Alle inzendingen over Vingers

Mijn toetsenbord bleef aan mijn vingers plakken sonnetten slingeren kletsnat aan slingers de koffie die viel om toen ik die wilde pakken Ik heb van dichten nu de blaren op mijn vingers…

Met je dwalende vingers dichtbij ben ik stil en zie ik dat je mij zoekt waar we elkaar niet meer verlaten en elke scheiding ons weer doet verlangen naar vingers die we koesteren in elke wachtende stilte waar onze ogen niets meer weerstaan…

Lacht me toe met witte tanden roze lippen lokken warm tongpunt naar buiten geglipt lichtjes krullend naar omhoog likt me lonkend tegemoet vingers woelen loom door haar daar knipt een oog twee keren Uitgestoken hand nadert traag vinger raakt vinger bij de top oog zoekt oog verlangend Mond vindt mond tong speelt met tong verrukkelijke…

je vingers laten klanken geboren worden ze kussen mijn oren…

Want nu is eerder tijd vliedt door mijn vingers heen en geen houden aan…

Het gouden zwijgen om de stilte te horen Vinger op de mond…

(haiku) de tijd glipt ons als zilverzand door de vingers voor wat het waard is…

De zwaartekracht van de tijd; uit de bodemloze zandloper vloeien de herinneringen weg de namen onder haar vingers de ruimte tussen de stenen en wie ze niet meer is.…

zij speelden met de vingers van mijn hand ik had ze neergelegd en uitgespreid op tafel alle ogen waren gefocust op het gebeuren geboeid door het tafereel in samen delen hun vingers liepen mee een voor een de eerste ronde steeds zonder het tafelblad een seconde alleen te laten het was een drukte van belang ieder maakte…

Zij snijdt de stilte in haar hand schillen vallen voor haar vingers bang…

poging tot uitstel tien vingers trachten ogen te blinderen…

Handen had hij soms tekort maar vijf vingers aan een hand waren hem genoeg…

Hoogte is diepte, een heel diep zwart onder je – krampende vingers.…

Ik strooi mijn vingers door je haren en hang lieve woordjes aan je oren Ik leg mijn streling om je hals en tover kleine lichtjes in je ogen Ik maak je gezicht op met mijn lippen En hang mijn hart tussen je borsten Ik versier je met mijn liefde…

ik ben verdwaald en kan de weg niet vinden - zou er nog iemand zijn die werkelijk naar me zoekt - nog steeds laat ik me door verdriet verblinden verbeeld ik me dat jij mijn naam nog roept het lukt me niet, ik kan je niet uit handen geven ik wil de sneeuw bewaren; besef dat het niet kan mijn hart schreeuwt nog om jou, terwijl mijn zinnen beven…

Nee, ik doe niks lieverd, alleen deze lieve kussen wil ik je maar geven Wat zeg je? Je voelt me kriebelen op je rug en in je zij? Nee hoor, dát doen mijn eigenwijze vingertjes, die zijn zo watervlug die luisteren niet naar mij.…

zij streelde het blad kleurde de knop bad om zon voor een mooie bloei deelde het groen met vingers vol lente maakte haar rondgang langs iedere bloem hing kwistig de dauw aan het eerste licht terwijl mist haar kleedde als onzichtbare vrouw heb haar ontmoet toen ik me boog boven de beek en in haar spiegelende ogen keek…

in hun ogen over wat er staat te gebeuren en waarom met ons antwoorden werden niet gegeven vooral niet op het waarom twee minuten om te herdenken de eerste voor de doden de tweede voor hen die daarna zullen en zijn gekomen de vragen blijven opdoemen en vaak blijven de antwoorden ook nu uit op wat zij toen en nu voelden daarom hou de vinger…

je bent wat traag antwoorden zijn vaag denken lijkt langer te duren door het in de verte turen in theatraal gebaar zoeken je handen mee vingers vinden pluizen als tijdelijk houvast wij tasten samen af of dat wat wij hadden nog kan vonken maar er blijkt slechts een zwart gat dat onontkoombaar groter wordt waarvan jij de randen…

heb mijn hand overspeeld vingers beeldhouwden linnen met beitel en mes hamerde rood tot de dood er op volgde bloed door pigmenten verzwolgen puntte met mes naar de ziel en verviel in historisch polijsten twee dimensies verspeeld kon het beeld slechts vervlakt doen herrijzen…

och pijnigende gedachten van koude nachten alles is een waan in dit aards bestaan met soms wat geluk om te aanschouwen van te houden de bloemen van het paradijs in 't ijl gegons verpulvert tussen puim en ijs…

zag je hand voelde je slanke vingers reiken naar mijn woorden ik raakte je wel in een verkeerd bereiken we golfden maar niet op slag ik overspoelde met kracht en gevoel jouw woorden en weet dat ik dat niet zo maar bedoel mijn vloed bracht de hoogte van springtij toch ben ik blij dat jouw kust mij trotseerde in elkaars woorden…

uitdrukkingsloos zijn waarheid liegt je wilde weg maar bent gebleven proeft de uren zonder smaak alles is je maar gegeven het krijgen maakt het minder waard ik wil je spelend in je jongensdroom je ogen zien ontdekken ideeën en geheime plekken geluiden volgend met je hart ik heb het kind in je gezien, zijn woorden geven mij de sleutel je vingers…

slaap maar doe je ogen dicht de maan is vol en bolt verveeld zijn menselijke trekken ogen hebben je geraakt op plaatsen waar geen handen komen ze woelden in je bloed vingers voelden dromen was je laten gaan het enige dat telde je ogen dicht remmen los zinnen laten gelden de wrange smaak van feest druist nog in je geest het…

je verijsde in je jeugd de permafrost duurde een half leven waarin je niets kon geven of ontvangen liefdeloos zonder verlangen warmte kon je niet bereiken in het grijze licht van fijne sneeuw zodat het zicht op enig toekomst werd gemist zacht ontlook de lente in je koude huid mijn vingers dooiden ijs dat de seizoenen brak…

ik heb je hand genomen stil je vingers geteld voelde hoe warmte ons contact weer herstelt weet van je werken gegroefd in de lijn maaar voelde hoe strak de wijs in je vinger kan zijn zacht dirigeren is niet jouw manier je ogen verwijzen en dwingen naar hier ik luister en fluister zonder jouw melodie handen tastend in duister…

slechts de witte lelies weten het wanneer ze luisteren naar het ruisen van de wind achter een optrekkende mist van tranen, troost daar waar de vlinder zijn vleugels spreid terwijl de arme dichter met een veer tussen de vingers de kwalen lichter schrijft balsemende woorden honing dat de rauwe wonden zalft, een nieuw mens de hoop…

een handvol zand een strand met dromen ik tel de korrels hoor de golven komen ze schitteren de zon in kleur, de zilte geur waarvan ik nu, voor altijd afscheid zal gaan nemen ik zie je lach, het liefste dat de wereld bracht ik voel je handen strelen vingers die me nooit vervelen die altijd praten met mijn huid, passie ver vooruit…

de lach is schmink wit streept rood en licht danst schaduw op de huid, lampen doven het geluid in het decor zingt de muziek raakt in tonen het publiek dat mee huilt met de clown zijn mimiek maakt stemmen stil nodigt uit te komen bespeelt dan heel subtiel de wil om mee te dromen vingers vlechten vogels die gaan vliegen en weer…

je vinger die je naar me uitstrekt leg ik voorzichtig in mijn hand, de rechter en trek hem langzaam naar me toe ik hef mijn blik, jij staat daar naakt en neemt mijn lippenrond het topje van je vinger in zich op de blik verloren in een trekken graaft tand om tand in lijnenhuid en tongen strelen nat de beet.…