Alle inzendingen over Oud en versleten

als ik oud ben en versleten. want het goede van jou. Want dat... dat zal ik nooit vergeten…

sleutels aan de bos raken nogmaals de oude wijsheid…

Een eenzame Kerst En zo versleet de oud-zeeman de kerstdagen met zich zelve steeds weer af te vragen wanneer zal ik haar eens weder zien Soms als hij in zijn huis loopt te sloffen barst hij uit in een niet aflatend gegrien.…

daarin vergist kan ze het dichterschap nu wel vergeten want haar verwachtingen zijn uitgewist de jas is door de storm uiteen gereten haar eigen schuld omdat ze stiekem wist dat de stof allang dradig was versleten…

Zijn oude tas lag al afgedankt en bleek zo erg versleten, maar was nog bruikbaar en gevuld met in jaren vergaarde weten. Zijn lichaam, sterk en afgeslankt, was in een strak tenue gehuld toen hij verbaasd ging zitten. Eer hij ‘t snapte, was het te laat, want na al die gezonde ritten werd geknipt in zijn levensdraad.…

beschaduwd door eiken soms hoor ik haar stem uit oude kelen mensen die het moeilijk hebben versleten in het lijf, niet in de geest bezinning wordt steeds aangenamer met huid en haar en hart en ziel wolken komen uit de hoge bergen midden in het verlaten landschap waar wind waait achter schaduwen dwaalt moeders geest nu in het bos.…

Uit de bundel: 'Is mijn oude jas wel versleten?'…

man wiens oude lichaam bestaat uit empathie en lethargie wiens laatste dagen zijn versleten met dode ongetrouwde nachten.…

in de woonkamer onder het versleten boekenrek wil hij niet meer zitten wachten op morgen de verhalen zijn versleten weggelezen en nooit gebeurd dat heeft ze hem verteld en sinds maanden weet hij dat ze de waarheid sprak alleen niet de zijne ze is weggegaan met alles wat ze hadden behalve de boeken die had ze al gelezen maar nooit meer…

Het eind van 't jaar brengt menigeen van streek ’t Moet leuk en lekker en gezellig zijn Met bol, beignet en worstenbrood en wijn En dat dan twee à drie keer in een week Dat siervuurwerk de klant het best bevalt Komt omdat het in de kamers al zo knalt…

met van die grote kinderogen stond ze midden op de straat terwijl mensen om haar heen bewogen op weg naar iets, altijd te laat in de zakken van haar oude jas zocht ze naar wat ze wilde weten en hoopte in haar versleten tas te vinden, wat ze was vergeten haar geheugen leek compleet gewist zij wist niet waar of waar naar toe haar hersens…

alles verdwijnt als overbodige luxe een versleten laken veertjes kussen schep na schep hoop op hoop…

Een rustige dag plotse wind raakt het water reflectie rimpelt Tel grijze haren hier en daar een glans of gloed jong van geest, nog steeds…

naar een binnenrijm, een refrein een unieke plek te midden van versleten zinnen telkens als vernieuwd verklaard voltrek mijn lot, mijn letter en lief mij doorheen de geschiedenis van het beminnen *duo-gedicht van Stormtrooper en kerima ellouise*…

De uitkering kwam toe, dus de troep wordt aangezeuld De versleten sandalen worden verder afgebeuld. Het optrekje heeft niet bepaald een geurig aroma Verschaald bier, oude peuken, zijn lakens; een drama.…

Hoe vrolijk horen wij de rotjes knallen De oliebol kwijnt naast de appelflap Verpieterd kijk ik naar mijn koffiedrab Wat kunnen dronken buren prachtig brallen Wat hebben we ’t gezellig met elkaar Maar ik krijg weer een treurig klerejaar…

Vakantie in het buitenland valt me behoorlijk tegen mijn logement is krap het meubilair versleten de bedden zijn niet zoals thuis ze kraken veel gelegen en walmen penetrant oud zweet culinair genot is onbekend eten is slechts overleven niets meer dan minder op mijn bord het klimaat voelt wel oké de hitte is net uit te houden al snuif…

Hier, met al mijn plichtsgevoel, mijn achterste Vastgeroest in een versleten keukenstoel, Hier laat ik mijn gezichtsverlies geruisloos Als een zwarte keisteen door je handen rollen Ginder. Ik krijg ons niet uit mijn bek. Gooi mij niet weg. Bewaar me. Stuur me mijn adres. Gooi me terug.…

werd hij versleten Onafscheidelijk zetten zij het leven voort © Gerda J.…

Mijn janken wordt voor heus verdriet versleten en even later is het ook wel echt, als ik de oude zie, al afgelegd, weet ik wat ik liever niet had geweten. Dat hij mijlenver van zee moest doodgaan onder bomen, komt mij nog als het ergste voor; zo kan ik hem niet laten gaan.…

de plassen in het woud zijn wat minder helder hun diepte eerder ondiepte en het spat niet meer zo hoog als toen hij als kleine uk zijn lijf erin liet landen op ontdekkersvoetjes met beslijkte kindsandaaltjes het pad waarop vandaag de oude grijsaard schuifelt is geharkt en uitermate droog met afgeschermde en versleten randen om de dieren…

moeten trouwen Zij had het kunnen weten hij was immers al versleten En onder zakken van mijn kist Is er maar een die mij hierna altijd mist Zij mijn echte liefde die van mijn leeftijd wist…

Steeds sneller gevangen in de jaren sluipt de melancholie door de versleten vingers de ziel raakt zwanger van een ongeëvenaarde zachtheid De gouden tonen vloeien weg de oude troubadour wedijvert met z’n melodie, geroofd uit tijd en zinnen en zwijgt in het beminnen Wikkelt zich het zwart fluweel van de naderende nacht, huivert In…

liefdes verspeeld Maar die sleutels zijn afgebroken in het slot Die zijn kapot en versleten en uit mijn hart geschopt Een sleutel van mijn hart kan je niet zomaar krijgen Maar als ik hem zal geven ben je een belangrijk deel van mijn leven Maar als je hem kwijt bent zal ik je nooit meer een nieuwe geven…

Een Arlequin in watergroen versleten roze draagt Colombine de hof is groot de bomen hoog het roodste rood van de ahorn op 't diepste groen van dennen wij stappen kleine stappen -hoe is de kiezel scherp aan uw satijnen schoen- het pak van Arlequin is watergroen opdat het passe bij 't versleten roze van uw rok en als de schaduw zij van uw assen…

Uiteindelijk word JIJ er glad van, en het schuurpapier VERSLETEN en LELIJK…

De horlogemaker keek door de loep En dacht 'versleten troep' Zo ongeveer. Terwijl ik altijd dacht: De rek is uit mijn veerkracht.…

ze denkt in dagen bijna alles is voorbij tijd deert haar niet de winter sleept zich door trage dagen de wind trekt zijn sporen in de boekenkast zwijgen verhalen van hartstocht en verlangen de klok slaat gesmoorde uren het deert haar niet het is bijna voorbij…

Ben je de zeventig gepasseerd, loopt alles niet meer zo gesmeerd. Kwaaltjes komen om de hoek, je vitaliteit raakt een beetje zoek. Je gewrichten zijn wat minder soepel, niet erg, want door een hoepel, hoef je niet meer te springen. Net zoals hangen aan de ringen, die gymlessen zijn uit een ver verleden, maar misschien dat in uw geest van heden…

heerlijk zijn de ogen die altijd lachen fijn is de taal die met humor sprekend oneindig wel lijkt de warme aandacht die zorgzaam koestert niemand die ziet dat langzaam verdrinkt wat jou gaande houd want even voor jouzelf is er nooit de tijd je voelt je drenkeling in de zee van geluk die jij golven laat meestal in de schaduw blijft…