Alle inzendingen over Liefde OR verwantschap OR religie

moe gestreden door eigen religie scheidt de ziel zich van mijn wezen construeer ik zo een soort antipathie wat menig mens zal doen vrezen blik ik in mijn eigen kathedraal zie het zwarte aan de macht beeld dan een vertekend verhaal zo draai ik mijn rondje in de nacht kom vanuit de afgrond opgestegen en dans over grijs gedraaide platen…

De vrouw begon nu van zichzelf te houden Zij had geen ruimte voor een nieuwe band Die was als zwoegen door het mulle zand Als anderen dat eens aanvaarden zouden De vrouw begon zichzelf nu zacht te strelen Liet los haar vrijwel levenslange taak Van het verzorgen, want het was nu zaak Om voor het eind haar eigen hart te helen Zij was benieuwd…

'met onmiskenbare hang naar lekkere trek kwijlde hij ongegeneerd toen zijn oog viel op de verleidelijke Bossche Bollen'... poëtischer kan ik het niet voor u maken sprak de dichter met zalvende stem terwijl hij bovenstaande tekst als opdracht in een bundeltje voor een lezer uit 's Hertogenbosch opschreef…

De vrouw begon nu van zichzelf te houden Zij had geen ruimte voor een nieuwe band Die was als zwoegen door het mulle zand Als anderen dat eens aanvaarden zouden De vrouw begon zichzelf nu zacht te strelen Liet los haar vrijwel levenslange taak Van het verzorgen, want het was nu zaak Om voor het eind haar eigen hart te helen Zij was benieuwd…

Kaas is religie. Kaas verbindt. Kaas begrijpt. Kaas troost.…

Ik ben een man, dus dat is vinkje één, Ik val, en dat is nummer twee, op vrouwen, Je kan mij enigszins als ‘wit’ beschouwen, Ik heb geleerd, daar draai ik niet omheen. En ondanks Joris Luyendijks gezeik, Voel ik me met m’n zeven vinkjes rijk.…

Een hoofddoek bij een boa moet toch kunnen Al is het dan wat minder uniform We maken het gewoon de nieuwe norm Je moet die minderheden ook wat gunnen ´t Gaat om religie en identiteit Aanbidding, kuisheid, onderworpenheid…

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

gebruik verstand en dialoog houd de ander altijd hoog geef de Liefde, neem het niet bezorg de ander geen verdriet.…

dokter fa is ziek met de mollen onder de leden ligt hij bijna bij de mi hij wil zijn zuster do herstellen de verwantschap helen haar een half toontje lager zetten zij is dan wel si alles heeft zijn prijs zo do doet dan een beetje dodo of zo of sterft dan stilletjes de dood maar niet zonder staartje hij slaat nog een afgerond kruisje het…

Laat mij verbinden dat wat ontbonden was. Laat mij bijeenbrengen, wat en wie uit elkaar gedreven waren! En laat me, ja, laat míj mijn gang gaan om mensen op aarde weer samen te laten bestaan ... èn gaan!…

een tijd waar dagen stilte dragen op een serene rustplaats waar familiebanden liggen verwantschap die immer bindt witte bloemen tooien graven lampjes branden, kaarsjes flakkeren in de wind gefluisterd worden in steen gegrifte namen van geliefden die in gedachten vaak voorbij kwamen gedenken wij hen heden met Allerzielen in Requiem…

Warm water als zacht dons Praat je over later kring in het water plons de religie zeikt over de enige waarheid die niet rijmt klaarover breng mij Veilig nergens heen…

zachtjes strijkt een vroege vlinder zich tonend neer kleuren sprankelen een doodse steen tot goud verdrijven het koud warm fluisteren lippen dankwoorden naar omhoog een hand van liefde vangt de druppel die plots vloeit uit het oog * Pasen *…

De trotsen, die daartoe neigen om ongeremde liefde te bedrijven, zullen op elke wijze stout en moedig zijn, en gerede ontvangen de troost en de tegenslag, die de liefde schenkt. De liefde beleven is wonderlijk voor wie haar kent en wordt bekoord, omdat zij het alledaagse verstoord.…

vandaag bloeit de aarde in kleurige bloembedden een stille sprei vol schoonheid omarmt de nieuwe dag de jonge blaadjes van de hazelaar ze knikken vol genegenheid naar de koerende duiven die elkaar de liefde fuiven goud versiert de randen de wolkentoppen pralen zo onverklarend zacht dat het hemelwater nog wacht de sleedoorn draagt…

Ze kwam naar me toe vol interesse en begrip, vol van warme aandacht ze kwam uit het 'niets', zomaar op me af en zij maakte van 'niets', 'iets' ze spreekt altijd de taal van mijn hart met ogen die zien en niet wachten.…

In mijn gedachtegoed, in mijn beleving, zie ik jou nog lopen, jij, met jouw energieke pas, langs de kerkpilaren in schemerlicht waaruit ik mijn liefde voor jou las.…

Ik keek altijd graag naar je hoe je langs de kerkpilaren liep hoe je het boek op de tafel las, met de les van toen ik keek altijd graag naar je; hoe jij jouw wereld schiep.…

zichzelf ik loop rechtop en kijk in de ogen van mensen en ja hoor, soms zie ik daar betrokkenheid in en voor alles liefde hoe zwaar hun last ook is.…

Een blikveld op verwantschap van harmonieus leven zonder onderscheid. Een verbroedering van het landschap.…

Alles droeg bij tot verbrede broederschap en verwantschap. Eveneens aan de eenzijdige doch veelzijdige waardigheid in en van ieder mens. Het hart der harten... kent inmiddels vele smarten. Een hart dat al veertig jaar onophoudelijk klopt.…

zou hij een schilder zijn dan nam hij telkens weer het penseel ter hand om neer te strijken wat zich afspeelt achter die werelddronken ogen waarmee alles geobserveerd nu eens met lange halen onderstrepen wat moet bekeken dan weer met ontelbare stippen zijn zware puntjes op de i af en toe gewoon de spons als het allemaal wat luchtiger het…

Ik kijk omlaag naar het lege vel papier. Een pen in mijn hand. Ik kan niets schrijven in de eenzaamheid hier. Toch zijn we verwant.…

vol het zoet en de misères koesterend die vol voldoening zich herinneren laten wat zouden wij graag nog even knuffelen onder het genot van een goed glas wijn om op elkaar en het samenzijn te klinken dat ons tot maatjes in het leven maakte de verwantschap die jij ons voelen laat in de vriendschap de liefde en intimiteit zal altijd warm…

Ondanks al het mooie in het leven wordt alle ellende in de wereld veroorzaakt door onwetendheid onverdraagzaamheid hebzucht macht en liefdeloosheid waar religie, opvoeding omgeving en afkomst aan ten grondslag ligt…

er was geen verwantschap, geen voelende betekenis slechts wat ademgeruis deelden we in veel te kleine ruimtes toch was ik de stoet, de karavaan die door ’t maaiveld de zorgeloze moest leiden, nog sta ik centraal als de locomotief zich pluimt binnen mijn kadestraal mijn verlangens waren diep, steeds weer zocht ik droefenis in blijde gezichten…

Het geloof heeft aan een onzichtbaar bewijs genoeg om vast te stellen dat wat je niet kan zien, bestaat in wat je laat: genoeg liefde geven of tegen beter weten in hopen op. Geloof staat voor, ja, staat nog ergens voor. In een transparant tuinhuisje is het prettig geloven.…

Als we niets meer om elkaar geven en leed en armoe ons ontgaan, als ons hart niet meer kan spreken en we enkel voor onszelf leven, als liefde en meelij niet meer bestaan, dan..., pas dan zal de wereld vergaan!…

Soms zijn de dagen korter dan de stappen die je wilt zetten en moegedragen woorden je beletten om te spreken over vroeger dat niet meer telt doch wel het gevoel dat de rode sintels van het pas aangelegd terras doet schreien en nood zich aan liefde hecht die verstoort in een couveuse ligt te ademen waar brengt mijn religie mij wanneer…