Alle inzendingen over bus OR jassen OR grijs

als mijn vrouw met de bus naar de stad gaat hoop ik altijd dat ze halte ziekenhuisplein instapt: dan kan ik haar net zolang nakijken als wanneer ze halte vogelplein neemt en zie ik haar bovendien nog een keer voorbijkomen in de bus ---------------------------------------------------- Uit: 'Gedichten 1938-1970', 1979.…

Ooit postte ik slechts bij de PTT Dan liep ik naar zo’n donkerrode bus En bezorgde zij het kaartje bij mijn zus De dag erna (een enkel keertje twee) De oranje bus van nu is fier en groot Maar springt voor de bestellers weer op rood…

oude beelden zijn als vergeten jassen voor sommige keer ik terug mijn woorden zoeken naar de geur of meer nog het tasten naar een waardevolle rondgeslepen steen om opnieuw te verhalen hoe onvergetelijk hij was…

Hij trok verschillende jassen uit en andere weer aan. Hoop vervloog, joeg dromen na. Geduld kent geen liefde. Het huis staat te koop. De stacaravan in de polder wacht.…

Vanavond ga ik weer naar het toneel. Als liefhebber ben ik in staat om uren geconcentreerd naar de acteurs te turen. Het is een zeer opwindend tafereel. Zo kom ik keer op keer aan m'n gerief tegen het lage btw-tarief. --------------------------------------------- Het gerechtshof in Amsterdam heeft bepaald dat peepshows toneelvoorstellingen…

Wat geeft nu het leven zin? En waar ben je het beste in Een ieder wil zich manifesteren Eigenlijk moet je alles uitproberen Alles is een ruim begrip En comadrinken is vet hip Als je het overleeft een goede test Is de beest uithangen, 'n manifest? Ik blaf en iedereen is bang voor mij Ik ben er als de kippen bij Ik tok en kukel en ik kraai…

De ‘influencers’, oftewel BN’ers met zoveel duizend volgers op het web, doen niet meer mee: “De voorzorgen zijn nep!”, roepen klimaat- en pandemie-ontkenners. Ach beste luisteraars, denk nu ‘ns na: Komt influencer van influenza?…

Hij was niet goed genoeg voor het echte werk, dus nu speelt hij enthousiast in de kerk. Met skinny jeans, lang haar en semi-akoestisch gitaar.…

Zij droeg Berlijn en ik linnen zoals een schilders oog dat alleen kan zien Zij maakte licht raamloos binnen waar grijze jassen beter hadden gestaan…

Onaangeroerd Al jaren Ze zijn nergens heengevoerd Mijn jassen, schoenen en mijn tassen Ze zijn met stof bedekt Een pijnlijk besef Dringt tot diep in mij door Wanneer ik dit aanschouw Het voelt als een kille kou…

De bus stopt alleen maar als ik mijzelf aanbied om vervoerd te worden.…

Blik in haar ogen: omarm me, kus, bemin me zo maar in de bus.…

Wachten op de tram, bus of metro en de trein om ergens te zijn.…

Een flinke scheet, daarna een laatste druppel, ’t kwam in de bus, tot nut van blaas en darm. Het antwoord echter van de sterke arm kwam uit diezélfde bus, met gummi knuppel. Dus de moraal: laat u wat uit uw broek hangen, doet u dat dan bij voorkeur niet in Koekange.…

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

beleefdheid verliest zijn waarden op de bus en op de tram weinig plaats nog voor bejaarden en dat verbaasd gevoel… maakt mij wat bang want vele jongeren staan op met tegenzin ze palmen liever alle vrije plaatsjes in lachen uit en zitten wat te grienen want… ook oudjes moeten hun plaats verdienen wat troebel kijkend door hun ogen beslissingen…

De legertop beval de fabricage van groene pakken, jassen, groene sokken en groene onderbroeken, groene rokken, dit alles voor een goede camouflage. Maar ja, dan heb je altijd van die oenen die daarna de soldaten weer ontgroenen.…

aangeslagen zien dat wil ik niet meer verblijven in kassen als cellen van de ziel met een verkrampte atmosfeer en oogleden als verkreukte jassen nee, zo zet ik mijzelf voortaan niet neer ik heb de engel in mij te lang bereden…

Ontmoetingen zijn kapstok vol natte jassen in het voorbijgaan liefdevol op elkaar passen doch stil blijven staan om handen in onschuld te wassen droog wrijven wat nat geworden is.…

bloeien tot een lach het mag totdat de deur weer sluit nog wel wat warmte weten want voor mijn pas is uitgemeten zwijgt er weer die dode blik het trappenhuis verguist de zon tot het bedenkelijke grijs van schaduw, die niet weten kon waarom ik met mijn knieën knik…

Je keek me zo verlegen aan terwijl we daar bij de halte in de regen bleven staan de bus zou zo wel komen maar wij stonden wat te dromen over een toekomst met ons twee zeker over een huisje aan zee daar kwam de bus en in gedachte gaf ik jou een kus de droom, die nam ik mee.…

Een zwangere Turkse op de bus, snikheet, stikbenauwend niemand stond zijn plaats af. Ik zag haar en dacht : "Even mooi als Maria door die zwangerschap ! " Ik vergiste me, het was Maria niet : een bus is geen herberg, een Turkse geen heilige maagd en de zomer geen Kerst.…

er nog even niet zijn als ons lief geheim dat meekeek in de blikken van onze ogen lachte in samen plezier de tijd heel vaak met ons deelde ook al was die helaas niet van hier waar gedachten afstand en tijd overbrugden stond ons paradijs waarheen wij altijd konden vluchten als de wereld ons overweldigde met veel te veel grijs…

De dagen zijn niet te beschrijven kleurloos, grijs, ja bijna zwart angstaanjagend zijn de uren die bezit hebben genomen van mijn hart. De wereld is zo klein geworden het zicht wordt kleiner dan klein opgesloten in treurige herinneringen het hart dat huilt van doorstane pijn.…

Begin februari begonnen met een lach een pril zonnetje een zonnige dag Maar plotseling alles vervaagd een mistige blik die om lente vraagt Het leek zo mooi een nieuwe tijd nu alleen een grijze massa die alle vreugde mijdt…

Dagen lengen Nachten korten Het zwarte van de nacht Maakt plaats voor het licht Mensen dorsten Want de grijsheid van de winterdagen Wordt door stralen uitgelicht Ineens lijkt het weer te kloppen Zo is ons leven bedoeld In de stralen van de zon Warm Niet onderkoeld…

Soms komt het voor Je ligt daar zo Lekker op het gras En je ziet ineens grijs Het is een teken Van regen, Maar ook van somberheid Waarbij mensen diep zinken Het maakt je ongelukkig En bent minder actief, Want je wilt geen grijs In het rode leven Rood maakt je blij Grijs maakt je verdrietig Maar er is een vergelijking Bij alle twee…

ook al stribbelde het licht tegen zocht de kilte angstvallig een weg naar buiten omplooien lange lokken haar ovale gelaat dat grijs aftekent tegen het vale behang dringt zich een ijzige stilte op die langzaam omhoog krult waardoor haar adem zichtbaar wegsterft…

weer alweer sneeuwt het wit gedachten dwarrelen zwart van mijn hoofd naar mijn hart…

Grijze wolken drijven traag voorbij de kroeg aan de kade is mijn haven tussen mistbanken varen schepen zonder mij en zie ik meeuwen aan voor raven.…