Alle inzendingen over Liefde OR verlaten OR vergankelijkheid

’t Zal vijftig jaar geleden zijn toen ‘k aan het Groetse strand een schoonheid van een meisje zag met een fles zonnebrand. Maar ja het arme kind zat toch een beetje om het hand Want hoe ze zich ook rekte, zij kwam niet aan d’ achterkant. En ik zag haar geworstel van gepaste afstand aan maar ben uiteindelijk toch naar het meisje toegegaan en…

Wie zal over een eeuw er nog om malen Het leven trekt gewoon zijn eigen plan Corona? Wie weet daar dan nog iets van Dat kon je toch bij de Chinees afhalen Covidius waer bestu bleven Du coors die doot du liets mi tleven…

Het boompje laat zijn blaadjes vallen, Aan 't Einde van de zoete tijd, Gedurig enige van allen, Zo raakt hij ook het laatste kwijt. Dat doet verhevene gedachten, (Terwijl haar naaste daalt in 't graf) Ook deze zelve gang verwachten, Want Adams blaad'ren vallen af. De Wereld kan haar lievelingen, Die met haar herts genegenheid, Wel…

O werelds leven niets zo wraakroepend de dood mee met de baring…

verval tijdelijkheid blijft voor ogen toch leven lustig verlaten warmte zal gaande tanen de momenten vermogen rest stof aan nazaten.…

Vergankelijkheid spelt weer de herfst en langzaam leer ik lezen, van zomerlicht genezen: de uren zijn geteld. De zon viert nog, maar heel bedaard verguldt ze de eikenbladeren. Behoedzaam voel ik naderen wat node wordt gemeld: dat vuur gedoofd wordt, niets gehoord meer waar de zangen klonken.…

Uit de stille brief die je me stuurde vallen eenzame letters in somber duisteren krijgt jouw fluisteren een onbestemde klank in koude winternachten vriest de liefde aan het hart door waanzinnig verlangen nu ik je steeds vaker niet begrijp is dreigende leegte onberekenbaar aan vergankelijkheid onderhevig.…

nog dichterbij en mijn vlam zal de eenvoud tonen in de kaars waarin alles is ontwaakt, deze dag leeft in herinnering en sterft telkens in de nabijheid van de gloed van zijn aanwezigheid niets zal verdwijnen al lijkt de vorm zich vast te bijten in werkelijkheden zonder naam, rouwranden en korstige wonden zijn als het getij, de maan…

dezelfde kom er is geen geboorte zonder de vlucht naar het einde, we zijn het universum hier op aard, laat de are groeien totdat het zaad zich wieden laat in elk bedenkbare vorm vorm is behoud en een zucht is de drager van de wind- mijn hand in die van jou en die van jou in de schoot van Moeder aarde de kring laat zich sluiten door liefde…

pa moe kinderen en opa allemaal moesten ze mij vergeten en verlaten en ik hen en de geur van hooi en het zwiepen van koeienstaarten. de trouwe treurende ogen van de hond en het glimmende zwarte paard nooit zie ik ze terug.…

Het gevallen blad vertelt ons het verhaal van Vergankelijkheid…

het leven als feit: sexueel overdraagbare vergankelijkheid…

vergankelijkheid voortdurend verandering stroom van het bestaan…

Ik geloof Liefde Is dat wat is Wat echt is Wat wij in wezen Zijn Laat me daar Zijn In het Licht In de Liefde Verlaat Mij niet Amen…

Ik kan je niet uit mijn hoofd krijgen PUNT Griekse zwart en rood figuurde kylixen, schalen, zijn niks bij de schaduw van jou kleine teen punt Zelfs pentagrammatische mediallonnen erin kunnen niet méér bekoren, en dat lijkt wel raar aangezien ik nu van dichten hou, dus ook van pentametrische verwikkelingetjes, maar momenteel laat ik zien dat…

je het niet begrijpen Probeer er mee te leven Er is vast wel een iemand Die jou haar liefde zal geven…

het ademt tussen jou en mij al zijn het slechts poëmen mijn zicht bracht het rijke land waar jij de sfeer draagt van de beemden mijn liefste ik wacht nu op de regen die in eeuwenkeur ontsnapt is uit 't gevang maar niets is éénder in ons paradijs - met jóu ben ik niet bang - mijn bloed hervult jouw graal wanneer we spreken in gelei…

De dagen klinken hol zonder jouw stem en doelloos dwaal ik door de klanken die jij achterliet een zucht, een lach, jouw adem levenskracht voor haar bij wie jij stilstond lief hebt had de ‘ik’ in mij het was alsof ik eindelijk de reden van het leven wist zoals ook jij vervulling vond voor even daar de zin van mijn bestaan jou…

Pas door zelf ook woordeloos te zijn lokte ik je uit je tent. Met jezelf in die kwetsbaarheid herkend mocht het licht over je dagen en legde daar een zachtheid bloot die tot dan verborgen was. Je kussen gingen uitgebreid over mijn ribbenkast en van mijn hart telde je de slagen. Met het `blijven` dat je op fluistertoon gebood na het van…

jij hebt mij verlaten verdriet prikt in mijn ogen die alleen nog maar zwart zien ik stort in de afgrond van het randje van jouw hart een eindeloze diepte in met grote snelheid verlaat ik jouw lichaam ik val uit jouw verlangens om plaats te maken voor een ander maar jij verlaat mijn lichaam niet ik houd jou gevangen voor onbepaalde…

Toen het die dag regende heb je je verscholen in de mouw van mijn regenjas en toen je ging ben je eigenlijk nooit gegaan je bleef haken met je altijd "ik heb het zo koud vest" aan mijn hart.…

Vergankelijk broos Waterlichte verbeelding In rimpels weerkaatst…

Geluk is zo broos kwetsbaar en vergankelijk merelmoeder in tranen…

Als alles veranderlijk is en vergankelijk in de tijd Is in herhaling vallen een onmogelijkheid…

Perfecte vergankelijkheid.…

glinsterende pijn druppels vergankelijkheid rustend in een oog…

Vergankelijkheid stimuleert ons steeds verder te gaan in de tijd.…

Golven van lente door de lucht Verlichten mijn geest en hart Een vlaag als een lange zucht Een oude gestalte deelt mijn smart Ik lees de woorden van een Spanjaard Schakel over naar de Italiaan Van liefde in de boomgaard Naar woorden die reeds era’s bestaan Vluchtig zijn de woorden Vergankelijk is de trouw Eeuwig is de ziel Die barst daar…

in mijn eiland van liefde begraven…

ons biedt teken van wat kort is en vergankelijk waarin men telkens nieuwe vreugde ziet.…