Alle inzendingen over Struikelen OR Schoonheid OR Opkijken

Ach waren wij geen twintigste maar middeleeuwse dichters zouden wij als vlinders mooie woorden laten dansen Van aangezicht tot aangezicht met elk van bei de schoonste maagd de liefste deern van stad en streek aan onze zij Helaas, wij leven en zij zweven niet, in deze tijd zijn 't anonieme vlinders waar ons woord…

Ik zal haast naïef haar levenslust geloven en blind verliezen Ik zal verlegen dansen voor haar ogenblik en zal onhandig struikelen zodra ze kijkt…

struikelend over de restanten van leven zie ik gedaantes die geen stem meer hebben onherkenbaar zonder kracht op sterven na dood zie hoe dodelijk het leven is………

Het baken van vertrouwen en moraliteit liet zijn onderdanen struikelen keer op keer en alles veranderde toen het grote zwijgen zijn vlucht had genomen.…

Eerst liep je tegen de muur van mist struikelend, zoekend dan is daar een brug Kiezen... nu kun je nog terug of ga je verder naar iets wat je nog niet wist…

laten we de eenzaamheid delen als een fles goede wijn uit de Elzas jij geeft de voorkeur aan witte mij maakt het met jou niet uit je mag triest naar me opkijken dan grimas ik wel terug wij jij en ik hebben het getroffen wij hebben tenminste nog elkaar nemen nog een beetje meer op de gewone vraag van de handelaar of het een onsje meer mag…

zeggen hoe bijzonder jij niet bent jij die vanaf het begin mij het allerbeste kent Ik wil je even zeggen dat ik je nooit zou willen missen Je in mijn hart bewaar nooit uit zal wissen Ik wil je even zeggen dat ik je enorm bewonder Mijn grote zus ik kan niet zonder Ik wil je even zeggen dat ik heel trots ben op jou Ontzettend naar je opkijk…

doe het licht uit, struikel over mij! ------------------------------------- Uit: 'Gedichten 1977-1999'.…

hij rookt een sigaar het dagelijkse leven sluipt zacht naar de nacht luisteren naar Bach het lijden en het sterven het gewicht van spijt het hart loopt over Bach brengt veel in hem teweeg hij dooft de sigaar een drukke dag wacht aankomst van volle wagons stille mensenzee ongezien dichtbij ongehoorde smeekbeden Bach’s erbarme…

Kijk over de stilte van het water, de zon tegenmoet Zie een kerk, haar klok, het is weer later, maar hetgeen ik voel dat doet me goed. Luister naar het fluisteren van de wind, gedrapeerd liggen bloemen in een kleurig lint. Steek mijn hand op voor een laatste groet, denk aan vroeger, denk aan morgen, put hieruit……nieuwe moed.…

met weinig middelen verbeeld: een paar flarden van huizen karrensporen in de sneeuw een heuveltje met paaltjes en mensen die geschrokken opkijken als de grote komeet zijn licht op hen schijnt verbeelding angst ontzag vallen in één ogenblik samen rakelings passeert de komeet de aarde de hemel komt even dichtbij het beweegt de mensen…

Wanend in duister woud struikelend, Door doornen gestoken Zout van tranen Ga ik door richting uitweg Wetend dat het pad nog lang is Om jou te vergeten…

Kijk, hier zwijgt pieterman nu als het graf Danst liever met de kinders voor de ramen En spelt - op afstand - buitenlandse namen Alichoa, Far Ör en Sönke Drav Waar zijn Endymia en Rosamunde Roskilde, Haviland en Erdoman? Ik wou dat ik hun namen nou eens kan Reproduceren, 't lijkt wel Volkenkunde!…

Mijn noten struikelen over de woorden. Verdwaasd hum ik de prachtigste akkoorden. Ik wil zo graag achtergrondkoortje zijn. (eerste in een korte serie 'koorgedichtjes')…

een puntje appelgebak met slagroom of een glaasje droge witte wijn met een portie bitterballetjes of stokbrood met kruidenboter met mijn linker elleboog leunend op zo`n wiebelgroene horecatafel gniffelend wachten op dat stuk kruimeldief die plusminus een week of wat geleden op mijn appelgebak met slagroom scheet wat zal die vogel raar opkijken…

Schrijf me, maak me blij wees een engel, jij zet je liefdespijn liever niet opzij Onze liefde blijft wij zijn één en vrij onderga het, dan gaat ze nooit voorbij Altijd weer zul jij Zywa zijn voor mij…

Het leven is een dans Aan de ene kant jij Jouw eigen schaduw De andere kant Soms leidt de schaduw En lijdt jij Soms leidt jij Vrij van jezelf Vrij van pijn Let op iedere pas Struikel niet Dans met het leven Dans met verdriet…

Wil zo graag Nog even die Jongen zijn van Zo'n jaar of acht Spelen in opa's Tuin, schaatsen Op de gracht, Wil zo graag Nog even weten Wat ik toen dacht Mezelf kortdurend Verliezen in mijn Gedachtengoed van toen - Maar 't zijn, ontdek ik nu, Onbereikbare bestanden Opgeslagen in de hersenen Van toen - 'k moet leven Met…

In een spleet tussen de stenen op ons terras groeide je op in de maand april op een onooglijke plek dicht bij de muur achteloos liet ik je er staan Nu in mei besloot ik het onkruid te wieden ik kwam je tegen als een steel met een pluizige bol erop een ronde vorm met punten en draden Een fijn weefsel glinsterend in het licht ik keek in dit…

Of blijft het bij de sterren-pracht Steeds als ik opkijk in de nacht…

handen gevuld met zoete bitterheid struikelen over de stenen van het uitgestippelde pad happen naar adem op lege dichte dagen de vlinder ontsprong de dans en zag wat mij ontging…

van het trapje struikel van het spreekgestoelte stort met hen opgescheept zit ik inmiddels tussen die clowns en jokers en lach vagelijk.…

Schoonheid zit van binnen, werd mij altijd gezegd. Maar ik kon nooit winnen, in het verbale gevecht. Ondanks de schoonheid die ik bezat, werd ik gezien als een wrat. En nu moet ik vechten voor mij, De schoonheid tegemoet, Worstel ik me eindelijk vrij...…

Als zware deken hangt geluidloos de nacht wikkelt stille vormen in haar ravenzwarte vacht Myriaden sterren kristallen van licht maken de hemelboog een goddelijk gezicht Het meer bespeelt de volle maan het spiegelbeeld kraakt rimpels in haar zilver als water haar raakt Lopend in de nacht één met zoveel luister mijn blik reikt omhoog…

gezien aan de kant je rode hart bloeide liefde deinde warme hartstocht langs mijn hand jij golfde zomer op de wind van snelle auto’s die in passeren hun motorgeluid even heftig uit moesten proberen ben terug gelopen naar de rode golf in de roze zee die op mijn netvlies gebrand stond de bloem streelde ik maar plukte haar schoonheid…

Schoonheid zit van binnen niet aan de mooie buitenkant zuiverheid kunnen beminnen wat is wel of niet relevant Schoonheid zit van binnen je moet leren hoe dat voelt eerst openstaan om te beginnen niet twijfelen met wat je bedoelt Schoonheid zit van binnen houd dit niet langer gevangen in zelfvertrouwen winnen en toegeven aan verlangen…

verwachten verkleurt onze wereld eens waren we pril en bloeiend loom in de zon dartelend in zachte lenteregen onze tijd rijpt als roodgouden lanen en najaarsplafonds onder de hemelkoepel mooi en onvergetelijk zo onvergetelijk mooi ben jij met het goud van jouw herfst op je gezicht en in je hart een feest van wonderlijke schoonheid…

Als ik niet meer naar je zou mogen kijken het zicht hol en grauw Als ik niet meer naar je zou mogen kijken elk creatuur vergelijken met jou Als ik niet meer naar je zou mogen kijken de wereld verdoemen om wat ik niet meer mag Als ik niet meer naar je zou mogen kijken koesteren wat ik ooit zag Als ik niet meer naar je zou mogen kijken…

je ladderde in veranderend licht de ontelbare treden naar beneden waar de bloemenmand voor heden de kleuren van morgen al had jij hebt selectief naar het zonlicht breken gekeken met armen vol keuzes corrigeer jij stukjes schaduw tot schoonheid en harmonie in balans waar eerst het prille nog kille licht de natuur verkent gaat…

Schoonheid komt van binnenuit, is aan de buitenkant ook vaak zichtbaar... Jammer dat veel mensen dat niet zien?!…