Alle inzendingen over bootje OR verwond OR levensrivier

dwars door de tijd raak je me aan als ik weg kijk door de zoeker van de camera vang ik je vleugels een bootje dobbert op de grijze oceaan de zon zet alle zeilen bij…

Laura Dekker wil op zee gaan varen Helemaal alleen de aarde rond Je vraagt je af: is dat wel gezond Voor een kind van veertien jaren? Haar vader wil blijkbaar graag in de krant Is die man wel goed bij zijn verstand?…

Witte zeilen hoog gehesen Geteisterd door een flinke windhoos Op Gods wil aangewezen En op die van de matroos Dit schouwspel duurt al jaren voort Varend in turbulente stormen Ofschoon licht aan de horizon gloort Schuimen golven in talrijke vormen Buiten dit tafereel hoort men getik Van grootmoeders antieke breigerei De zeebries geeft…

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

nu streelt de lucht waar woorden verwonden die ons als ketens aan het oordeel bonden over iets dat even was en toch moest zijn als ik al schrijvend in uw koude klacht verdwijn…

ik langs de steven een piepklein bootje zag bij degene die er in stond ging ik uitgeput overstag Wij hebben het zeil geheven en drijven zij aan zij in rustig kabbelend water geen haven meer voorbij…

nog altijd houdt in wankel evenwicht het kleine bootje mij drijvend op het grote meer dat leven heet vooroverbuigend zie ik in voortdurende beweging het in- en uitschuiven van mijn gezicht weerspiegeld in de vriendelijke plooien van het kalm schommelende water onzichtbaar varen al die jaren vele dierbare verstekelingen -wier eigen bootje…

Het zandmannetje is gearriveerd, zijn bootje stevig afgemeerd, Uit zijn zak haalt hij een volle hand met dromen gevuld zand Dromen zo mooi en fijn hopelijk zullen ze voor mij ooit werkelijkheid zijn…

dansend voor de tralies van zijn bestaan zijn gebit was er allang aan nu kan hij zelf weer gaan hij hangt aan de wilgen bij zijn valies zijn druiven zijn druiven zuur dansend voor zijn spiegel kan hij niet meer sjansen met een beeld dansend in spiegels in totaal z’n tijd zijgt de tijd ineen met een klap hij danst met…

als ik ergens boven sta maak ik me niet groter ik kruip in een luchtballon om te kijken naar lijnen om jou en mij te begrijpen zonder details hoe bewegen wij ons van de een naar de ander wat trekt ons aan wat stoot ons af wat is het effect van een ontmoeting met een bal, een keu? naast je wil ik staan een andere vrouw die op mij…

jouw weerspiegeling lijkt eindeloos wanneer ik uiteindelijk de moed heb gevat om erin te kijken, wie is zij, deze vrouw die mij met holle ogen aanstaart raken haar handen je voorzichtig aan waardoor het beeld vertroebelt wast ze haar handen in onschuld doch neemt de zonde langzaam bezit als een slang die door haar lichaam kruipt wordt…

Je bent gevonden, het dogma Der ziel, strijd, kracht, einde, Ook ik verwond, ook ik steek, Ook ik ben verdorven, want Ik val, maar je strekt je, wankelt En doet mij opstaan.…

het was niet de spijker die het hout deed barsten niet de hamer waarmee je op de spijker sloeg het was niet je hand waarmee je het hout verwondde het was iets dat woedde dat knapte binnenin je kop…

Een zwoele zomerzon trots omringd door een diepblauwe lucht Dobberend op een bootje Van alles en iedereen weggevlucht Ik laat me drijven 't maakt niet uit waarheen Ik voel het als nooit tevoren Ik ben weer alleen…

het licht speelt met je grijze haren verwonderd schudde je ze alsof dan pas dan het stenenlied van langs elkaar schrapende kinderkopjes zou ophouden kijk, de maan zei je ik vaar in een papieren bootje…

Boterbloemen korte rokjes birkenstocks blonde lokjes Rode lippen terrasjes vol wijntje biertje heel veel lol Zomersproetjes goudgeel strand bootje varen... dat is Nederland…

ik lig op m’n buik in het gras en blaas het bootje zo ver als ik kan de rimpelloze vijver op er verschijnt een spoor van verdwaalde gedachten die hij tot dan toe met zich mee had gedragen na lang blazen zwaai ik hem uit voorgoed…

Ook al worden er diepe kraters in onze zielen geslagen, de troost van dit bootje weerstaat alle levensstormen, denkend aan die boot op het Meer van Galilea.…

Wie zegt er dat twijfel 't bootje is waarin je door de tijd drijft? Wie zegt er dat liefde verdween toen je nieuw leven verscheen? Wie zegt er dat het leven zoals het was en is niet meer zal zijn? Wie zegt er ook maar iets nu de sissende stilte het laatste woord heeft?…

Een bootje van papier gemaakt nadat ik erop geschreven had iets van veel geluk verpakt in twee bloemrijke kwatrijnen over genieten en mazzel dat onafwendbaar komt het Sterrenschip staat klaar net als het tij wacht het niet…

Gewoon de aarde rondgaan in een bootje, door weer en wind, zij kan tegen een stootje, want voor haar leeftijd is zij wereldwijs. Ze denkt, terwijl ze van vertrouwen blaakt: 'Waar ben ik nou weer in verzeild geraakt?!'…

gedroomde reis het gewicht van de taal verdween toen ik net als de zwaluwen in het wolkendek oploste een laatste blik op aarde liet me de zeeën zien op de bodem van een verlaten bootje schitterde een schelp in de zon…

Een AOW’er die een bootje koopt …. Aftands, maar morgen ga ik ermee zeilen, gewapend met wat emmertjes en dweilen, ik heb hem schalks ‘De Oligarch’ gedoopt. Van het vooruitzicht kan ik al genieten, maar eerst krijg ik Stef Blok nog op visite.…

Ik kan immers met welgemikte woorden Een medemens verwonden en vermoorden Of met het puntje van mijn gauwe pen. Maar geen agent neemt dit soort wapens in. Ontwapenend is enkel mijn vriendin.…

Sappho, droomdichtend aan haar lier, geslagen, getroffen, scherp verwond door zuivere aardse schoonheid, in tere gloed gevangen, leeft mythisch mysterieus, een onbegrepen godin.…

God, laat Gij dit verwonden ongewroken? Ai zie, hoe mij de zonde heeft gestoken. Waarom te klagen? wordt de zoetste peer Niet 't eerst door de venijnge wesp geroken?…

De pijn is rood Van innerlijke verwondingen De pijn is paars Van radeloze angst De pijn is zwart Van verstikkende duisternis Het enige licht is de bliksem Die de pijn nog dieper laat zijn…

Kijk, hier zwijgt pieterman nu als het graf Danst liever met de kinders voor de ramen En spelt - op afstand - buitenlandse namen Alichoa, Far Ör en Sönke Drav Waar zijn Endymia en Rosamunde Roskilde, Haviland en Erdoman? Ik wou dat ik hun namen nou eens kan Reproduceren, 't lijkt wel Volkenkunde!…

ik dacht aan de zee en dat kleine bootje waarover we spraken, weet je nog we vonden geen woorden je proefde het zilt van mijn lippen, ik de jouwe je tedere groet verloor zich in de ruisende branding ik stond daar je keek niet om…

wars van competitie schrijf ik gedichtjes die me raken verwond door m'n woorden wil ik dronken worden en wegdromen in één van mijn eigen versjes maar wat ik ook probeer en hoe ik mij verwonder ik blijf er telkens weer te nuchter onder…