Alle inzendingen over Oneerlijk is het lev OR leven

Brekend water, gekluisterde golven, Onder een stortvloed van geruis bedolven. Doofkloppend eigenwijs, Spartelend tegen de stroming in, De reis naar het onbekende. Omstreden toekomst, Ongrijpbaar als water... Kristalhelder Later, bij terugblik.…

en blijven staan ook al komt orkaan na orkaan De storm gaat liggen de lucht is mooi Het leven kan beginnen en ik stap uit mijn zelfgebouwde kooi…

Ik voel iets van een licht in mij ik kan het niet verklaren ik voel niet alleen vandaag ik voel het nu al jaren een licht dat ik niet vatten kan het is iets onbeschijfelijks soms schijnt het fel en dan weer vaag nee,nee het is niets lijfelijks ik voel het licht maar zie het niet het maakt ook geen geluid maar zeker weet ik aan het eind…

Breiwerk Het leven is als een breiwerkje op pennen, laat één steekje vallen en leer leven met het gat, 't kwam er niet voor niets, maar is wel even wennen!…

genagelde handen verkrampt op het ruwe hout totale eenzaamheid roepend in het duister een bang kind verlaten door god en mens voor de nacht valt maken ze hem los na een dag van spot en diepe pijn de balsem geurt handen zijn gevouwen het leven ter aarde besteld zal eeuwig vrucht dragen…

Zweef, mijn kind, op de adem van de wind zij stuwt je hoog en naar beneden weer Gelijk een bries, aangenaam verkoelend, en de storm in wording die het zachte hart verjaagt Overstijg, mijn kind, de kleuren van seizoenen nimmer zullen zij raken aan wie jij eeuwig bent…

ze remt in mijn geest de drukte maakt de sfeer die is verpest verovert harten waar het mij niet lukte dempt de spanning die er nog rest ze leert de regels en de wetten kan onzichtbaar zijn met velen doet woorden die ik spreek herzetten en laat de angst verdwijnen uit kelen toch is het mijn leven al is het af en toe maar even…

zeggen Maar ik weet niet zo goed hoe Ik weet niet hoe ik het moet brengen Maar ik bepaal zelf wel wat ik doe Je kunt me niet dwingen Ik zal nooit worden zoals jij ‘t Kan me ook niets meer schelen Die dagen zijn voorbij Je zult me nooit begrijpen Ook al is het maar voor even Ik zal het even duidelijk maken: Dit ben ik, en dit is mijn leven…

Soms vraag ik mij af, wat heb ik misdaan in een vorig leven? Want zeg nou zelf, het is toch maf, geen ongeluk is mij bespaard gebleven. Nu overdrijf ik misschien een beetje, ik heb nog nooit iets gebroken. Toch lijkt mijn leven een weetje, dat door menig mens is besproken. Voor mijn 20e al ziek, ik mag blij zijn dat ik nog leef.…

In het noordelijkste dorp op aarde In het graf van een stad De gerafelde brand van de woestijnen Waar niemand kan leven besta ik En besta ik alleen Mijn voedsel maak ik uit niets Water uit marmer, vuur uit een rots Gebrand, verhard, gelooid In het lege blazoen van de wereld Besta ik, het leven.…

geef dagen een tijd mee die eeuwen kunnen zijn zelfs vogels leven langer en ontstaat een oudste eik dik en vet geworden zo jong en slank geboren het is ontstaan uit liefde waarmee ik nu leef en de dagen tijdloos maakt…

De zonnestralen uitgebreid ze schitteren en schijnen dat mist en zelfs de nacht onze zorgen doen verdwijnen. Ga weg, o nacht en duisternis het voelt als een verschrikking de morgen die er nu weer is brengt blijdschap en verkwikking. Uitgebreid de zonnestalen met schitterende glans ver over bergen, dalen de mensheid weer in trance.…

hij schreef er al zovele verbond een hand met een dans met fleurige bedwelming de schrijver aan de rol is aan zijn eind hij betwijfelt de wereld die hem het dierbaarst is en denkt in eigen zinnen gewoon het zijne ervan hij loopt rechtop, dat is de waarhied van een mens en zoekt de liefde eeuwig misschien tot morgen, maar dan verlaat…

ik wacht op antwoord het antwoord van het leven niemand die ons hoort het valt echt tegen ik wacht op antwoord nog heel even en ik wil niet meer leven het gevoel van eenzaamheid niemand die heeft ervan spijt ik wacht op het antwoord het antwoord van het leven ik kan er niet meer tegen ik wil niet meer leven…

als het leven mijn lichaam ontvlucht en zij mij levenloos achterlaat heb ik -die nu levend lichaam is- slechts een stap opzij gemaakt voorwaar ik zeg u: vrees niet het lichaam komt uit stof vandaan de geest -die het leven is- zal eeuwig blijven voortbestaan…

Net na Sarah kwam de laatste nestelde zich in haar en vrat al het leven eruit.…

Leven is stilstaan is meegaan met dat wat is durven be-leven te be-wonderen. Leven vraagt lef, leven is wonderlijk.…

Ik wil leven Want je bent er maar even Sta nooit stil bij een moment Beleef het heden En vergeet het verleden Wat niet is en wat niet blijft Je krijgt nooit problemen En bent een goed mens Als je jezelf altijd blijft…

nu zit ik in de dodencel ik denk nog een uur of zeven wat erg ja, zegt u dat wel maar ik kan er wel mee leven…

zij en viel in twee uiteen de een liep weg en stierf daar woei de wind doorheen de ander bleef met opwindmechaniek danste als ze dansen moest lachte, liep leefde, sliep nu vele jaren later zoekt zij naar haar, die stierf maar vindt haar niet want langzaam is zij teruggekomen zwerft bloedeloos, ergens rond haar hart wachtend op nieuw leven…

die in een verward geloof het geluid verstoren ijzig houd ik mijn vraag in over het meer van verlangen om aan de oevertreden gekraste cirkels te laten drogen waar blijf ik met mijn sterrenbeelden die ik schaats als hagelwitte rozenstruiken om zo mijn dromen te vergeten waar raak ik de rand van een zwarte hemel wanneer ik het leven…

op hoge pieken en in diepe dalen gaat zoveel mis zoals soms ook in het leven maar het gehele beeld afgebeeld op een ansichtkaart doet ons beseffen hoe mooi en fascinerend het leven ondanks alles toch is…

de herinneringen dringen steeds meer mijn leven naar een verleden, onaantastbaar streef ik naar het heden word ik naar morgen gedreven en zal mijn mond van oude dingen zingen.…

onwelkom is hij banneling in een ander land dan het zijne, hij moest gaan zoals hij nog nooit eerder had gedaan weken lang nog hield hij zijn resterende trotse poot stijf hij is niet echt een buiger tot de veer hem eindelijk brak naar het noorden of het zuiden het oosten zelfs het westen zijn centrum is hij verloren uitgespuwd door…

De abeel zijn loten delen mij mee dat ze nu gaan hangen De berk heeft het begeven toch niet zo alleen Zijn familie is echt totaal in tact gebleven De laatste poging van de herfst tot kleuren Verzand in rottend vies schimmelrijk bestaan Hoewel ook schimmels vrolijk leven geven Is het met het meeste leven dan gedaan En na het afscheid van hun…

staat een somber huis ik hang er rond en kom tot niets achter het sombere huis ligt een lommertuin ik dood er rondjes van verdriet in de lommertuin staat een hoge boom een pijnboom daar huil ik uit klaag ik aan aan de pijnboom zit een tak daaraan hang ik zeer en terwijl ik dat doe voel ik voor het eerst leven…

Een jonge vogel. De wereld staat even stil als de dag begint…

De tsunamie van het leven Overspoelde mijn persoon De modder klitte zich vast, aan mijn anders zo gelukkig bestaan. Het water baande zich een weg in de eens zo mooie ogen. Stukken hout werden als pijlen door mijn hart gepriemd. Lucht was er niet meer, ondergedompeld in de smerige ellende.…

groen liegt door bladeren winterbruin en perkament vertellen van in herfst verdwenen dagen karig de grond met sporen van wat zand in voegen tussen stenen aarde lijkt hopeloos het wachten op ’t ontwaken en toch gestreeld door zonbeminde dagen streeft het omhoog in voorjaarslicht als een klein wonder in een godvergeten hoek lieft het de…

Je loopt elke dag je leven voorbij zonder dat je er even bij stilstaat het mooie van die dag schuif je opzij het lijkt of je die dag gewoon overslaat. Elke dag loop ik gewoon door zonder dat ik even stil blijf staan, voor alle schoonheid mis ik oog en oor ik wil zo snel mogelijk doorgaan.…