdriet of tranen al is het wel een feit dat mijn hart stevig slaat. Ik ben al weer rijk van geest de rust zelve.…

Ik wil hier mijnen geest in vrijheid laten zweven, En laat, al die het lust, bij vorst of prinsen leven; Want die een hoge staat, of wichtig ambt bekleedt, Is nimmer buiten zorg, en zelden buiten leed.…

uit heksenketel ontsnapt,rustig thuiskomen in een toverbos joz.le bruyn haiku 27/01/202…

nog één keer strijk ik door jouw haren vol ongeloof en verdriet wat eergister nog gewoon was is dat vandaag helemaal niet twee-en-een-half, je kwam net kijken rende zo de wijde wereld in nu jouw ogen voorgoed zijn gesloten zorgt jouw einde voor een nieuw begin…

Haar handen rusten in haar schoot, dan weer dwalen ze, handen die ooit, nooit stil konden liggen, ze weet nu niet, wáár ze te laten. Net als haar hoofd, haar héle lijf, haar geest heeft dit leven al verlaten. 't Begin van het einde, of een nieuw begin, niemand die het zeggen kan....…

soms stap ik over op een eiland onbewoond en voor mij alleen laat de wereld los die in mierenhopen leven met hun eten drinken en gebeden zie eindelijk in verbanden hoe wij mentaal onthand zijn met ons fysieke lijf heb mijn grip voor even prijsgegeven lig daar beneden terwijl mijn geest is uitgetreden de rust geniet van niet…

tekeer Slechts rust kan mij nog redden Rust van lichaam en geest Die rust gaat er pas komen Als jij weer bent geweest Pas dan vindt er herstel plaats En is alles weer in balans Als jij mij nu zou vragen Dan pakte ik mijn kans Nooit zou ik jou meer laten Écht nooit meer zonder jou Omdat ik nú, meer dan ooit, weet Liefste, ik hou van…

De geest van de stilte op dat glooiende veld. De geest van de stilte die mij niets verteld. De geest van de stilte blaast mij nieuw leven in. Door het gebukt gaan in de geest der stilte, geeft hoop het leven weer zin.…

er heerst een diepe rust gerestaureerde kerkjes zijn koel in de voormiddag het goede leven neuriet langs stoelen op terrassen en toost op voetstappen en vrolijk gelach van oprechte poëten die in honger van geest in kronkels prevelen en hoe potloden uit de vingers glijden en over de vloer rolden woorden wegvlogen in de diepe duisternis…

met open dak rijden wij op de kust af met open geest nemen wij de tijd op in ons bewustzijn ons bestaan is op een hoogtepunt iedereen is nog onwetend sommigen weten al wat de kleuren betekenen kunnen berekenen de cijfers van leven daar de kust jij kust me gekko de zee ons origineel stekkie een plek van rust en bewust bestaan de drang op…

geen rust Het verleden moet rusten en ik moet erin berusten dat de tijd alles heelt ook wat er nu nog aan scheelt…

Jamaar afzien is voor mensen die de wereld in hun handen willen dragen, tot de wereld in den ruste wordt verteerd tot wat wij waren Waren wij een hoop van zegen, onze hoofden draaiden door tot iets dat adem kon benemen en de oorlog tussen geesten in bloedstollend onrust smoorde En onverwoekerd raast men door tot ooit het afzien wordt…

Gedachtenbinder Speel iedere geest blij Ontspannen en vrij…

Beeldschoon jouw afscheid langzaam kleurde de lucht rood in Zomerland…

alle kleuren heb ik aangetrokken op dat ik je niet kan mislopen de wereldkaart ken ik van buiten zodat ik onderweg niet stranden zal nu de mist haar rokken laat zakken slaat de schrik me om 't hart daar de weg ineens verloren lijkt…

Zij die zoveel leven bracht op Internet is heengegaan zonder ons te verlaten want wat zij achterlaat is blijvend gedachten, emoties, verbondenheid in de hemelse tuin van mijn onderbewustzijn bloeien de mooiste bloemen eeuwig voor Fairouz.…

hoe kon je zo verdwaald zijn was het leven zo’n gevecht de strijd in jouw hoofd ondoorgrondelijk hoe wij jou ook liefden bleek dat niet genoeg niet voldoende reden om te blijven daar waar wij zijn wij die het leven anders ervaren al is ’t nooit zonder slag of stoot is het gemis al begonnen…

het verschil tussen gisteren en vandaag is een immense stilte die je achterlaat je stond aan het roer van een schip met eindelijk verse wind in de zeilen al ben je abrupt van koers veranderd heb je het aardse verruild voor het hemelse want zomaar tussen gisteren en vandaag is het doek gevallen…

bij aankomst vielen bevroren tranen uit de lucht het was een weerzien van dwarsliggers uit alle hoeken te midden van borden vol leuzen stond de kist erboven prijkte een mooie foto van Ferry met poes op schoot ik heb nog nooit zoveel fotografen gezien Fer op ’n crematie zij kwamen allemaal om Opa Water te groeten…

ben je uitgevlogen ons voorgegaan wellicht van hier waar je sinds ‘56 woonde ging je over in ’t licht nooit meer Maison Kelder gebakjes eten, met jouw verjaardag voor ’t Nieuwe Jaar zal de stilte ooit gaan wennen al voelt ’t voor nu wel heel erg raar…

tikt onverminderd door niet even staat hij stil nu jij ons ontvallen bent veel te vroeg in de bloei van jouw leven omringt door liefde …. en de tijd tikt onverminderd voort…

jij was de eerste die het donkere licht een menselijke gezicht heeft gegeven waarmee velen eindelijk konden leven dat voelde hoe psychoses in geest- verruiming joegen met ogen die op jacht waren naar de ultieme uitlaadklep van onvermogen in communicatie die stokte als contacten leden tot brokken door een gestoorde motoriek…

er is niets dat ik herken het is een vreemde maar zonder ziel een ander die als medemens niet echt beviel wij hebben geen gevoel bij het zien van elkaars smoel geen affiniteit om lief te hebben maar ook geen haat en nijd ooit zal ik mezelf raken weet dan dat ik de spiegel zal kraken om mezelf een hand te geven en samen verder te leven…