Alle inzendingen over avond OR gedachten

Het meisje Zong als een sijsje, wilde niet meer, deze amok! Ze vertrok, schreiend heel vroeg in die ochtend, dat verdomde spoor! Hadden we ’t maar geweten! Maar Waarom? Hadden we ’t maar geweten! Alles achterlaten Met niets zo jong naar de hemel, Waarom doe je zoiets? Meisje lief, lief lief meisje Je zong als een sijsje…

kan geen kant op Het gras staat te hoog Niet voor Collie Zij voelt zich hier thuis Voor mij is het een sprookje van Grimm, het bos is donker het maakt de hele nacht geluid en duwt tegen het huis aan dat niet zo mooi is als het lijkt met het luxe glas, de tierelantijnen en de luifel boven de deur Het is de hele dag hard werken 's Avonds…

Avond aan avond, zitten we daar mailen of chatten met elkaar elkander nooit gevoeld of gezien wil jij, wat ik wil misschien aftastend, vragend, maar ook niet te veel hoe pak je zoiets aan per mail ik mis je, ik denk aan jou 's morgens, 's middags gaan mijn gedachten en alles bestaat uit woorden slechts woorden vullen onze nachten het is…

Langzaam, zwijgend lopen ze in gedachten Hand-in-hand naast elkaar De zon is al achter de horizon verdwenen De schemering valt in Het is een bijzondere avond Zo'n avond waarbij de zintuigen extra scherp lijken te reageren op de ijle geluiden, de onbekende geuren, de aanrakingen Bij vlagen zien ze elkaar De blikken in hun ogen vertellen meer…

'Je zit naast me' denken mijn gedachten Ze strelen en vervagen mijn gemis Het lijkt haast op het eindeloos wachten Op een feest dat hier niet is Langs het vallen van de avond Springen vloeistoffen de hoogte in Dan blijkt mijn hoop ongegrond En vallen tranen mijn ogen in…

De violist bespeelt de avond en ik mijn gedachten om vooral niet te vallen maar weg te zeilen naar onbestemde havens. Ik loop over het water en verdrink in een onpeilbare waterval van hopeloze zinnen. De nacht duikt mijn dromen op te ver om van te houden, te dichtbij om in te wonen.…

ken haar al jaren iedere morgen kijkt zij tussen gordijnen als pilaren naar mijn open raam ziet ze mij staan of staart zij naar een verte met oude aarde in gedachten bij het vallen van de avond sluit ze buiten uit wellicht om pijn te verzachten…

‘s ochtends vroeg ‘s avonds laat als de dag overgaat in de nacht de donkere nacht nooit te snel voorbij alleen op mijn zij wakker op mijn kussen zo zacht zoveel gedachten liever droom ik dromen, zo zacht iemand die op mij wacht over mij waakt mijn dromen en gedachten kust me zacht ik word langzaam wakker een traan op mijn…

Ik ken nog jouw gedachten. Ik weet nog wat je zei: “Geen zorg voor de dag van morgen, dat zien we morgen wel.” Die kalme zekerheid. Die helpt. En ik steek mijn tong tegen je uit: “Lach jij maar jongetje.” Ik doe de lamp wel uit. Antje.…

‘s Avonds werd het mij gezegd; 'het heeft niet zo mogen zijn' Ze heeft het verloren, het lange gevecht Een handjevol woorden met snoeiharde pijn Tranen komen zoals nooit tevoren Gedachten gaan uit naar m’n kleine meis Hoe kan ik dit anders bewoorden dan als bevroren ijs…

Sterven doe je op een avond. Doodgaan doe je op een morgen, in je krant en stoel geborgen. Doodgaan doe je op een nacht, ’s middags, anders dan gedacht. Dood is niet een hoger leven. Sterven is geen hoger streven.…

De avond zoals ik weer naar je kijk en met rode woorden je glimlach fluisterend volg. En je ogen wil vragen wie ik mag zijn als je mij tekent wanneer mijn gedachten blauwe golven zullen blijven en jij ons moment weer verstoppen wil met je fluwelen blik.…

En 's avonds de maan die je je gedachten laat gaan over de dag die voorbij is gegaan. Die sfeer heeft invloed zodat je de dag blij begroet!…

hoe draai ik, blind gevlekt, een zandloper van steen als ook jouw handen niet verder kunnen reiken door bevroren gedachten die gevangen lijken in glimlachend geween en waar het zwart over en weer blijft ingekleurd het is de nacht die al voor de avond het licht heeft besmeurd en in zwijgen is vermomd…

In de werveling van gedachten en gevoelens komt niets meer tot rust, enkel het zoeken vervolgt met nog meer dwaasheid en ijdelheid, met het zonnelicht spelend tot de avond komt. Deze zomermorgen vult zich met het kolken van het water in het meer dat oeverloos lijkt.…

De dag zij geprezen nog voor de avond valt. Alle reserves verdwijnen bij een korte gedachte aan noodlot. Om in armen van opluchting te sluiten als lijfelijke getuigenis. Het duurt nog dagen vooraleer de avond gevallen is.…

Enkel de gedachte.…

Wie zijn kussen ’s morgens kust goed geslapen uitgerust heel gewoon als eerbetoon voor het dragen van zijn bol ’s avonds laat nog boordevol zwaar van zorgen en gedachten na een nachtje overnachten leeg en helder, licht doet niet meer dan zeer zijn plicht.…

zorgeloos zwerf je voorbij over het perfect gekleurde strand. ieder probleem sla je spontaan van je af. kijk dan toch ! een eerste traan baant zich een weg naar beneden. ga maar, ik blijf gevangen in de immense leegte die jij achterliet. dan verdwijnt een ijsvogel achter de brandende zon die zachtjes vaarwel schijnt te zeggen.…

Nacht rijst langzaam op tussen donkere duinen, een veldmuis knaagt luid.…

Van die avonden met huisdieren, met kinderen ook, aanvankelijk, in achtertuinen gezeten, wat keuvelend, wat aaiend, natuurlijk drinkend, en zuchtend, zo nu en dan, met die muggen, totdat men maar naar bed gaat zonder daartoe werkelijk besloten te hebben - van die avonden waarop men - vreemd voldaan - op wat voor wijze dan ook echt…

de avond valt het koele laken van je wezen dat me optilt en samen met de wind zachtjes wiegt op het ritme van de maan de wereld wordt zwart jij blauw je ogen doen me dromen laat je sterren voor me schijnen heel eventjes alleen voor mij…

de stilte van de avond rust geborgenheid veiligheid de stilte van de avond warmte bescherming samen de stilte van de avond lezen muziek alleen de stilte van de avond prettig totaal genieten…

Een lange weg vol kronkelpaden en Bedekt met bladeren waar de maan In verdween, baande zich Door deze diepe dalen, waarin zij dwaalde Totaal alleen. Zij had geen engel die haar bewaakte Zij vond slechts bescherming in het licht dat zwak scheen, en al vroeg wist zij dat niet veel later de wereld weer zijn zou zoals voorheen.…

Als ik denk aan die ene avond Bij het meer Constant volgden mijn ogen je Droevige blik En je haren bewogen toch Fris als een zomerwind Gelijk met je stappen Het was vreemd Ik voelde me leeg en Jij lachte naar die late wandelaar die het Koud had en naar huis wilde Langzaam stopte je aan de rand van het Meer en keek rond je Niemand, alleen…

Hemels staan op mijn hand gebogen; ik zing mijn lied - zon en maan draag 'k op mijn ogen, ik sluit ze niet. Zeën kome' aan mijn voeten breken: zij missen kracht; zwart maakt hij alle hemelstreken, mijn vriend de nacht. Dieren springen op tot mijn schouder, mijn hoofd blijft stil; ik word niet bleker - enkel ouder mijn trots, mijn wil…

Zorgeloos zwerf je voorbij over het perfect gekleurde strand. Ieder probleem sla je spontaan van je af. Kijk dan toch ! Een eerste traan baant zich een weg naar beneden. Ga maar, ik blijf gevangen in de immense leegte die jij achterliet. Dan verdwijnt een ijsvogel achter de brandende zon die zachtjes vaarwel schijnt te zeggen.…

in de schemering bewegen zij op zoek naar drinkbaar water er wordt gedag gezegd en tot later wie de dikste is en spaart voor de jaren van mager het gebeurt steels voordat het duister komt op zachte voetkussens aangetreden de schepsels van de nacht op jacht gaan tot de dag…

Gerucht van melk en ijzer in de stallen, van hooi en room de reuk tot in de keuken; een ritueel luidruchtig zonder spreken voltrekt zich als de avond is gevallen. De ruiten blinken door een waas van tranen waarin het huisgezin naar buiten zwevend het toegeschoven bord ontspannend ledigt. Gespoord slapen de paarden en de hanen.…

Ach, m'n ziel is louter klanken In dit uur van louter kleuren; Klanken, die omhoge ranken In een dolle tuin van geuren.…