Alle inzendingen over Schemer OR Lichaam OR Liefde

grauwe avondlucht zwanger van regen donkere dennen kraaien krassen de dag nog tot weemoed vlokken roet die de grijze avond proberen te rekken met hun ontheemd geroep enkele vinden een plek de rest zal wel blijven vliegen in de zwarte nacht…

24-12-2005 een zachtblauwe lucht met oranje en grijze flarden staat over de sombere heide het decemberlicht weerkaatst in de plassen spiegels in de schemering de nacht wordt als alle andere kinderen worden geboren geloof in de toekomst in het nieuwe leven kraamvisite zit nog bij het vuur straks komt er licht uit de hemel de wonderlijke…

ik rek deze dag nog even met mijn rug tegen de muur geniet van elk uur dat hij mij teruggeeft in warme stralen er groeit een boom uit de maan wil ik soms vliegen dan de grond wordt koud ik sta maar eens op ik ga ervoor…

de avond de avond valt mijn wereld gaat op in zwart zwart het duister sluit om mijn hart zwart ik ik val de avond de avond valt schemer zwart…

In de schemer buiten op een tuinbank gezeten van de geluidloze vlucht van de vleermuis omgeven werkt het gestage knagen van het geweten ons méér op de zenuwen dan binnen op de bank gelegen met de televisie aan - vandaar dat in zo weinig tuinen banken staan ------------------------------------------ uit: 'Het lot van de Eenhoorn…

licht in, licht aan de duisternis valt in daglicht valt weg en de zon kust de zee sissend valt een vlammend betoog mij ten deel, licht uit donkere wolken, oplichtend water de dag gedoofd een verschil van dag en nacht…

Zachtjes, bijna ongemerkt verlaat de schemering met de rust en stilte deze mooie plek. De plek waar we altijd samen zullen zijn.…

langzaam dooft het licht duister komt door de ramen twee lijsters juichen…

Ter nagedachtenis van Hugo Claus Tussen het licht en donker wanneer het gerijpte koren zijn gouden schijn laat als lijn tussen twee landen de wereld even niets wordt alsof het even stil staat weg van glorie en stil ongedwongen loslaat van wat er is geweest als afscheid nadert weer een dag voorbij in eindeloze gedachte vergaan…

De zon is practisch nu verdwenen een heel klein wolkje wordt nog beschenen het is al laat, de kerk en toren die daar stonden zij door de schemering verslonden als hij weer slaat.…

eindelijk het is weer licht in mijn hoofd eindelijk niet langer meer verdoofd oneindig kan ik weer zachtjes zingen met jou dit gevoel, lief niet te verdringen oneindig had ik je toch beloofd…………

In de schemering De wilde varkens grommen bij hun voerplek krijgshaftig hurken jagers in de struiken mist druipt langs sparretakken in mijn nek en doet mij dieper in het hakhout duiken Zijn halsband schuurt mijn vingers open en Zwarte stort zich in het avontuur 't geknor bepaalt de richting van zijn lopen gespannen wacht ik op het eerste…

kleuren die jij in het water tekende varen zoetjes naar de overkant wind verstopt zich in het riet waar kikkers hun kelen schrapen landt de avond zachtjes in het natte gras geduldig wachtend tot de ochtend haar liefdevol wakker kust…

in de reflectie van het meer weerspiegelt een vaag vermaarde onverlet wist de hand zonder wisser als was het over een schoolbord glimlacht het nu snaaks naar toen kleuren nog dieper doordrongen uitgelopen mascara rolt zachtjes maakt het hoe hier te zijn geraakt niet meer uit, het is de schemer die zachtjes roept…

Eenzaam en gedwee sta jij daar in de schemer. In de hoedanigheid heel tevree. In 't schijnsel van de maan die 't korenveld belicht, is 't goudkleurig fluwele veld 'n mooi gezicht. Het vredige landschap zo rein is in 't heden sereen en fijn. Hoe alleen in 't graan of veen, hoe sereen de maan verscheen.…

ik teken mijn dromen met licht van de zon schaduw contrasten met zwart van de nacht maar pas in de schemer komt alles tot leven dansen schaduw en licht tot ik ontwaak met een lachend gezicht…

eerder gezegd sceptisch en ik ben gewoonweg vaag net zoals schemer filtert schemer ik vaak, net zo traag…

voorbij de stilte zijn je woorden je gedachten dichtbij alleen met mijn woorden mijn gedachten is de stilte van mij…

voelt ruimte aan als leegstand en zie ik ieder ander niet meer als verwant verblijf dan in de stoet van zwijgende ogen schuifelend meegezogen en waar de richting er niet meer toe doet het duidt op dwalen in stuurloos denken ik even niets meer in woorden kan vertalen waarbij gevoelens ook nog eens onduidelijk wenken in deze schemering…

Vanmiddag stak een man in de metro een sigaret op, zonder ook maar iemand om goedkeuring te vragen. Hij stak hem op en keek om zich heen, alsof hij een statement wou maken. Kijk mij uw vrijheid nemen, hoe de mensen terecht naar hem keken en staarden. Wie had het lef hem tot stoppen te dagen? Maar de vraag werd ontweken. Er over praten…

In de schemering wippen de witte pluimen -- van de konijnen.…

gooi ik mijn hengel uit en roer wat in de zee die vol is van zichzelf glimlachend ontdooien golven, en spreek ik smekende monden toe die maar wat graag willen happen mijn lippen kleuren rood…

In de voorwereldlijke schemering waar nacht en dag elkaar vluchtig omhelzen slapen zij naakt en schuldeloos verstrengeld als op goddelijk bevel.…

En in de schemering zong de uil zijn blues; veel van ook zijn verdriet was al geweest, zijn droevig lied kwam immers uit zijn hele lichaampje en niets gekunstelds was er aan het werd door niets gestuit - zo hoort muziek te zijn: voluit, een druppel die je dorstige, je uit- gedroogde ziel in zich opzuigt. ------------------…

In de schemering krimpen de straatgeluiden, de huizen, ikzelf.…

dans op zonnestralen spuug de middag uit ga wat schaduw halen gooi die maar languit beleg de avond zwart alleen vuur zal licht ontketenen je boeien afdoen in een opening naar mij zal ik nu of nooit de nacht doorhalen en jou erbij?…

Nog even, en de schemer verdeelt zich over bos en veld De merel zingt nog zijn jubelend lied. zwart tekent hij zich af in het schaarser wordend licht. De mens, tot rust gekomen luistert stil. overdenkt nog eens de dag. Wachtend op de nacht en wat de morgen brengen mag.…

Stil en uitgestrekt als een waaier aan kleuren schemering ontwaakt.…

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

o Laat wat ons zo heeft bewogen, onschuldig nog, en ondoordacht, zacht tussen de laatste rozen, de vroege schemer van de nacht, weer open bloeien als weleer: van mond op mond die liefde teer.…