Alle inzendingen over Lijfelijk gezien

nog steeds tel, van één tot tien ze herkennen me niet noch de droefheid die ik draag achterwaarts naar het zwarte huis en de appelboom, mank door het sterven van seizoenen bij elf zoek ik mezelf en het kind als een oneindigheid zonder schaduw maar vind de kleuren niet enkel het jongleren van gesloten jaren ik ben weg, nooit gezien…

Kijk daar loopt ze goudblonde haren glanzend maar haar ogen diepgroen die mysterie kunnen uitstralen zijn nu leeg haar glimlach geforceerd alsof niets haar kan raken ze gaat door praat door betekenisloze woorden ze hoort betekenisloze woorden niets dat raakt ze wilt gezien worden haar ogen zeggen me: Kijk me aan en kijk iets dieper…

Volgens een duister Europees besluit, draait iedereen over een aantal jaren, met de bedoeling het milieu te sparen, verplicht het peertje van z'n lamp eruit. Het stroomverbruik gaat dan wel naar benee, maar hóe krijgt iemand nog een goed idee?…

Jouw woorden stroomden helder mijn hoofd binnen soms op warme klanken, dan weer op wit papier Toch was ik liever, achteraf gezien, aan jouw lippen blijven hangen.…

je toonde je opnieuw pronkte voor mij op het randje van de lente poseerde, dacht ik wachtte tot ik je ten afscheid nog kon zien mijn koninkje en wintervorst in mijn geliefd domein…

ik heb het koren nog gezien en ook de koning die sindsdien de barre woestenij regeert ik heb hem distels aangeboden en de graven van mijn dode jongelingen gesigneerd ------------------------------------- uit: 'De weg naar Egypte', 1970-1999.…

liefde was als een kostbare steen in een ruwe rivierbedding we werden ondergedompeld in de heldere stroom die ons kabbelend kuste het leven verliep als een rivierstroom die zich haast naar zee en zoals waterdruppels de stenen uitholt, zo versleet de tijd ons hart de steen is geslepen, gekerfd vol littekens het hart het heeft de nacht gezien…

Wanneer docenten èn agenten staken Of karig zijn met hun bedillerij Wie brengt ons dan nog iets van normen bij? De escalatie schuilt in zúlke zaken Ik kan slechts hopen wat ons blijft bespaard Het is me al met al geen gulden waard…

mijn verrekijkers overzien de wereld wel zonder problemen…

De hemel steenrood dat geel van een girasol maar koolzwart de zee…

De aardse stilte; luid en duidelijk hoorbaar voor dove kwartels…

met één oog kijkt het opgesloten kind vanuit de hoogte naar de wereld buiten in de binnenkant van het breekbare hoofd nestelt zich het versmalde leven het volgt een verdwaald dansend papier dat tot slot voorgoed in de goot beland het hoort de vleugelslag van overvliegende ganzen vangt flarden op van wegstervend gezang het ziet…

waar liefde zich als wingerd hecht groeit en bloeit het nieuwe leven in moeders warme veilige schoot waaraan steeds meer ongeduldig de vader en het broertje luisteren tot op een zomers zonnige julidag het mooiste meisje van de wereld als esmee zich dan tonen laat dit prachtige wonder van het leven sprankelt levenslust en optimisme zoals…

mijn ouders hebben de oorlog meegemaakt het land opgebouwd voorwaarden geschapen zij hebben zoveel gezien en gedaan hebben bomen geplant om vruchten te dragen wat hebben wij relatief gezien aanslagen ver weg en enkele iets dichterbij – crisissen?…

toen ik verwachtte dat het avontuur van mijn leven op elk moment kon beginnen keek ik reikhalzend naar dat ogenblik die dag die nacht zoveel later weet ik dat het avontuur niet meer op me wacht zie ik dit ogenblik deze dag deze nacht niet over het hoofd…

wij keken ver vooruit maar nooit verder dan de horizon verder kijken zou namelijk een streep te ver zijn geweest daarom stelden wij paal en perk aan eigen grenzen een grens aan het zien een grens aan de groei een grens aan het leven kortom wij keken en zagen voor zover wij het konden verdragen…

Heb je het kind gezien? dat leeg liep in verkrotte achterbuurten dat sliep onder ijskoude sterren en zijn eten zocht bij een vuilnisbelt. Heb je het kind gezien? dat in zijn onschuld, al werd verguisd omdat zijn ouders voor moord de doodstraf kregen en wie bekommert zich nu om zo’n kind? Heb je het kind gezien?…

Een vogel vloog hoog langs de wolken En zag de aarde steeds minder groen Hij dacht hoe moet ik in een lied vertolken Dat de mensen daar iets aan moeten doen Steeds komen er minder insecten Bloemen en planten worden niet bevrucht Mens waar blijf je met je intellecten Ben je voor ondergang niet beducht De vogel vloog verder en verder En overal…

zeker, een nieuwe hoop openbaart zich telkens weer in het voorjaar, of bij toeval bij een andere keer zoals nu, rond de kerst, terwijl we zijn opgehokt in een stal bergen hebben we beklommen en nog klim ik de weg omhoog het valt als mens niet mee, onze tomeloze levenszucht, heilzaam te verstommen, opdat ik maar 'n ongrijpbare overmacht…

Ik ga vanbinnen kapot Niemand merkt het op Ik huil me leeg Niemand kijkt op Ik ben kapot Allen draaien zich om…

Kleur nooit meer gezien Je gezicht nooit meer gezien Dieren nooit meer gezien Het leven nooit meer gezien Nooit een traan gezien alleen het snikken Het snikken van pijn De pijn in mijn ogen Pijn zoals nooit gevoeld Pijn zoals nooit bedoeld Klappen zonder te kijken Wat wil hij nou bereiken Na nog een klap Dacht ik in mijn hoofd Is…

jij had de zeldzame performance van binnenkomende schuchterheid en een blijde vrijheid om de warme ontvangst bijna lijfelijk te voelen het gapen van deze kloven ben jij gelukkig nog niet te boven nog showt alles naturel als op het lijf geschreven de tegenwind die pittig waait voelt niet als blasé maar neemt wat kleine stukjes…

de stilte is gestorven aan prille woorden zwijgende strakke lippen ontdooiden aangeraakt door de echo van zachte golven die de duwende lucht ontkooiden een nieuwe schepping werd onstuitbaar verworven bevroren in diepe levensaders verstokt in lijfelijk gelid waar een moedeloos verloren gemoed de keel vernauwde door een hart dat bloedt…

dat vrijheid bestaat als de nacht nog vaak mij in zweet doet leggen en de vroege angst mij in het donker geenszins verlaat ik zie kinderen spelen op het puin van mijn jeugd immers een deel van de zwarte aarde vind ik nog steeds in mijn tuin ook al herhaalt de lente zich telkenmale ja, hoe lang al in jaren geleden, het lijfelijk…

voor de nachten bleef jij niet bij me maar in de verte stond mijn jas je goed uit een donkergrijs verleden had ik wol van ’t schaap over één kam geschoren zoals de zonderlingen zonder adem en was er geen excuus om niet te herenigen opnieuw beginnen bij twijfel, zonder jas in de nacht van ons zwijgen was er geen afstand in ons lijfelijk…

Om in armen van opluchting te sluiten als lijfelijke getuigenis. Het duurt nog dagen vooraleer de avond gevallen is.…

Eéns proefde ik de vruchten bij een algemeen verbod Door gebrek aan fysiek-, dus lijfelijk contact Gecreëerd door omstandigheden haalde ik mijn gram Sindsdien draait de tijd steeds rond net als eeuwig en voorheen Verandert de tijd ons en hiermee ons leven Geschapen in een tijd die steeds meer van ons heeft gevraagd Omarm de jou gegeven…

nooit Ook maar iets Van mij gezien…

Misschien heb je het gezien? Anders een volgende keer, probeer je weer het te zien. Geloof je nog in misschien, dan heb je de waarheid nog niet gezien ?…

Ik heb de blauwe lucht gezien, stralend, vol van zonneschijn, geen enkel rookgordijn, door vliegtuigen ontzien. Ik heb de blauwe lucht gezien, autobanen, stil, verlaten, een enkele auto reed nog door de straten, dit had ik nog niet gezien voordien.…