Alle inzendingen over bureau

Zoiets doe je niet heimelijk maar tactisch, zo -- dat het niet opvalt.…

Als kind zwierf ik rond, liep blootsvoets door de plassen -- wat ik nog steeds doe.…

Achteraf zie je wat er is gebeurd en hoe -- voorspelbaar het was.…

Het werk boeit me tot het klaar is, dan weet ik weer -- dat het niets voorstelt.…

door de week het werk gedoe aan een bureau precies op tijd en dan nog afgeborsteld, een heer van stand vijf op zeven, tot vijf telt hij op, weegt hij af of het nog volstaat deze zinloze diendaad ja mijnheer, nee mijnheer, zonder pardon geen goedendag het weekend, iedere week aan het eind van zijn Latijn wacht gelukkig het drijfzand…

Het huis raakte langzaamaan Vervuild, dagelijks sleepte mijn Hond zijn voederbak tot onder Het bureau. Boos op het baasje? En de maaltijden werden uit de Losse pols vervaardigd. Ook mijn kind raakte zoetjesaan Verwaarloosd, maar mopperde Evenwel niet.…

Het huis waar ik als kind zoveel beleefde, mijn thuis, heb ik vandaag voor 't laatst bezocht de kamer, waar door het eentonig tikken van de klok de stilte stiller leek en ik verscholen onder het bureau mijn droomverhalen speelde, kent de rust niet meer de zolder, waar de diepe kast mijn schuilplaats was, laat ik mijn angsten na…

Achter het bureau voel ik met mijn hand, geklemd tussen tafelrand en borstkas, mijn bonkend hart dat het wint van verstand en mij doet zwemmen in een zoete plas van gelukzaligheid. Wat eertijds was dat mij ontbrak en gans verkrampt het land doorkruisen deed, kwam vanzelf en alras ook de vraag naar het waarom en 't verband.…

Op de toespraak volgt een stil applaus, de handen -- heffen de glazen.…

Terwijl zijn hart zich vulde met chagrijn liep hij naar zijn bureau, en knarsetandde. En sprak, bij ’t zien van de gehate knullen: ”Daar heb je dat konijn met die drie lullen.” ------------------------------------------------------------------- Nieuwsfeit: Een Tsjechische familie heeft een konijn gekweekt met drie penissen.…

Naar beneden langs mijn neus trekken zij banen, Uiteindelijk geluidloos op mijn bureau. Ze vormen al klein plasjes, driftig veeg ik ze weg. Ik wil niet huilen, ik mag niet huilen! Helende tranen trekken banen, met een minderende vloed. Langzaam kom ik weer tot rust, deze tranen doen hun werk goed.…

In 't land van cynisme zie ik de rode avondzon langzaam zakken in wat God ooit kon 't donkere silhouet van een paard muggen dansen tussen fruitbomen het achtergelaten dievenmasker en ik bedenk me zelf de dichterlijke natuur van dromen in een andere doorleefde wereld als een oude beambte achter een stoffig bureau teken ik een glimlach…

De avondslaap daalt over mij ik word een kind, dat wegzinkt in het land van dromen en zich verheugt als iets wat ongekend mij aanraakt in 't ander land jongeren willen hiervan dromen en ouderen gezichten zien van wat is, aan gene zijde laat toe, dat het bureau vanwege het gevonden woord nog even blijft beschenen totdat ik zelf het…

Wanneer een verse baby zorgen baart, Dan helpt geen wiegeliedje, borst of kruik, Nee, gooi de kleine lekker door het luik, En speel de kinderlozen in de kaart. Die halen, zonder strenge kinderrechter, Gewoon een baby onder uit de trechter.…

Een man in een uniform en met pet, achter een bureau, hij kijkt in de lens, de fotograaf heeft hem in die pose gezet, de glimlach duidelijk niet z'n eigen wens. Die man daar in dat kleine kantoor is mijn opa, maar niet die ik heb gekend; vier was ik slechts toen ik hem verloor: hij was veel ouder dan de man op de prent.…

Daar zit ik dan aan mijn bureau, huiswerk overal verspreid. Mijn gedachten dwalen af, de dag erna krijg ik weer spijt. ‘Ongeconcentreerd’, vindt men, een dagdromer of niet serieus genoeg. Een steeds groter wordend probleem, de proefwerkweek weer voor de boeg! Ik wil wel goed mijn best doen, geen gezeur en hoge cijfers.…

Ik wens nog niet te sterven of te sneven, Het CBS heb ik dus afgezegd. Ik kwam toen bij die NIDI-club terecht, Want van het NIDI mag ik langer leven. Bij hen hou ik het jáááren langer vol, Het NIDI heeft de beste glazen bol.…

Omdat ik op zulk naïeve vragen geen zinnig antwoord geven kan, wend ik me dan af en met een vage glimlach antwoord ik ze dan: “Er is meer nodig dan papier, een pen en een bureau, en ook met al het dichtplezier ter wereld krijgt u het niet cadeau; het is een aangelegenheid van verdriet voor al wat leeft, voor de meedogenloze tijd en wat…

ik was aan het verkeerde adres in deze antiseptische ruimte met een hyper modern interieur waarbij sfeer koelte verruimde dit psycho therapeutisch bureau was mij doorgespeeld omdat ik leed aan wanen voorstellingen waar bij wij ons in rollen verveelden ik had geen script gekregen maar was op zoek naar jouw laatste formatie die…

Met lichte tred Ik zet mijn voetstappen in de tijd op papier niet zittend achter mijn bureau maar in de schommelstoel denkend in de nacht en ik zie het dag worden met lichte tred Straks Wakker in de nacht gedachten voor het raam vier koppen thee vier sigaretten één wisky gekrijs van meeuwen het is morgen er beweegt geen…

Te luid lach ik mijn witte indiaan zal het proberen Briefopener van het bureau op mijn wang rustig wacht hij tot ik helemaal ontkleed roze lappen op de grond ‘Hier’ om te beginnen en ik wrijf Overal Ach, dat is zo verholpen geurt hij vertrouwd maar dit hier is flink ontstoken ontblote borstkas, hij rommelt wat er in pakt met duim en…

. ---- AMSTERDAM - Laura Dekker blijft tot juli onder toezicht van Bureau Jeugdzorg staan. Het zeilmeisje mag van het gerechtshof in Arnhem voorlopig niet op wereldreis.…

ik voel 't, wanneer ik, na de eten Met schrijfpapier en pen, Voor mijn bureau zo rustig ben gezeten, Dat ik een d i c h t e r ben! Dan voel 'k een dichtgloed in mijn aad'ren klimmen, Die mij tot zingen noopt, En haastig dan, eer 't vonkje zou verglimmen, Mijn pen in de inkt gedoopt! Wat vreugd!…

We wisten het als kinderen al zeker: Naar school gaan is beslist verloren tijd Het heeft geen zin je hoofd tjokvol te proppen Dus ging je zoeken hoe je keet kon schoppen Of raakte je je motivatie kwijt Je kreeg toch geen medaille of een beker Nu, na zo’n vijftig jaar, wordt toegegeven (dat zegt ‘t Centraal Bureau voor Statistiek) Dat wij…

Week, tot mijn bot geen spierkracht verplaatst nog jouw beeld van bureau zonder pijn Week, door jouw gift alleen de knop bloeit volop jouw geur duidt het fragment haar, contouren haar woord geprijsd door, het venster vol passie ingelijst nu haar geschrift het inkt over het beeld vloeit zie ik haar traan zonder pijn…

opent een kuiken tikt zich door de dop een weg naar buiten aanschouwt nog net het daglicht en dat dan toch alsnog zwicht soms hebben de juiste woorden even in je gedachten gehangen je was net niet snel genoeg om ze op papier te vangen of je dacht vannacht weer morgenvroeg vind ik ze wel dit keer en dan na een poos overzie je je bureau…

het licht over mijn bureau vloeit uit in het donker ik wacht mijn bezoekers in op papier mijn vier kinderen dorsaal en anaal hangen ze keurig in balans de vinnetjes aan hun keel bewegen aanhoudend ogen bijzonder zacht in het vlakke brakkige water levert mama strijd met de metaforen kom dichterbij hier over woordenboeken en lege bladzijden…

De lade van mijn bureau zit bomvol chocolade, in feite alle laden. Het is dan ook een geladen onderwerp. Ik heb zelfs lampen van chocolade, al zul je begrijpen dat ik daar geen gloeilampen in heb gedaan. Ik eet alleen nog maar dikke repen chocolade en ik zit te wachten op het beloofde, positieve effect.…

wij zijn de soort die vraagt naar het waarom hoe het voelt om vogel te zijn waarom bromvliegen rondvliegen waarom je dit zei niet dat (bedenk je later pas) wat je liever wilt, cremeren of opzetten mensen die veel aan de dood denken snoepen meer mensen met veel rommel op hun bureau werken sneller is onderzocht zet de zak niet buiten, knip het…

Dan zit ik aan mijn bureau, tel de bomen de vogels op het talud, ontcijfer de gedachten die bij mijn leeftijd vertakkend passen. Ik heb de laatste letters nog niet geschreven. Onderga na enkele minuten dat intense wat de tijd in me achterliet en gaat laten. Niets anders dan nederigheid kan nu sieren.…