Alle inzendingen over Levensmoe OR Sterven

Verzadigd van het leven opstaan van tafel en heengaan…

Zo moet dan ook sterven zijn als het afleggen van gewaden te wijd voor kleine levensvragen te nauw voor sturm und drang in veel te strakke naden Zo moet het zijn als het achterlaten van gedachten van dromen, wensen, daden liefde in goede en in slechte dagen aan vriend en vijand of aan wie het wil want blijven doe je toch een beetje…

Lachend in de kille stille ruimte door zijn intense snikken heen weet hij toch nog te vertellen, dat zijn vragen niet meer kwellen de laatste adem, een kwestie van seconden hij was blij, dat wij er allen stonden…

Maar sterven is de zaak. Maar langzaam af te teren en matter iedere dag op 't blanke kussen 't hoofd te voelen zinken, en niet kunnen af te weren de macht die u beknelt en 't bloed uws harten rooft...…

Wat machtige deining hief het teer lichaam En deed het weer in wilde branding zinken ? Wat verre wind deed kreet na kreet verklinken, Alsof die over wilde golven kwaam ? Was het een klacht, een vraag, een lieve naam Uit lief verleden in een plots herdenken ? 't Scheen al zo ver : wij wilden u te ons-waart wenken, Waar wij aan veilige…

Nog nooit werd ik zo diep gehoord en gingen woorden zwiepend zwijgen, als twijgen tastend in de lucht, om plots stil te hangen in het voorbij zwaaiend moment van sterven, het 'sterven van mijn ik ' !…

Ik zie de gezichten nog voor me hoe ze huilden bij je graf voor hen was alles af zij droogden hun tranen en keerden huiswaarts maar ik bleef met mijn gedachten zou er iets zijn wat mijn pijn zou verzachten jij was de navelstreng die nooit was doorgesneden jij was de toekomst gelijk met het verleden uiteraard waren er die dag kraaien om…

Dat je sterven in september komen moest. In een nacht vol sterren. Nieuwe maan, een zucht, een woord. Op kouse'voeten in een wijde boog- Langs het bed waar ik zo vaak In je ziel, ons peinzen en ons minnen, Je dijen, je borsten en je haren De roze peluw en vers linnen.…

Mag ik sterven op jouw lippen, als het ooit zo ver mocht komen? Mijn hele leven laat ik dan voorbij komen op jouw wangen. De tranen zullen stil zijn als ik mag gaan. Wij waren verbonden, maar nu moet je mij voor altijd laten gaan. Lief, ga verder met je leven, ook al zal het leven niet meer zo zijn als met mij.…

Ik kan niet sterven vandaag zei zij Ik keek haar aan Het grappige jonge ding Met wipneus Maar ze was serieus Waarom dan niet?…

Ze analyseerde tot het laatste moment de wereld en haar burgers met een verbluffende scherpte. Ook op hun sterfbed slagen verstandige mensen er niet in hun intelligentie te verbergen. Alsof er te veel verstand overblijft voor het weinige leven dat nog rest. Ze zei: “ik heb nergens spijt van”. Een moment dat een mens niet langer liegt.…

In mijn jeugd had ik vele dromen, hoe het leven mij zou vergaan. In mijn jeugd voelde ik het bloed nog stromen, maar de tijd heeft niet stil gestaan. In mijn jeugd keek ik in je lieve ogen, zag de zee, de zon, de maan, In mijn jeugd was ik altijd bang te geloven, dat deze ooit dicht zouden kunnen gaan!…

Wanneer sterven inslapen is De goede slaap u(w) ge-weten is Wenst u dan nog op te staan Wanneer rust ver-leden is Wanneer sterven lijden en pijn voorafgaat Onvolmaaktheid ieder treft Geen vluchtwegen om te ontkomen Menig hoop gaat verloren Nalatigheid van een Schepper Allemachtig in zijn Al-machtig zijn Troost van gebeden Smekend te ontglippen…

Zwart witte koppen hangen triest, maar zij plotten hun ontsnapping; een koe is nooit lang levensmoe.…

Bij een voltooid leven is het verlangen naar de geboorte van de dood even verlangend als naar de geboorte van het leven maar om nu als kind(s) te eindigen gaat voor vele ouderen te ver!…

De bijna kale bomen, laten hun blote takken volop zien, de paden zijn bezaaid met hun voorheen zo mooi beklede armen, de herfst is bijna om, de winter komt eraan, ook zullen er veel, heel veel mensen van deze wereld naar de volgende gaan, tenslotte is het een aloud gegeven, dat tijdens de vallende blaadjes de meeste mensen sterven…

Wees niet bezorgd, want sterven is doodeenvoudig – Iedereen kan het.…

Zeg lief mens, mag ik je even ontvoeren, meetronen naar kleuren en geuren om deze grauwe dag even op te vrolijken. Je hoeft nog niet om vrees te bevriezen nog niet te kiezen tussen de kleuren laat staan de muziek of hun klanken ik wek je , zonder te janken nog elke dag weer een keer tot leven. Al weet ik , vele illusies zijn al gestorven…

niet zomaar keer ik mijn gezicht naar je toe en ditmaal zonder glas je ziet het gewicht onder mijn ogen weliswaar gezakt maar ik ben geenszins levensmoe ik betrap mezelf op een lichte lach althans zo neem ik het waar het maakt, denk ik, van naderend licht gewag zij zegt, ik wil ook uw oren zien, de wet schrijft…

Was het virus levensmoe geweest zaten we nu niet in de shit dan waren we nooit uitgefeest nooit teruggevallen op onszelf! Want niets wat zich zo vermenigvuldigen kan dan dit verhipte virus, niet dan?…

Ik ben nog lang niet levensmoe. Ik dacht toch even aan m'n as. en bracht euthanasie ter sprake. Zou hij bezwaar ertegen maken? Hij zei, dat hij niet tegen was. Ik zei: 'Wanneer u adviseert: "Uw been moet echt geamputeerd, misschien wel tot voorbij de knie," dan heb ik zeker geen bezwaar.…

Ik laat dit niet volledig toe, wellicht word ik dan levensmoe) Een koppel kraanvogels zo mytisch, paradeerden opgetogen door een akker die bijna licht gaf van het glyfosaat na hun winter in Spanje aten zij geen appeltjes van oranje nee: zij snavelden vrolijk door dit felgekleurde gif joegen zo mijn humeur in de volle breedte van die…

Gaande zal ook ons sterven zijn, wanneer sterft wie we denken. Wie we denken dat we zijn. Hoe wij ons ook verzetten blijven, gaandeweg begint elke dag. Elke dag opnieuw.…

Ik sta op feesten en partijen, witgeschminkt en levensmoe, verscholen achter glazen wanden die ik aftast met mijn handen doe ik er zo goed ik kan voornamelijk het zwijgen toe. ------------------------- uit: 'Alle goeds', 2001.…

Soms, als een distel door dik asfalt, barst er een regel poëzie de taal van mensen in. Zo werd de Dapperstraat een plek van hoge adel en duurt de Mei al meer dan honderd jaar. Zo wijs ik soms mijn kleine zoon des avonds op een fonkelend verschijnsel en roep: O Venus, felle star. Hij corrigeert mij wel, maar geeft het later toch misschien…

Iedereen heeft een dubbelganger wordt er gezegd waar heeft God de jouwe in Jezus'naam neer gelegd Gezocht in het Verre- en Midden Oosten niets van jouw evenbeeld om mij te troosten Europa van Noord tot Zuid, zelfs Afrika lachte Hij mij uit en gaf zelfs een trap na Nu zag ik duizenden Claudia's in Israël this must be heaven or this must be…

- de oude vrouw zucht - Nu is een flits door het heden, een geldversnipperde levensmoeheid die zwart niet meer onderscheid van wit. - haar wandelstok tikt langzaam - De straat maakt geluiden die niemand verstaat. - op een kruispunt staat ze stil - Uren zijn te klein voor woorden en lossen op in een lege ruimte.…

met je ogen op de nacht gericht wachtend op wat je had verwacht raken je voeten voor een laatste keer het hout voorzichtig breekt de stilte nu elk lawaai alleen één enkele windvlaag glipt er tussen door Janneke , ontstaan uit wit goud priemt z'n ogen in je ziel laat je meegenieten van z'n gevleugeld koor klanken…

met je ogen op de nacht gericht wachtend op wat je had verwacht raken je voeten voor een laatste keer het hout voorzichtig breekt de stilte nu elk lawaai alleen één enkele windvlaag glipt er tussen door de maan, ontstaan uit wit goud priemt z'n ogen in je ziel laat je meegenieten van z'n gevleugeld koor klanken…

Gyps fulvus Hij aast gierend op z’n vlerken ik wenkte hem boven Tarifa’s stranden en schonk een geraamte aan de meesterwerken met stinkende schimmel op de randen. Op bestelling van de doodgraver vijandig gewapend zonder tanden hij zal kluiven aan m’n kadaver vloekend op pezen en ingewanden. Op het einde met lege handen maar van de duivel…