Alle inzendingen over Mens OR Zien OR Ogen

Een mens doet veel, om erbij te horen, een mens doet meer om aardig gevonden te worden. Een mens doet ALLES om gewaardeerd te worden. Toch ontbreekt het juist daaraan, dat mensen elkaar bijna niet meer zien staan! Wordt wakker!…

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

het koude het grille van de nacht, het duister kom ter wereld , eet en slaap trek en sterf leegte heerst de nacht het grille het diepe duister de hemel is licht geworden, de ogen zien niet de sterren stralen het duister beneden boven is het licht de mens is dood de gevangene is vrij…

mijne en zo kan ik me voorstellen dat het door de ogen van een wijs mens regelmatig verschrikkelijk moet zijn om naar deze wereld te kijken…

Als een mens liegt, is dat vervelend, maar begrijpelijk blijkbaar, als een mens de waarheid vertelt, is dat een reden om te zeggen ga jij maar. En dus zal ik ook jouw tranen niet meer zien, je snikken niet meer horen je schokkende schouders meer zien,want het vertrouwen is weg,net als jij.…

Een huis zonder drempels Zo zou ik de wereld graag zien. en mensen zonder stempels, hoewel ondoordacht opgedrukt misschien. Als mensen naar me kijken, is het mijn rolstoel die ze zien! Waarom moet toch steeds weer blijken. dat men niet gewoon mens wil zien?…

Een mens zou in 'n dip gaan zitten, bij een druilerige donkere dag, een mens zou een depressie oplopen, bij 't zien van zoveel ellende. Een mens zou, zo zwaarmoedig worden, dat er geen grein hoop meer voorhanden was, echter: Vandaag is het somber, donker en nat bovendien, maar is een ding zeker: Morgen laat op zeker, de zon zich weer zien!…

zo mooi Ik zou er dagen lang naar kunnen kijken Zonder knipperen van mijn ogen Zonder te zien wat om me heen gebeurt Elke keer dat ik ze zie, denk ik aan jou Dat zeg ik zonder twijfel Ik meen dit zo waar als mijn hart klopt Zo waar als ik leef.…

Ik zie wat ik zie Ik voel wat ik voel Wat ik zie, voel ik Wat ik voel, zie ik Laat me een stukje zoeken wegnemen bij elk gesprek en je een evenwicht geven, aan twijfels geen gebrek Want die tijd die wij beleven laat die maar stille staan het is veilig samengaan Ik wil geen afscheid nemen want er komt zeker nog één moment dat…

hopelijk zie je haar opnieuw waardoor het beeld nimmer aan je voorbijgaat prepareer het de ogen reiken verder dan de incarnatie…

Zien is niet meegemaakt Ervaren is niet van gehoord Goed gemeend is niet geraakt De weg kwijt is niet gestoord De wetenschap is aangeboord De klap in het gezicht vermaakt Ervaring deskundig gestaakt Verdriet verwoordt Mijn ogen zien teveel Door ervaring overspoeld Altijd in het gareel Niet begrepen, onbedoeld Ze zien wat ik beveel…

Wees iemand en niemand verbergt iets Wees iets en iedereen ziet het Verberg niets en niemand die het ziet…

Geen houding het lijkt of ik je niet zie echt wel maar je merkt het niet ik kijk naar je vanuit alle hoeken waaruit ik je kan bekijken het is een feit ik wil je zien maar het blijft alleen bij dromen als ik naar je kijk zijn we samen gelukkig echter als je me voorbij loopt niets bijzonders je kent mijn naam niet eens…

Onomwonden wachtend op vleugels Vliegend naar iemand waarop je zolang wachtte Ogen van toen dwalen langzaam naar het beeld van nu terwijl een zenuwachtig lichaam de scherpte van de nieuwe contouren vervaagt. Verlegen ogen toveren de herinnering van toen naar de realiteit van het moment.…

Het zonlicht verblind mij sprak zij verwonderd Zie jij nog iets?…

Of is dit wat wordt bedoeld met: de waarheid niet onder ogen zien?…

de machtige zee het oeroude zand vliegt zachtjes heen en weer en valt daarna op haar prachtige rode zomer neusje zachtjes klinken haar prachtige lichte liedjes in een schemering van lila licht in een schilderijachtig portret en daarna samen slapen maar niet in bed maar onder de deken van sterren wij waren bekenden want wij konden zien…

Verborgen in een verhaal het wordt langzaam ochtend de straten beginnen te leven wij spelen het spel van een dagelijs leven door moeten wij zijn nog niet opgegeten de tijd in vrijheid komt de morgen lonkt als de geest nog eenmaal los mag komen boven grond en daken boven daden en graven loze beloftes en koffiepauzes tussen muren van gezichten…

het heelal Toen ik moest doorgaan bitter proeft die traan na verlies in ons bestaan waarom wij daar staan onder zon sterren en maan Toen wij dat eenmaal konden doorgronden waren wij nooit meer vrij het is te laat hij vliegt door woorden langs blad na blad schat ik schrijf ik sterf Nog een keer tot mijn gids haar gezicht laat zien…

Je zegt: "tot ziens". Rust zacht.…

Ik ben 53 en dus een beetje oud Marrie, jij bent 82 en zweeft over golven waar ik nog op moet klimmen kijk mee en geef soms een knipoog ik kan het niet alleen zonder jouw ogen jouw oren dag…

Maar toch: zou ik de wereld graag door jouw ogen zien, misschien dat ze me vertellen, dat in oorlog en liefde alles geoorloofd is?…

diffuus word ik belicht deze morgen de zon wil mij verrijken vraagt mij naar buiten te kijken stof en vette vingers hinderen het zicht het is goed zo om alles zuiver te zien kan men beter naar binnen zijn gericht bovendien verleidt de zon; aan de andere kant van mijn venster toont celcius een ander land…

Ik heb geen ogen in mijn achterhoofd, ook al zei ik dat vroeger tegen mijn kroost, die het klakkeloos aannamen. Maar ik kijk naar voren, en zie dus niet, wat er achter me gebeurd. Dat is maar goed ook, want teveel achter je om kijken, is ongezond!…

is iedereen zoek geraakt in hart en haard vervolgens komt dauw na nacht je liedjes komen gaan weet dat ik je schrijven moet weet dat ik dat doen zou jij staat zo lang in deze rij inmiddels is de brand gebroken in waarheid in water kijken in een zucht je kan me nog net aan zien luchmug…

en zie de dichter dicht . zijn gesloten circuit biedt vensters uit één oog draagt de tweede uitzicht en het derde laat zijn voorhoofd spreken alom een droom altijd een gelaat in gesprek met zichzelf en buitenwereld proeft de stof van zijn lippen ontwaakt in pijn…

Voor jou Grote, wijd opengesperde ogen Die uit alle macht proberen jou Te zien die ik maar niet Op mijn netvlies krijg, Star kijkende ogen die Uiteindelijk niets zien Dan louter leegte, jij die mij De waas van mijn gezichtsveld haalt, Ogen van mij die plots weer kunnen zien En jou aan mij hebben teruggegeven…

Wat was liefde, als niet onverschilligheid haar nu en dan doorkliefde? Wat is vrijheid, zonder de plicht aan een bureau vervuld met vlijt? Wat is solidariteit, zonder het alleen-staan eenzaam in de strijd? Wat is leven, zonder dat het door de dood wordt opgeheven? Komt niet pas inzicht, als iets door het ander, donkere wordt belicht…

Het water stil, de walkant groen en glooiend groept rondom hengels in een glinsterend mozaiek bij avondzon zich even nog verstrooiend een handvol kinderen als een ademloos publiek. De lijfjes stil, de koppies licht gebogen fluisteren ze zacht, ze kennen het gevaar; te veel lawaai, de buit is zo gevlogen, ik schat ze zes of hooguit zeven jaar…

Men werpe het blik met een zachte metaalklank naar het verleden…