Alle inzendingen over Oneerlijk

Scherpe messtekende pijn Vlijmen het bloedende hart Ineens haalde de dood je op Zomaar oneerlijk gemeen Niemand mocht dat immers.. Deze liefde gaf ons najaarsbloemen Huilend strooide ik die uit Over je graf van leegte Nooit zou onze liefde doodgaan Samen was het zó volmaakt...…

Lief klein meisje wat heeft het met je gedaan je bent nog zo jong het vreet nu al aan je lichaam De chemokuren verschrikkelijk veel pijn het is oneerlijk had niet zo mogen zijn Je komt op m'n schoot zitten verteld over alle zeer het is genoeg voor jou je wilt niet verder meer Tranen over je wangen nog zo jong voor dit verdriet…

rond mijn hart het web van loze woorden valse bescherming tegen alle waarheden die zich onweerlegbaar van mij afkeren waar lede ogen dwingen tot terugtrekking nog voor het startschot klonk, het is oneerlijk al wordt geen verzet geboden in losse zinnen het vindt mij eerder dan ik mij verbergen kan losgebarsten regenbuien doorweken het papier…

Het is oneerlijk zoveel op je schouders te deponeren, het is niet fair dat jóu dit overkomt je kunt van deze tijd slechts leren dat ook hieraan een einde komt. Dat is hard en ontegenzeggelijk niet te verteren zeker waar want dit pakketje waar niemand om vroeg is voor iedereen en ook voor jou te zwaar.…

opklarende zachte dromen in een steeds dichterbij komende horizon waarvan de kleur het deprimerende oplost in perspectief met het licht van een stralende zon toch laat ook jij hoofd en schouders weleens even hangen klem gezet en gevangen in een schijnbaar onoplosbaar probleem nooit hebben woede en kwaadheid de overhand wel spreken oneerlijkheid…

wreker De levenslijn hoort niet ineens te breken De gedachte “hoeveel tijd kan ik hier nog in steken” De dood die voor niemand wijkt De berichten ingedaald Je wordt wakker zonder dat iemand je aankijkt Nog zoveel ongezegd, niet gedeeld, waar je nu van baalt Terugkijken is het enige dat rest Vooruit kijken lijkt onmogelijk Rouwen lijkt een oneerlijke…

(wereld op drift) BuSy, BuSy, BuSy; één van de oorzaken wereld op drift Arabische Lente, 5 jaar terug ontloken De oorzaken verschillen echter van land tot land Onderdrukking, corruptie, oneerlijk verlopen verkiezingen; 'mannen met paarden' zijn het zat Het gros van de landen is als voorheen gewoon nog niet vrij Slechts degeen die dát…

Een beetje gaat al gauw vervelen Omdat je niet vol kunt gaan Wat moet je nou toch met een beetje Het is toch iets wat niemand ziet Een beetje dood is ronduit zielig Een beetje zwanger, hypocriet Een beetje blind, je kan dan kijken Een beetje grienen geen verdriet Wat kan je nou met niets bereiken Het is onbegrijpelijk, anders niet En zo oneerlijk…

Ik voel de machteloosheid om dit oneerlijke gevecht. Je woorden klinken ongemeend en verre van oprecht. Maar ik weet dat ik eerlijk ben en zoveel van hem houd. Jij wint het niet hoor meisje, je bent onecht en koud. En als zijn ogen open gaan en hij de waarheid ziet. Wat heb je dan nog over? Ons zeer zeker niet.....…

direct vergeten word Want het dagelijkse leven stelt je dan weer teleur De droom verdwijnt als sneeuw voor de zon en snoep op je bord En word je terug gedreven in de dagelijkse sleur Jammer is het wel, dat je droom niet werkelijkheid is De natuur verdwijnt, ook uit je dromen verdwenen De wekker gaat, “poef” je paradijs naar de verdoemenis Oneerlijk…

Je voelt je als een jong meisje dat in haar eerste gedicht tot de ontdekking komt dat de wereld veel fraaier is dan zij in werkelijkheid heeft bedacht terwijl jij jouw zinnen probeert te verleggen ademt de zomer een wildlied voor de horizon alle dwergen zijn dappere tuinmannen die nippen aan een lauwe advocaat de stad is een oneerlijke…

Kijk, als ik zoiets binnen heb, is het een ander verhaal maar de strijd was te oneerlijk en die moest ik Beëindigen! Missie geslaagd.…

De dagen glijden voorbij over de puinhopen van Pakistan Lichamen liggen zij aan zij Een ramp die niemand bevatten kan Machteloos is het woord voor deze chaos Vele tranen vloeien over de brokken steen Een hulpverlener graaft een kindje los gestikt in het puin..zó oneerlijk en gemeen Langzaam gaat de zon onder over Pakistan Niets herinnert…

Toen ik je omhelsde voelde ik hoe je dierbare lichaam geheel ontspannen uit elkaar viel van lange tijd op je tenen lopen en oneerlijke bejegeningen, ik streelde je stoere rug, wilde wel veel verder gaan, maar voelde dat als ongepast, immers, je was zo verdrietig en verdriet heeft niets met erotiek te maken, vooral voelde ik je leegte, dat…

Soms lijkt het leven niet eerlijk verdeeld een stap naar voor en dan twee achteruit denk je net ik heb alles in beeld komt het oneerlijke op een dag eruit Je omgeving lijkt met je mee te leven ieder doet z'n uiterste best ze willen allemaal goed bedoelde raad geven het is vaak alleen maar een test Woorden van meeleven wil je niet meer horen…

Ze erfde een aanzienlijk kapitaal En erfbelasting wordt daar niet geheven Omdat ze nu reeds ruim genoeg kan leven Geeft zij haar erfdeel weg, haast helemaal Vrijgevigheid zit blijkbaar in haar bloed Oom Dagobert gekruist met Robin Hood…

Zij spreekt voortdurend over warm gevoel en cultuur Verwijt mij niet eerlijk te zijn Maar haar lompe daad doet juist mij pijn Gebruik dan niet zulke woorden, voor jou veel te duur Natuurlijk mag zij een ander prefereren Ik zou oneerlijk zijn, maar zij verhult haar ware reden Oordeelt over mij zonder een gezamenlijk verleden Alle praat over warmte…

de massa heeft niet beseft dat het hier niet gaat om een dip maar een levenslang gevecht Iedere dag zoeken naar al dat moois wat het leven biedt iedereen lijkt het te hebben gevonden maar jij vindt het niet Jij lijkt, voelt en bent alleen in de zoektocht naar geluk en dan tevens die verschrikkelijke angst om te falen, een immense druk Een oneerlijke…

De heroïne ging met jou aan de haal, geef toe, dat verrekte spul, dat je maar in je dichters- aderen spoot, was het oneerlijke vervoersmiddel naar je veel te vroege dood. Je wilde dood? Blijkbaar, maar wat hadden we een lol kunnen trappen als je was blijven leven.…

Soms lijkt het leven onevenwichtig verdeeld Lijkt iedere stap naar voren, er twee achteruit Heb je juist het gevoel van het leven in beeld Kruipt het oneerlijke diep in je huid De omgeving lijkt krampachtig mee te leven Ieder cliché passeert ongevraagd de revue Ieder wil zijn goed bedoelde raad geven Onbedoeld klinken deze allemaal even cru…

waar je altijd over praat, de zoetgevooisde woorden in zijn oor waar zijn je dromen, je verlangens, het koude, lege bed kan je niet verwarmen vertel het me nu maar, ik weet hoe je snakt naar die uitgestoken hand schenk ons wat wijn, dan gaan we praten, daar, op de trappen van de ruïnes van je zelfgedroomde luchtkasteel je vindt het leven oneerlijk…

Over de tegenprestatie laten ze niets los, wat op zich al een zeer verdachte kwestie is, door deze oneerlijkheid zijn ze zwaar de klos en dat heet meineed, als ik mij niet vergis.…

Verder voel ik me machteloos en niet in staat om invloed uit te oefenen op dit onrecht, oneerlijk en onrechtvaardigheid daar er nog eens zoveel onschuldigen worden betrokken in deze twist van waar het einde nog niet is geschreven of gesproken.…

Een dal is nooit te diep Pas als je hebt gevoeld Hoe diep je als mens kunt zinken En wat er wordt bedoeld Als muziek niet meer mag klinken Hoe leeg je leven kan zijn Zonder liefde, emotie en gevoel Achteraf doet het veel pijn Als je beseft dat je hebt geleefd zonder doel Agressie, prikkelbaar en oneerlijk ben ik geweest, 2 jaar lang…

degene van wie ik dacht dat ze van me hielden hebben me vaarwel gezegd Mijn familie is een en al ellende Het steekt mij enorm, waarom heb ik zo’n oneerlijke bende?…

of materiaal was niet goed eerder fataal immers je ging er toch weer weg naar een ander tehuis weet weer heg nog steg verdrietjes worden dan alsmaar groter maar niemand die dat ziet je bent immers een tehuis koter wordt aangekeken met de nek en gevreesd voor een grote bek zonder je te leren kennen de rug toe keren en weg rennen zo oneerlijk…

Waar Verleiding u nadert met vleitaal en zang, Met oneerbaar blanketsel op voorhoofd en wang; En, in dartel vertoon en bedwelmende praal, U verlokt met de honig der strokendste taal: O!…

Mijn lieve oma, vandaag is het vijfentwintig jaar geleden dat je na een moedige maar oneerlijke strijd van mij bent heengegaan Prachtmens met een rijk leven waarin onze mooie gesprekken en ontmoetingen veilig en wel worden bewaard in mijn breekbare-en-kwetsbare om nooit meer te vergeten.…

zacht mijn sturende sterveling ik moest vertrouwen kweken overwinnen al hun angst zelf heel rustig blijven luisteren duurt het langst zij waren niet van staal, niet van beton en van de zenuwen gespannen als een luchtballon voordat de les begon vele soorten mensen kreeg ik aan mijn zij jongeren en ouderen arm en rijk eerlijk en oneerlijk…

Doe nu je ogen maar toe, slaap nu maar door Je hebt een ongelijke strijd gestreden Oneerlijk was het op het eind Te veel heb je geleden Ik zal je missen, mijn schoonmoeder, voor 37 jaar lang En van mijn kinderen hun lieve oma, Rust nu maar uit, wees niet meer bang…