Alle inzendingen over Muur OR deur

Men is verstrikt in het huis men loopt van broodkast naar muur men klopt op het beeld van een deur men schrikt van het letterlijk zicht eerst schrijft men gedwee wat er is dan leest men hoe alles ontvleest in de avond dooft men het raam men hoort nog gehoorzaam een beek dan dover in het donker de zee - --------------------------------…

nooit zal dit wennen zeggen doktersogen achter het bureau het beeldscherm toont wat de muis niet wissen kan op de gang trekt een stoet cliniclowns de stijf gesloten deur voorbij de kalender aan de muur die een toekomst op papier plaveit buiten roept een kind buut vrij…

stil enkel de echo van een zucht in een kamer onbeschreven komt tot leven in een oogwenk komen schimmen turen ze sieren zwart op witte muren handen komen grissen ik wijs ze de deur dat wat ze komen halen kan ik nog niet missen is het een droom is het werkelijkheid is het een kwestie van tijd……

Beneden in de kelder, om de hoek en uit het zicht, staat een deur met venster die vroeger boven toegang verleende. Nu, in het duister, staande tegen een grijze muur, staat hij doelloos de doorgang naar niets te versperren. Maar, zolang de tijd, zolang de hoop, ééns weer door opening ruimten te ontsluiten.…

dit bestaan is onbezet, nog open van geest en kind iets dat voor de deur staat, betast door weer en wind met blindheid van ramen in de kraamkamer van gestalten die met de jas over de arm in hun krimploze adem treden tot de stilte hen zal naderen, door afwezigheid omgeven de muren zijn alleen, zij maken nog geen leven…

een kamer, gevuld met achterkant van deuren een bed met ingebouwde nacht stapelbaar en net zo bestaand gordijnen, van goede kwaliteit vitrage, sanseveria’s, lekkend dak een voortuin met grensconflict verder landinwaarts dient zich de factor mens aan door muren gescheiden in gemeenschap van goederen…

De gang en de deuren zijn wit; Gebroken wit zijn de muren. De stoelen staan er nog en een paar lege dozen. Door het venster kijkt de esdoorn, de gele trossen wiegen en wuiven. Ik ben als een gevallen vogel, vleugellam geslagen kamerheer.…

toen ik liefdeswoordjes in luchten hing vielen deuren dicht groeiden muren en de horizon zuchtte nu zie ik ijsbloemen hangend aan jouw mond en in dode ogen donkere nacht de bitterheid druppelt van je lippen je laat me drinken en rond jouw schaduw slingert het vergeten.…

Zorgen lopen door gangen kruipen aarzelend spreken de muren of zwijgen ze een verbod. Geopende deuren zonder- en zich af en toe vergeten dicht te gaan na sluitingstijd. Roep kreten weiger geef toe het berecht onontkoombaar doch onzichtbaar. Bied hulp weiger heil.…

Zie jij in mij Zie ik in jou Kunnen wij elkaar wel zien Of blijven wij alléén…

De zomer is bijna uitgezomerd. Het voetbal is begonnen. Scholen gaan beginnen. De cirkel is weer rond. Augustus wijst op vragen, om over na te denken. Wat is de richting van onze levensreis? Wat willen we in onze herfst gaan doen? Wat laten?…

Soms, als ik loop door een straat, waar kalk valt uit een muur, verschijnt mij een kindergelaat en een non aan een kierende deur. En ik klem mij weer vast aan de vrouw, die mij altijd naar school toe bracht; het galmde door het gebouw, als de deur dichtviel met een slag.…

die door onze aderen stroomt om het verlangen te stelpen naar die knuffel of omhelzing dat de zinnen al zo lang jeukt nu langzaam de deuren weer naar de wereld ons opengaan schuurt behoefte met weten mijn muur van kwetsbaarheid die zich verbloemend maskert met kleurige luchthartigheid zodat het buiten niet verraadt wat binnenin mij zo…

vergat een venster te sluiten mijn hart zit vol avontuur ik passeer de gesloten deuren maar er schijnt zonlicht in stralen op de muur mijn hart is groot, zo groot er is licht en ruimte en vele traptreden zo kan ik stap voor stap alles ontdekken boven en beneden mijn hart, mijn hart is apart maar groot, zo groot…

Muren blijven en deuren sluiten als waren ze altijd gesloten geweest en waar zelfs de leegte een schaduw krijgt die voorgoed achterblijft.…

het leed smijt de deur open onder dekens dromen bundeltjes kind in ruimteloze tijd tere bloemen roerloos na die korte waan geen woord gesproken geen lach geschaterd aan de muur afbeeldingen van Indische goudenregen en het alfabet aan de vuurrode hemel gloeien tranen de leegte raakt aan alles…

als kind droegen wij zeeën aan land in dunne emmers wij bouwden kastelen met water en bloed en drukten gaten in muren van zand van ramen en deuren wisten wij niet dan kwamen de golven luid en ongrijpbaar liepen wij weg op magere benen wij vluchtten naar later naar morgen en beter vonden huizen met winddichte luiken gingen naar…

Een muur en nog een muur. En daar tussen in sta jij spreekt mij iets toe, het licht boven je gezicht in kruin donkere aarde onder je gewortelde voeten je handen gebaren mij te komen. Een deur een wereld. Verder gaan of stilstaan.…

ze kloppen op mijn deur treden binnen als ongeziene gast wat blijft is koude tocht met vaag een vleugje lijkengeur ze schuiven door de muren kijken me vanuit de spiegels aan het is geen gluren maar hun verschijning kent niet de beperking van het aards bestaan ze vervluchtigen mijn woorden verzuchten u het tijdelijk te stoppen…

Muren, waartegen bange woorden, woedend te pletter slaan. Wie open is en blijven wil, laat zich in de ogen kijken. Wie angstig woedend wordt, wil moedig in het leven staan. Kijk! Hoe alles weer nieuw wordt. Zie! Hoe totaal gesloten deuren, liefdevol weer open gaan.…

Michiel woont samen met zijn hartsvriendin Sinds jaar en dag in een modern gebouw Met in de lift een heel speciale vrouw Zij zingt 'de deur gaat sluiten, kom erin Waar moet u heen met fiets en die bagage?…

Juist die onbegrepen éénvoud door het ijle van het ontstaan maakt de gedachte niet warm of koud is er geen grens tussen zicht en waan De hunkering blijkt niet tastbaar en een oogwenk niet te meten ook de gouden gloed van een korenaar blijft vast gehecht, nooit te vergeten Gekooid in de kringloop van de uren vervagen de deuren in de muren…

een storm van feitenrelaas, die van roerend mee eens de kraters van acne, open deur, zonnevlekken maskeren, Men Moet.…

Sluit mij in een cel Met getralied venster Uitziend op een blinde muur Sla mijn handen in boeien Sluit mijn voeten in een blok En de deur met vele grendels Gesel mijn lichaam met een stok Maar nooit zal men mijn brein Mijn gevoel en mijn denken Kunnen vangen in een kooi Hoe men ook van mij denkt Mijn mening blijft altijd vrij Want mijn…

het huis telt de stappen en kraakt in zijn trappen op het slaan van de deur zit de tijdloze sleur het interieur heeft de geur van verleden een bank droomt gerieflijke plooien in liefde ontdooien gordijnen zijn zwaar van het lichten der jaren de muren bekrast en belast met herinnering thuis is vertrokken het huis…

het huis telt de stappen kraakt zijn trappen in het slaan van de deur zit de tijdloze sleur het interieur heeft de geur van verleden de tafel is oud een bank droomt gerieflijke plooien gordijnen zijn zwaar van het lichten der jaren de muren bekrast en belast met herinnering thuis is vertrokken het huis staat te koop…

Tijd heeft jullie familie wel gehard steeds zwaarder net niet doen breken, afgesloten moeten wegkijken kon steeds meer eenzaamheid kweken. Achter beton en sterke ijzeren spijlen lieten jullie je niet verbruiken. Ook wilden jullie niet veinzen in gesprekken of op briefpapier soms brachten gelukkige momenten heuse levensteken echt tot hier.…

De deur staat op een kier; terwijl honden blaffen loop ik voorzichtig over dunne streepjes licht.…

Elke dag worden duizenden mensen geboren elke dag gaan duizenden mensen dood Elke dag vrijen duizenden met andere duizenden en moorden enkelingen duizenden uit Elke dag zoek ik naarstig naar mensen en ga met mijn kop door duizenden muren ------------------------------------------ Uit: 'Geen Hemel zo hoog', 1983.…

Gelach of gezeur, het komt allemaal door de deur. Soms sluit hij voor straf, voor enkelen de omgeving af. En behartigt zo onze belangen, om door de etmalen heen, in de opening te blijven hangen.…