Alle inzendingen over beelden OR stilte

De foto van de dag een beeld dat je niet zal verliezen Misschien een bittere last wat zal je kiezen Dat beeld van onwel of die schim die is verdwenen De dag gaat snel maar die foto is gebleven…

Hoe een beeld zich in je taal slaat, je stem verspringt, je hert verschiet - hoe zijn roos overloopt, de wijn van eiken is, roemer voor stenen, de tafel gonst van honing en de uil met bos je mond ontkorft - behoort bos zijn botten toe, vuur zijn voltooiing, wat as - wat jij? ------------------------- uit: 'Speling', 2005.…

ik zag een witte piano staan op het strand, net voorbij de vloedlijn.. dichterbij was hoorbaar hoe zorgvuldig partituur bewoog verderop kwam zij uit het zand in rood gewaad om zich heen haar blote voeten verborgen zich beurtelings in de zeewind het zwarte haar spartelde hoog boven het klavier, ik luisterde samen met het ritme van golven…

ervaar de beelden die ik houw uit diepe lagen voel je ook de zwaarte van gerimpelde gelaten? vooral die uit doodsangst praten en geen speeksel voor de tong kunnen vragen…

Ik weet niet waarom juist dit vredig beeld na zoveel enerverende jaren, wat vaker door de dagelijkse dingen heen speelt, wie zou er toen al,de toekomst ontwaren? Wij werden naar elke windstreek verstrooid op vreemde wieken gedreven, geen van ons weet waar de onschuld van ooit, geloof en het geluk is gebleven.…

De lijken liggen zij aan zij op straat 'N machteloze overheid die blundert Overal wordt er massaal geplunderd En hulp is er te weinig of te laat Geen medicijnen,water, voedsel, kisten Maar waar je over struikelt; journalisten!…

Beelden in zwart wit worden in mijn hoofd geprojecteerd schaduwen uit een verleden door de tijd al wat geslepen en verbleekt. Herinneringen die nooit helemaal zijn verdwenen komen weer in het heden. Zij vertellen de verhalen die goed zaten verborgen in mijn hart.…

Als het beeld langzaam vervaagt nacht wordt omarmt door de slaap. Waar ik in mijn dromen de echo uit het verleden nog hoor klinken het steeds verder gaat verdwijnen. De ochtend mij wekt uit dromen dan voel ik dat mijn hart zich vult met dankbaarheid voor het leven.…

Meteen een gouden film voor Gooische Vrouwen De drie van Sirte zijn weer in het land Hans Hillen wist van hoed noch van de rand Genoeg dus om een versje van te brouwen Als ik eerst maar eens los kon komen van Die vreselijke beelden uit Japan.…

de nieuwe dag weerrimpelt mijn gezicht niets is meer in evenwicht de geest is jong de kop is oud uitgestoken tong ter zelfbehoud en dan scheer ik mij weg…

Als ik aan jou denk passeren er vele beelden in mijn verbeelding, langs mijn geest, langs mijn ziel, zoals jouw haarval, jouw knielen jouw buiging, tot mijn levensvreugd, alles zo liefdevol 't meest.…

Illusies rijker. Een potlood naast een leeg schrift. Poëzie leest voor.…

Een blauworanje spiegel schetst de mooiste beelden op mijn netvlies. Op de tafel ligt poëzie.…

Wij zwieren in de winter langs de grachten Met op ons hoofd een hele Goudse kaas En bossen tulpen in een Delftse vaas Voor melkmeisjes die op ons staan te wachten En als het stormt dan steken we gelijk Uit alle macht tien vingers in een dijk.…

Terwijl zij thee en koffie haalt, staar ik, achter het glas gezeten, naar de tuin. De warme en stille gloed van buiten overmeestert mij, in trance waan ik mij nog met haar in grote zalen, tussen sculpturen van gips, was en brons, waar Brancusi’s muze slaapt. Kunst openbaart, is soms een raadsel, zoals de vage contouren omwikkeld met…

Ook als alle licht Uit mijn ogen verdwenen is, Alleen mijn vingers Nog kunnen lezen wat Het leven om me heen Mij te bieden heeft, Mijn oren me vertellen Hoe dik het gordijn is Dat de wanden van Deze gang bekleedt, Heb ik nog een beeld van jou, Weet ik hoe je naar me kijkt, Hoor ik de muziek in mijn oren Die mij vertelt: ik…

Als woorden niets meer zeggen, Louter stuiten op een muur Van betonnen onbegrip, Dan is er het beeld Dat laat zien hoe het was, Hoe ik het heb beleefd, Dat opluchting geeft en Een onbelemmerde ademhaling Mogelijk maakt, Zodat ik in mijn beelden, De trauma's van de wrede tijd Geleidelijk verwerken kan…

Waar zouden we gaan als we hier niet waren om dichter tot elkaar te bestaan om te spreken en sprakeloos te zijn om te horen en verlicht te zijn om ons een eigen beeld te vormen en het te plaatsen aan die van jou het in koude klei te kneden en klinken tot onze gronden hier bezinken om gemengde aarde te zijn…

hou de ogen dicht betreed paden en blader het bos verzand in duinen dicht letters toe aan het wit en stijg boven taal uit…

Hardheid glanst Donkerte verzet zich Weerschijn roept zwart op: de maan zoekt een rivier in de zwemmende nacht Het huis is vensterloos De bewoners leven van vergrendeling In de bloemen zijn de kleuren vermengd en gesloten in hun kelken Ook de lippen laten slechts vermoeden wat hen onzegbaar als gemompel toe en talig…

als in een blad De verhoudingen kloppen; zij is een beeld Henk Rozie…

Als de dag de nacht ontmoet de vogels niet meer fluiten en bloemen zich gaan sluiten omarm ik de stilte die altijd voedt wat naar een dialoog leidt met mezelf om mooie gedachten, beelden en herinneringen te koesteren maar ook overbodige gedachten los te laten uit m'n breingewelf zo kom ik vanzelf tot rust in de stilte van de nacht die me…

In de wonderlijke wereld van je geest pluk je de mooiste bloemen bejubel ze, want zij ontroeren het meest Sta ook stil bij de stilte in je hart en geef je over aan de beelden van je zijn wees liefdevol in alles wat je doet want zwart en wit doen pijn en je hart geen goed…

de schrale oostenwind ontneemt in niet aflatend beuken het land zijn kleur schuurt velden kaal regen in kille nevel valt geruisloos op grijs niemandsland waar stilte ademt en denken wordt tot stenen beeld…

Wanneer zelfs de leegte de leegte niet meer vult, de stilte te groots wordt in zijn volheid, het verlangen naar veelvoud het leven niet meer vervult... kan zelfs het geheel dat in d'illusie beelden verguldt het Zelf niet meer verstaan omdat al het denken, het voelen, het Zijn in tijd is voorbij gegaan...…

Twee harten in één ritme Kleuren het beeld in ware dromen, Zolang dit beeld zal bestaan Gaat voor mij de wereld open. Tranen vormen treden van geluk, Tederheid gaat over grenzen, Warmte zindert door stilte heen, Zonder woorden wil ik jou omhelzen.…

Ze tastte mijn gezicht af alsof ze wilde voelen wat eronder zat. Bekeek de aderen op mijn witte rug. Haar leerling legde zijn handen in mijn taille. Voelde zijn lichaam weggeduwd. Giuditta nam een beitel en een vijl, bevrijdde me van mijn 2e huid.…

hier zit ik dan, alleen op de bank tranen in mijn ogen, brok in mijn keel keek net naar beelden uit mijn verleden en het werd me eventjes te veel we zijn al vijf jaar uit elkaar ik dacht dat ik het vergeten was maar nu ik het terug zie voel ik weer hoe goed het was wat doet het pijn om het terug te zien onze liefde voor elkaar de tranen…

Op de dorpel naar de morgen ligt Uw beeld dat eens de verste einder overspande en met een wimperslag mij kreeg geheeld in stukken: torso hoofd en losse handen. Een zingend kindeke wekt mij met gezag tot leven weer: mijn woonstee is haar lach.…

de tijd verstrijkt in een muur van stilte doorbroken door een schamel licht waarin wij zoeken tastend, struikelend onze dromen tegemoet verblind in een spoor van jong verlangen waarin troebele beelden zich uiten in helder schijnen en donkerte opglinstert in een weergaloze schittering…