Alle inzendingen over WINTER OR DWALEN OR BOSSPEL

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

Aanbeland in de herfst, lopend naar de winter van ons tijdelijke bestaan hier op aard denk ik; alles, maar ook alles Was het me meer dan waard! Dus herfst kom maar op, winter pak me maar, het kan, het mag en ik zal ‘t ondergaan In dit mooie aardse wereldse bestaan!…

sleep me door de winter door deze winter ik zou honderd dagen willen slapen mijn verstand is weg, lijf koud, geen gevoel laat me dan door de winter slapen laat tenminste mij door de winter slapen…

waarom moet ik plots denken aan zwarte kooltjes een oranje wortelneus het alpinopetje op de markante kop van een sneeuwpop waarom denk ik juist nu aan het geveegde paadje gele klompen bij de deur de appelen op zolder resten winter ze dwalen in herinneringsverhalen waarom juist die serene gedachte nu zo dichtbij… waren er in de…

Om met geheven hoofd te luisteren naar het wonder van de natuur dat winter heet.…

Maar Koning Winter dacht dit jaar Niet alleen een echte AMBTENAAR mag volgens mij met december reces Dus accepteerde hij de wijze les Kwam niet opdagen, geen sneeuw, ijzel of andere winterpret Neen, Koning Winter is met reces, dus: DIE LIGT IN BED.…

Rode en gele bladeren gieren wild doorheen kleffe plassen Naakte hoge takken grillig spookachtig schril ook schor Zwarte droeve onheilspellende wolken kruipen tergend traag Universum ondergedompeld in kille duistere winterslaap. Verse zo pure sappen borrelen op in stijgend cadans Cellen worden verbeterd ook vernieuwd; belofte op sprankelende…

Ik dwaal rond in dit doodstille hart waar een schommel enkel in dromen voorbeweegt. Ik speel met dronken gedachten, por in vergeten as terwijl een beverige vinger doelloos levenslijnen brailleert in een poging klaarte te voelen.…

Je geest gaat dwalen als je ouder wordt en denkt dan veel in het verleden je geest is ook niet meer zo scherp en weet zo weinig van het heden. Het vroeger krijgt opeens weer kleur je doolt dan weer door wat geweest is en waant jezelf weer in die tijd en ziet het ook niet als gemis.…

Als de schemering valt en mijn gedachten dwalen dan wil ik die tijd met jou zo graag eens herhalen. Dan denk ik weer aan vroeger hoe mooi het eens is geweest toen waren onze dingen samen als een spetterend feest. We lachten en dansten in het licht van de maan plukten ze sterren van de hemel en lieten ons helemaal gaan.…

ik dwaal in mijn gedachten ik kijk om me heen niemand die mij hoort ben ik nou echt helemaal alleen de stilte wordt me te veel het wordt donker het wordt kil nog steeds loop ik rond opzoek naar mensen die me horen of begrijpen als ik verder kijk zie ik een klein puntje licht ik denk dat het een straaltje geluk is dat me tegemoet…

ik kan mensen liefhebben zomaar omdat ze me veroveren ontvangen met één woordje, wereldgroot meer is er niet nodig om een leven na te laten ver weg van het evenwicht der grenzen ik kan uit dat woord geboren worden, vogelvrij vol van ongeduld weergaloos stralen in de welving van beminnen als de zee rondreizen zonder regen uit te vegen…

Als ik hiervoor woorden kon vinden zou ik de ogen sluiten en geblinddoekt dwalen in jouw geurentuin en vastleggen op tijdloos perkament maar niet kon zeggen op dat moment als je er niet bent en dat is vaak. "Zoals de bloemen hun geur verspreiden, hebben wij de liefde nodig om mens te zijn ". Francis Bacon…

Als het dwalen van de geest ook dwalen wordt in daden, en bekende wegen worden onbekende paden, dan komt somberheid in huis en moet je naar gevoelens raden.…

Om in dromen te dwalen moet je innerlijk rijp zijn zoals het authentieke knaagdier in verte van jouw landschap waar molshopen op bergen lijken een schilderij zou je kunnen zijn met verwilderde vergezichten voor een pastelkleurig konijn onder mijn hoed van eeuwigheid terwijl de regen het woord zoekt vliegen er dromen naar herfstkraaien…

Kom bij me, zeg je in de dwaalnacht maar ik ben mezelf niet in toekomst of verleden ben ik vergeten wie ik ben je laten gaan kan ik niet naar dat niemandsland zonder taal of gevoel zal ik niet bij je blijven wanneer bliksemschichten onze passie verlichten geef ik je lik op stuk met aangebrande tongen en in de retoriek van het…

we moeten onze regen nog verschuilen onze wegen nog banen, in wederkeer begaan de maaltijd verteren, vragen om vergeten voor de wolken uit in hun vlucht vooruit ter elfder uur, voor het later is dan morgen…

Dwalen, en niet verdwalen zo spreekt zijn stem, zachtjes een beetje bedeesd, in korte zinnen klinken zijn woorden, en ik luister aandachtig naar wat hij te vertellen heeft hij vraagt me naar de zee ik vertel hem over golven meeuwen boven de einder en spelende gedachten ik laat hem foto’s zien hij pakt mijn hand in de zijne die uit…

Na dagen door zonlicht beschenen straten in zee van neonlicht gehuld uit etalages schreeuwen reclames en kassa’s worden rinkelend gevuld. Dan loop ik later door duistere wereld als ook het neonlicht is gedoofd, verdoofd, versuft, doelloos dolend door eenzame straat van geluiden beroofd. De nacht blijft wachten op nieuwe morgen en vraagt…

landschap Bruegelt naar winter naar het spel van verre verten, haasje-over voorbij de horizon en terug. verloren wegen glooien. ze plooien naar paarse stilte tot ze dwalen. en kijk, ginds, in het laatste huis de ongeschonden winterochtend, de geur van spek en koffie.…

Kijk, hier zwijgt pieterman nu als het graf Danst liever met de kinders voor de ramen En spelt - op afstand - buitenlandse namen Alichoa, Far Ör en Sönke Drav Waar zijn Endymia en Rosamunde Roskilde, Haviland en Erdoman? Ik wou dat ik hun namen nou eens kan Reproduceren, 't lijkt wel Volkenkunde!…

Het is maar goed dat je in de lente, zomer en herfst van je leven niet weet, hoe je in de winter van je leven belazerd wordt.…

Schrijf me, maak me blij wees een engel, jij zet je liefdespijn liever niet opzij Onze liefde blijft wij zijn één en vrij onderga het, dan gaat ze nooit voorbij Altijd weer zul jij Zywa zijn voor mij…

Ik mocht zo gaarne dwalen Langs bos en heuvelkling, Als 'k de dorpeling Langs 't voetpad af zag dalen, En 't lied der nachtegalen De herdersfluit verving: Dan mocht ik gaarne dwalen Langs bos en heuvelkling.…

Proporties Groots is de wereld, zonder vergelijk In het heelal krioelen sterspiralen waarin je tijdloos glorieus kunt dwalen Wij zweven rond in 't ruime hemelrijk Hier in de winter, plaatselijke tijd op onze schaal van mensen, merels, mezen een miniscule cel van 't wereldwezen weerklinkt de echo van oneindigheid In poezie, het hemelstormend…

Ik, op de schommel zwijg boven gras. Het hoge zorggras met de paardenbloemen. Jij, op je knieën, maakt een rolbaan voor jezelf, voor als je oud bent. Dan kunnen we je naar buiten duwen. En weer naar binnen. Ik luister naar jouw handen. Hoe ze hameren. En ik zit op de schommel, zonder schommelen. Rek zonder rekken - De lucht tikt…

Wat is het dat mij in de schoot geworpen wordt meer dan men redelijkerwijs van een man verwachten kan het is als het velijn dat me van het vlees getrokken wordt nog voor ik slachtrijp ben en dat in ogenschouw neemt en soms ben ik een schaap in wolvenvacht doend alsof ik een wolf in schapenvacht ben ondertussen aanstalten makend te…

Zie ook de hartverwarmende rooie oortjes opwekkende Netgedichtflix-serie over Valentijnsdag... _________♡____________♡__________ Al voelt het warm, je zangstem in hiberna Bij brandend kaarslicht, maar voor wie?...vervloekt! Ik ben de man die jou in stilte zoekt Ik hou van wierook romantiek lucerna Weet, als ik bij je ben, wat ik nu…

Hoe bezinning stroomt in mijn lichaam tegelijk voel ik een sluier als een dichte uitgestrekte verstilling bedekkend bloemengeur geritsel van bladeren, vogelgefluit waarin ik ook creativiteit en inspiratie inadem Een nieuwe tijd breekt aan: het is de winter die met haar natuur terug is van weggeweest.…

Ik dwaal ontdaan door kostverloren straten en loop te kleumen tussen staal en steen en meet de diepte van de wintergaten, het ongenoegen tussen steen en been, dat kieren laat als leeggeroofde raten. Geen winter was ik zo ontzet alleen. ------------------------------------- uit: 'Calendarium poeticum', 1988.…