Alle inzendingen over Wilde aardbeien

Ik was wild, ik ben gebonden, Ik vlucht niet ofschoon ik het konde, Ik wil wie mij won niet ontgaan.…

Het wild vliegt op te laat fazanten fladderen weg de zon tegemoet verblind staar ik ze na ik val, glijd uit geweer gezekerd klauter ik omhoog nog net zie ik het hert een prachtig dier zijn vrijheid tegemoet aarzelend ga ik weer op weg een vos sluipt door het hoge gras een slank bruinzwart dier spiedend kijkt het rond ik ben het gevaar…

Ik ben de wilde rozendoornstruik ..ik ben een wilde vrije roos, kom niet te dicht hier bij mij staan, mijn zoete geur.. die draagt, hij raakt..die vindt..die plukt.. die kan, die moge mijn sporen voelen, scherp snijdend in zijn vlees..Niet alle rozen verdragen. Ik ben de wilde rozendoornstruik.. God heeft mij gemaakt, hij geeft.…

Reading: schrei niet, hier is het wreed gebouw Waar een dichter in den tredmolen liep, Dorst leed, honger, op een plankenbed sliep, Teedre handen stuk trok aan 't geteerd touw. In een tredmolen: loop, dat niet de grond Uw voeten breekt, die onder uw voet wijkt; Kramp vast uw handen, als uw kracht bezwijkt Slaan wentlende treden uw voeten wond…

Wilde nachten, leeuw op prooi, Met dromen vol nachtgezang en vliegend vuur, Luna speelt op dit late uur, Slapers, geliefden en vrijers, huizen vol mooi. Zachte wolken, geen geween, Niemand alleen in deze wilde nachten, Vele vormen van wilde machten, Slechts een gedachte.…

Wilde vrouw Wild Niet negatief bedoeld maar puur uit de natuur het innerlijk onbewuste, een onnoembare laag zwervend raadsel onopgelost orakel natuurlijk beschouwend, ontembaar krachtig instinct grondslag van de vrouw.…

De rat wilde niet van wijken weten, niet totdat de bloedende eend, totaal verminkt, het loodje zou leggen. Daar in de verdoemenis ligt de kans op heiligheid, de krans van vrede, waar kou een uitdaging vormt en leed een liefdesverklaring.…

Om een hart met uitzicht te bewonen, waarin zuurstofrijk bloed de kamers geneest en blijven vullen, het meest naar eigen bestwil te luchten met een onbezwaard geweten, onbevreesd me van het juk te ontdoen van spiegelbeelden die niet smelten wilden, daarvan geniet ik nog het meest.…

De woeste branding van de wereldzee "leven" springt brullend op tegen rotskust en klippen wil het harde lot dat onafwendbaar schijnt tarten _ verwinnen maar stort vernederd in elkaar woelt krullend door zich heen om straks weer aan te vallen moede golven rollen traag tussen de stenen zijn dan bezadigd water in nauwe ruimtes overhuiven…

Er is een leefgebied voor wilde zwijnen Dat loopt vanaf dat bosje tot die sloot En wat erover zwemt dat schiet ik dood Zo'n beest moet hier de wet niet ondermijnen Ik zag die jager met zijn karabijn En vroeg me af wie is hier nou het zwijn.…

je hebt het voorsnijmes gepakt achterstallig wild gedeeld met wie voorhanden was de feesten zijn voorbij alleen fileermessen proberen nog wat smaak te achterhalen maar in trancheren kiezen wij door adellijk besterven hebben wij de oogst weer kunnen erven en gaan we samen naar een wild begin…

je schoot in beeld mijn kogels hadden nog de oude glans van roodgekoperd jij was het wild waar ik op jaagde vertraagde want je was me veel te lief in aanslag kijk je om met ogen nooit bedrogen jij gaat naar vrijheid ik keer weer spoorslags om…

Gij stoute verleider met handen zo fier en sterk, wildebeest mij van verlangen, tot het zachte klopt diep van binnenuit, u wil verzwelgen en neem ik alle onschuld in mij op, daar ik smacht naar niets dan tomeloze passie in een vurig exploderen.…

Een schoonheid wild bloeiend in de natuur. Zo bloesemfris, zo oogverblindend puur; dat aan het idee voorbij lijkt te gaan, dat dit weldra zo niet meer kan bestaan.…

jij zonde het blauw in de lucht ik schilderde wolken wat wit jij kaatste ons licht snel weer terug ik warmde mijn rug onder jouw stralen om mijn kleur op te halen en penseelde prilgroen ons verlangen wij bloeiden wild in bloemen die alleen deze zomer maar kenden wisten de lente in voorzichtig verkennen maar de zaden…

grijs-witte kleuren vervagen naarmate het vordert het wilde paard, op zoek naar zijn haver!…

kraken als de kaken sluiten De vermorzelde vlezige pulp voelt zacht de tong tongggleert het, loom ontsteelt de laatste druppels vocht zonder ook maar enige schroom Een simpele slok bezegelt dan het lot levert ter vernietiging aan de maag het schamele vezelig overschot ----------------------- Ik sluit mijn ogen en geniet - Lekker zo'n aardbei…

We aten er witbrood met aardbeien en lekker veel suiker. Na de regen ging ik met mijn broers veren zoeken, vooral van Vlaamse gaaien en die staken we dan in grote aardappels. Bij de beste bakker van Ommen kregen we een hoorntje softijs met chocolade en snoepspikkels.…

Indien wij het daglicht aanschouwen en het geeft een glimlach op het gezicht wordt het tijd dat wij de kleppen vervangen wellicht door een niets verhullend Google brilletje…

Muziek van de ziel Het oorverdovend stille dat om mij hing verborg armenvol emoties zoveel dat het mijn keel soms snoerde opende ik gedachteloos het raam kreeg weer lucht en het ontspande die me naar het onbekende stille voerde me overviel en rust hervond want daar woont de schoonste muziek van mijn oude ziel een tureluur floot hoog…

Geef me rozen, champagne brut en muziek een engel, oesters, aardbeien en magie Geef me een tong, lippen, een lijf, warm en hard een blinddoek, woorden, zoet geil en zacht Geef me een hand van lief streel en straf een oog van herkenning een sensuele kracht Geef me boeien en sla met een zweep neem me overal en neem me steeds meer Geef…

wat begon als vederlicht groeide uit tot zwaargewicht want door te flirten met passie veel gesjoemel te weinig actie een kamer huren was een optie voor het uitgesteld orgie aardbeien en champagne waren ooggetuige van deze campagne de trappen op naar niveau twee een oude kamer met wc een groot tapijt bedekt de vloer een raam met uitzicht…

Als een wolk drijft ze langs de hemel in het avondrood, ze kleurt de lucht en mijn leven, de wind voert haar mee langzaam en devoot, onze levens, zijn voor altijd met elkaar verweven. Als de nacht valt staat één fonkelende ster hoog aan het firmament, haar licht is een baken en zend signalen uit, het is haar ascendant, die haar in de nacht…

er was een vogeltje gebroken, het lag in stukken op de trap, de rest stierf in mijn handen mijn wereld trok zich terug naar blauwe ogen een handvol aardbeien; zo zoet, zo rood onuitsprekelijk zalig… waar de zon haar warmte goot zaten we, genietend van elkaar –zalig… hoe jouw mond vergetelheid versprak zomaar teruggevallen naar nu -…

Na gedane arbeid met een zekere vlijt keurde hij met zijn neus hoe zijn aardbeien- bedje was gespreid. De rood zoete vruchten konden in de zon zo heerlijk geuren. Menig aardmannetje heeft zijn ritueel later moeten betreuren.…

als zwartgruis etende slakken met glinsterende sporen slijm, zo glad dat zelfs oud vel erover uitglijdt in doodshemden zonder zakken bewegen zij zich voort, hun bloed is op ons hoofd, kleeft aan alles: wolkenkrabbers en Charons boot in winterlicht op weg naar graven een dorstig hart wordt uitgespuwd geofferd aan te dronken godinnen aardbeien…

Sinds ik je ken draait geen leven meer om kind of kraai haard of schoorsteen Sinds ik je ken ga ik stiekem mijn dak uit ontvlucht ik een onzichtbaar huis Dan vind ik je daar in mijn dromen die wild zijn je zit op de pannen je hangt uit de ramen hoe gekker hoe beter want dat is toch eigenlijk liefde in optima forma…

je hebt dat ongetemde en dat trotse een bergbeek in godzalige natuur het water van het allereerste uur belaagt de oude wortels, speelt met rotsen je bent nog onbezonnen en nog puur een wild verlangen laat je telkens botsen te jong nog voor een overwogen klotsen tegen de tirannieke kademuur maar achter verre bochten wacht het dal eens zul…

dwarrel licht waar jij ook ging sprankels in je ogen zonden kleine lichtbogen nog klonk er geen muziek maar de ritmiek was onmiskenbaar jij en de lichtende sterrensluier rond je hoofd het was magie die zorgde dat de werkelijkheid verschoot ongemerkt deelde jij een warme energie het stukje blijdschap dat je ook van wilde…

haar spiegelbeeld gaat scheep ten onder aan verborgen ijs en mystiek gehavend oppervlak geeft enkel vragen prijs beweging voert haar dronken wat haar binnenste ontluikt en met hypnotiserende verhalen je wereld binnenduikt ze is als snijdend sap dat met stalen glimlach wraakt rots van leven, beschreven skelet wat nooit versleten raakt…