Alle inzendingen over boosheid

Stuurde je me vele nachten weg liet je onze ringen koud worden: het maakte mij alleen maar sterker Als ik weer een boosheid van je te boven was gekomen hielp ik je doodleuk een verleden te herbeleven Is je woede nu op mij gericht: alle beloftes zijn weggewaaid in een mistige wind Ik stond er bij en heb het geloofd ik keek er naar…

in het lopen liet je me alleen een handvol vergezichten in lucht waaruit de zon verdween als ik mijn blikken richtte je stapte op omdat je mij niet langer koos je schaduw was een vage troost ik gaf je ziel je werd opnieuw geboren een blauwe bloem boven het koren ik lichtte op gaf jou mijn sluiers van plezier je boosheid vond…

in het lopen liet je me alleen een handvol vergezichten in lucht waaruit de zon verdween als ik mijn blikken richtte je stapte op omdat je mij niet langer koos je schaduw was een vage troost ik gaf je ziel je werd opnieuw geboren als blauwe bloem boven het koren ik lichtte op gaf jou mijn sluiers van plezier je boosheid vond…

ik voelde dat je binnenkwam je tochtte door de deur koud, de geur van oud het kraken van de vloer vertelde me je boosheid, onmacht en verval van kracht ik hoorde je in ademhalen hijgen happen naar een beetje lucht vluchten voor erin te blijven ik heb je ogen nooit gezien je blikken joegen angst aan vilden me als ik niet wilde…

ontdooit het bevroren water restanten ijs hangen met hun laatste houvast nog in de stijve riethalmen die dor overeind zijn gebleven de winter wijkt met tegenzin en laat met name in de nachten zijn ijskoude adem het land geselen kale bomen met naakte takken weerstaan ontdaan als zij zijn van hun zware bladerlast als wachters al die winterse boosheid…

ontdooit het bevroren water restanten ijs hangen met hun laatste houvast nog in de stijve riethalmen die dor overeind zijn gebleven de winter wijkt met tegenzin en laat met name in de nachten zijn ijskoude adem het land geselen kale bomen met naakte takken weerstaan ontdaan als zij zijn van hun zware bladerlast als wachters al die winterse boosheid…

De zee Een plek om even stil te zijn De zee Die rust geeft om jezelf te zijn De zee Het symbool van kracht De zee Die jouw meeneemt in de branding Die boosheid en angst vertaald in de bruisende golven De zee Brengt je weer tot rust en kalmte bij het keren van het tij...…

Ademloos, hulpeloos kijk ik bewegingloos Naar de weg die scheef loopt Denk na over de verkeerde richting die ik koos Waardoor al mijn problemen, boosheid meer ophoopt Ik heb geen adem meer om in te ademen De moed niet meer hebben om al die vuile lucht te benaderen Omdat ik te bang ben dat ze mijn overgebleven zelfvertrouwen neer willen halen…

Ze begon zich te herhalen meer en meer te verdwalen in zichzelf en de omgeving af en toe het besef van verlies verdriet vermengd met boosheid over haar hoofd dat niet meer wilde steeds meer overgaand in wat leek een soort berusting in de emigratie naar een voor ons onbekende wereld aangevuld met allerlei fragmenten uit haar verre jeugd…

weten het wanneer ze luisteren naar het ruisen van de wind achter een optrekkende mist van tranen, troost daar waar de vlinder zijn vleugels spreid terwijl de arme dichter met een veer tussen de vingers de kwalen lichter schrijft balsemende woorden honing dat de rauwe wonden zalft, een nieuw mens de hoop tegemoet als jouw boosheid…

Broos is de boosheid Keihard is de ontkenning van de pijn die wij als gasten keer op keer veroorzaken. Houden wij genoeg van jou? Of alleen van onszelf, van rijkdom en welvaart? Knuffelen wij jou? Of stampen wij alleen.…

Hij knoeit, zij kijkt hem even met gespeelde boosheid aan en poetst het vlekje van zijn das, hij laat haar maar begaan. Samen kijken ze naar de avondlucht en drinken een glas wijn Ik kijk naar jou en wou, dat wij die mensen konden zijn.…

De droom was echt, euforie zonder grens… Misschien omkeerbaar…realiteit en de wens Blijft mijn droom de kleurplaat kleuren, terwijl de realiteit het zal verscheuren Ik wil je kwetsen, je boosheid tarten Jou in kwaadheid verlaten, zodat ik kan herstarten Ik wil je omarmen, jouw liefde aanschouwen.…

De droom was echt, euforie zonder grens… Misschien omkeerbaar…realiteit en de wens Blijft mijn droom de kleurplaat kleuren, terwijl de realiteit het zal verscheuren Ik wil je kwetsen, je boosheid tarten Jou in kwaadheid verlaten, zodat ik kan herstarten Ik wil je omarmen, jouw liefde aanschouwen.…

Schrijven is gevoel, emotie soms boosheid op papier Schrijven is soms verdrietig, jolig of juist heel vrolijk hier Schrijven is, mijn manier van verwerken Schrijven is soms ook een beetje hard werken. Schrijven is mijn lust, mijn leven, ( buiten mijn eega dan) Schrijven is iets, wat iedereen leren kan!…

Het was een wonder Er was een nieuwe ster Een nieuw geboren kind Nu schittert hij heel ver Een kind verliezen Kán en mág niet gebeuren Onmacht, boosheid en emoties Lijken je te verscheuren Plots is alles één verdriet Alleen de tijd kan je nog leren Hoe hiermee nu verder te gaan Om dit verdriet te accepteren.…

----------------------------------------------------------------- Verklaring van het sonnet: Minister Rita Verdonk wil criminele vreemdelingen die korter dan 3 jaar in Nederland zijn na een vergrijp waar gevangenisstraf op zit meteen het land uitzetten tot grote boosheid van Boris Dietrich (D66)…

Ongetwijfeld dat ik huilde, dat ik stampte en, gevangen tussen boosheid en verdriet, sloopte tot er niets meer was. Ongetwijfeld dat ik ontkende als een kind en rozen voor je bracht, brieven voor je schreef die je nooit echt zag.…

Het vuur valt niet zo vlug te doven, het sluimert verder ongezien en komt de traagheid weer te boven en ook de boosheid ooit misschien. Het blijft als vonkje licht verspreiden en dapper ademt het bij nacht.…

Het vuur valt niet zo vlug te doven, het sluimert verder ongezien en komt de traagheid weer te boven en ook de boosheid ooit misschien. Het blijft als vonkje licht verspreiden en dapper ademt het bij nacht.…

regendruppels tegen de ramen tussendoor proberen te denken aan niets Vooral niet aan de geur die hij nog ruikt de warmte die hij nog tastbaar voelt ook al is het al steeds langer geleden dat zij besloot om zomaar weg te gaan omdat ze niet meer voor hen wilde vechten terwijl hij nog voldoende uitzicht zag Het stadium van verbijstering en boosheid…

genoodzaakt terug te reizen kwam de tijd in hoog tempo los: vlak landschap, luchtige lente oevers met zacht walsend riet geknotte wilgen als stille getuigen gebalde vuisten, scheve boosheid in strenge slagorde langs rustig water takken slordig vergaard en gestapeld afgesneden van de ouderlijke stam om eigenzinnig in bloei te komen tot ontelbare…

Ik ben anders Omdat ik misschien anders reageer Ben vaak overprikkeld Het doet m'n ouders veel zeer Ik ben anders Mensen denken mij te begrijpen Ze proberen mij te helpen Zij proberen m'n boosheid uit te knijpen Ik ben anders Geen vrienden om me heen Als ik naar mensen toeloop Reageren ze zo koud als steen Ik ben anders Verdriet…

Onmacht, boosheid, pijn en verdriet, Hoelang nog? Dat weten we niet. Wachten op wat komen gaat, niet weten doet zo zeer, Wat moeten we verwachten? Ik weet het niet meer.…

Mijn woede wilde ik koelen Temmen mijn boosheid ....kwaad zijn Ik trok het bos in liep 'n pad af Het rook naar regen naar den,spar Wat kon ik star en onverzettelijk zijn Was het wijs voet bij stuk te houden? De lijn vast houden door glazen gaan?…

Ondoorgrondelijk Zijn onze wegen Ongeëffend Het pad Van ons bestaan Onbegrip kom je vaak tegen De vraag waarom Blijft open staan Oneerlijkheid Is vaak de reden Voor boosheid Of enorm verdriet Je wilt een antwoord Voor wat is geleden Het blijft stil Het is er niet Hoe moet je nu Toch verder leven Met zoveel onrecht aangedaan Weggerukt…

(de ambtenaar slaat terug) in antwoord op een tiental uwer brieven waarin u telkenmale boosheid spuit aangaande een gemeentelijk besluit inzake het hanteren van tarieven ontken ik de correctheid van uw grieven de aanslag klopt tot op de laatste duit dus stop met het gemekker en gemuit wij zijn geen bende harteloze dieven en traag, geachte…

Daar 's boosheid in de klok die tikt, want klok die tikt is klok die pikt, voor 't schuldige geweten. Wat kwaad heeft toch deze dame gebrouwen, dat zij haar dochtertje niet kan vertrouwen? Zo kuis? Zó kuis? Daar is iets met deze dame N i e t pluis.…

Brengt soms een traan Ik mis mijn pa Nog steeds in dingen Kijken naar voetbal Op de tv Zij kracht en aanwezigheid Tijdens het klussen De nachtelijke ritten In de auto, wij twee Ik mis zijn gemopper Zijn geklaag over rugpijn Zijn oprechte boosheid Als hij zijn kijk op iets gaf Dit alles is weg Zijn pijn is nu over Zijn gemopper verstomd…

Alle vlinders verlieten mij, alleen boosheid lieten ze achter. Nu ben ik bang voor de toekomst. Jij herpakt je leven. Er is tussen ons geestelijke afstand. Mijn gevoelens zet ik aan de kant. Zou het werkelijk waar zijn, dat na regen zonneschijn komt?…