Alle inzendingen over Nazomer OR Zacht OR Warmte

iemand vroeg om ademruimte, vloedlijn en grensvlak tussen voorbij en toekomend naar vlechtpatroon van het absolute nu en het ultieme ter plekke, naijlend als nulpunt doorschijnend als middaguur, met een zachtheid die woorden vloeiend maakt in verlengde van voorbode, sluitstuk van voorbijgaande aard, zolang het nog kan…

onvoorspelbaarheid zo vleugellam laat ze ons achter om te schuilen voor aankomende stormen grote hoogtes zijn genoten om met eerbied te vertrekken nou vooruit nog even dan een laatste keer ontbloten omdat de bomen nog zo groen zijn omdat de vogels nog graag zingen omdat spinnen kunnen wachten nog even met blote voeten in het zand hoop en warmte…

maïs wordt geoogst de bloeiende aardperen reiken nog even wuivend richting hemel sommige vogels dreigen al te vertrekken hierover vergaderend met hun jaarlijkse gezemel iedereen probeert deze nazomer zo mogelijk nog even te rekken dit jaar is ze weer zo mooi maar toch vormt ze al voorzichtig haar kleurrijke hoofdtooi op het bankje…

Hete nazomer: dicht loof verbergt nog een bloem van de magnolia. In al zijn pracht rust de pauw tevreden op een mesthoop.…

Je had het zacht gezet, ons vuur, te zeulend. Het was muziek geweest zo, lang geleden, toch van alle tijden. Het lukt je wel om mij te mijden nu en sinds het smeulen van ons vinnig licht ken ik jouw stilste lijden.…

Zachte vingertoppen raken oprecht vertrouwen terwijl tederheid gedachten kust ogen tonen woordloos in zichtbare rust vriendschappelijk optimisme terwijl geheimzinnigheid de koestering van dromen glimlacht blozen wangen samenzijn de stilte maakt zichtbaar in rustig gebaar wat zuiver is nog steeds fluisterend waaien voetstappen…

Aaibaar zijn de woorden hoe voelbaar is de taal nooit zullen letters sterven elk graf heeft haar verhaal doden zullen herrijzen stenen worden verplaatst donderend klinkt het dag wanneer men is uitgeraast de kiezels zullen knarsen het pad begaanbaar gemaakt sterke eiken verstouwen op dat wat is geraakt al zullen bladeren…

ik zeg het poezenkind en gezwind trekt zij haar nagels terug maar toch, heel vlug tikt ze m'n neus in het voorbijgaan alsof ze zeggen wil ik had je kunnen krabben…

Laat je zachtjes wiegen op het ritme van de wind Laat je zachtjes meeslepen op de melodie van de golven Laat je zachtjes wekken door de stroming van de zee En op het einde van de droomreis vinden we elkaar……

koester de zachtheid mijn klein kind zoals de lentewind de kersenbloesem streelt de roos zachtmoedig geur afgeeft en teer zich steeds laat plukken de broze bloemen fijn en zoet zich ruiken laten en voorzichtig tasten zoals voor jou mijn huid en haar opnieuw ontdekking zijn als het aaien van de poes het volgen van de vogel naar waar…

Mischien moet ik wel wat schrijven over een rivier die niet van de berg naar de zee stroomt maar van het dal naar de berg stroomt omdat iemand mij geloof ik niet gelooft Dan zal ik wat schrijven over mijn geloof dat waait en aait zo zacht…

helder is de nacht sterren geven kracht helder is het leven helder sterren geven sterren helder leven in kracht slaap zacht…

met stompe punt het potlood ongeslepen schrijf ik mijn zachtste woord voor jou mijn lief zoek het in de chaos die mijn dagen draagt dat ene woord zacht en warm als de vacht van het lam nooit zal het wijken verpakt in stralend zonlicht met zilveren maanlicht lint wacht het op jou ik zwijg bedeesd durf het niet luidop te noemen…

voor even was jij weer dicht op mijn huid je leek mijn hart zacht te bewegen zo zacht, het kloppen van een trage tijd dwars door het redeneren het rimpelloze spreken in dromen die weer snel verloren gaan als ik mijn hoofd omhaal…

op het kruispunt van gedachten hangen dromen in touwen de tijd ingaand als een klopgeest toegelaten in de zachte delen van onwetendheid op haar dooie gemak zeilend tussen duim en wijsvinger lonkend naar mijn geestgronden als voer voor mijn intellect…

op haar roze jurkje droomt een mannenoog, een mannenlach hij geniet bij voorbaat van een tere huid in ruwe werkmanshanden die hij zacht, heel zacht laat landen rond haar buik ooit droeg ze daar zijn kind, een jongen die met grote sprongen door het leven danst haar liefde glanst in grote ogen tussen vrouwelijkheid en deugd in de oude…

Ik nam aan je deel zoals wind deelnam aan het Westen verleidelijk met mijn Oosterse ogen je hield mijn hart tegen het jouwe alsof we voor altijd werden verbonden de geest voorgoed uit de fles we dronken oude jenever omdat er een muziekdoos werd gevonden oudere liederen over haveloos werk omdat ik naakt was schilderde je mijn lichaam…

Soms zoek ik in mijn droom naar een woord en ik weet dat het niet bestaat ik kan het niet toveren Soms zie ik iets dat ik zoek ik leg mijn hand erop ik voel het zacht, zacht als licht als liefde meer als licht Ik word wakker en ik zie het licht, liefde, ben ik wakker? ik twijfel.…

ik moet je nog zeggen dat je moet leren zacht te zijn ik moet je uitleggen je bent niet alleen, je bent alleen onderweg in een harnas van beton een weg die nergens toe leidt hoe oud ben je nou? je grijnst en grinnikt maar je weet precies wat ik bedoel je moet alleen nog leren om zacht te zijn niet alleen te zijn…

Troost, een zielekus die als een zachte deken het koude hart warmt…

nog één keer strijk ik door jouw haren vol ongeloof en verdriet wat eergister nog gewoon was is dat vandaag helemaal niet twee-en-een-half, je kwam net kijken rende zo de wijde wereld in nu jouw ogen voorgoed zijn gesloten zorgt jouw einde voor een nieuw begin…

Waarde Morus, 't was laatst in mijn dromen dat ik zag Het noorden van het nieuw ontdekte land, Amerika De herfst was zacht en warm en ging de zomer achterna Zo laat in 't jaar, het was een oudewijvenzomerdag Gij weet, ik had mijn muze Moria op 't strand ontmoet In Genua, in pronkgewaad, ik had haar stil aanbeden Gij weet…

Hij zoekt nog naar honing in de late nazomer. Hij zoekt tevergeefs alle bloemen zijn leeggezogen. De herfst komt eraan... Dan is het met hem gedaan... En kan hij niet verder leven. Heb met zo'n vlinder veel medeleven.…

Verwarmd door de zon Is mijn lichaam warm en zacht Jouw zon warmt mijn hart!…

in mijn blote hand blijft zacht jouw warmte achter voelbare liefde…

sla de lakens om je heen besta in een tweede huid kan de nazomer zich herhalen? -al herfstig terugbladerend kan een leeftijd zich verjongen mag een toekomst bevriezen? waarom blijft mist hangen geurend naar zachte aarde?…

Toen sprongen ze los door het stoeien, die dartlende haren, Ik woelde er doorheen met mijn vingers, Ik warde met woelende vingers. Toen hingen die lokken mij over de vingers gebogen, Zo smijdig en slank als de slangen, Als trossen goû-regen, in slingers gebogen, Als stralen der zon, door mijn vingers gevlogen, Of tussen de twijgen gevangen…

Beeldschoon jouw afscheid langzaam kleurde de lucht rood in Zomerland…

alle kleuren heb ik aangetrokken op dat ik je niet kan mislopen de wereldkaart ken ik van buiten zodat ik onderweg niet stranden zal nu de mist haar rokken laat zakken slaat de schrik me om 't hart daar de weg ineens verloren lijkt…

Zij die zoveel leven bracht op Internet is heengegaan zonder ons te verlaten want wat zij achterlaat is blijvend gedachten, emoties, verbondenheid in de hemelse tuin van mijn onderbewustzijn bloeien de mooiste bloemen eeuwig voor Fairouz.…