Alle inzendingen over dezelfde OR lucht

Ik ben de lucht voor mijn ouders In een hoekje gestopt en vergeten Ik ben niks Ik, ík ben niemand nergens toe instaat Dan te huilen in mijn slaap Zie mij, kijk maar goed van voor, van achter Ik spring in het rond Maar daaronder... Koud en kil warmte ken ik niet want ik ben de lucht Die ik adem niet waard…

Als ik de lucht zou zijn, Zou ik alles geven, Het belangrijkste voor velen zijn, De laatste zucht wegvegen. Als ik de lucht zou zijn, Dan zou ik de dampkring ondersteunen, Mijn kracht aan de bomen geven, Oneindig langs de hemel zweven.…

Nooit meer op de vlucht, nooit meer bang voor eendonkere lucht.…

De lucht zindert van hitte en de atmosfeer is broeiend vol…

ssssst, zeg heel eventjes niets even geen woord geen lach of zucht laat alleen de lucht tussen onze lippen spelen…

huis weer op adem gekomen frisse wind doet zijn heerlijke werk…

manifesteert zich op plekken van publieke waarneming gsm aan oor al doende hopend dat men begrijpt dat ook hij staat in het volle leven spil / in een web van connecties & opdrachten dynamisch / onmisbaar benijdenswaardig de man geknipt / voor de snelweg van deze tijd Dat hij oreert in luchtledigheid dankzij een platte batterij…

lucht allerlei kleuren van hellicht wit naar dreigende donkerzwarte onweerwolken variatie…

het mooiste van de dag de avond de nacht is voor jou je adem die ik voel met mijn ogen open in het donker met mijn ogen dicht in het licht van een zwarte maan luister ik voel de lucht je adem botsen op mijn kussen en veilig landen in mijn dromen als ik slaap…

Ik ben lucht In een hoekje getrapt Verdwenen en vergeten Ik ben niks Ik ben niemand En nergens toe in staat dan te janken in m´n slaap Zie mij Kijk maar goed van voor en vanachter Ik spring in het rond Maar daaronder koud en kil Warmte ken ik niet Want mij is geleerd Dat ik de lucht die ik adem Niet waard ben…

het is niet zo dat ik alles beter weet wel lijkt het nu en dan een rijkdom als ik mijn schaduw kant vergeet…

nederigheid voor mensen als jij gevuld met rijstebrij plompverloren klei een pissebed ben jij, 'k heb een hekel aan jou druiloor in de kou slijmbal in korte mouw je bent aan lager wal geraakt zo, ik begin de week met een schone lei zeven naakte dagen voor mij mijn zelfbeeld middels spuwend gal verkleurd heb mezelf lekker verscheurd dat lucht…

de stilte, naakt de stilte laakt het haakt losgeslagen gedachten zij lijken uitgebraakt mijn oren zijn dichtgemaakt de wereld is toegedaan de tong verzaakt en likt een verre maan de wonden ongebonden een zin, reeds ongeschreven in lucht opgegaan gaat hene naar deze of gene met gesloten monden waar enkel lippen ronden de stilte…

je neemt het woord alsof je het uit de lucht grijpt de rode krasserige strepen met scherpe tong zijn niet van de lucht mijn huid, een pantser staakt enkele deuken later het verzet de verstikkende lucht berooft me van mijn adem laat me zwijgend schrijven…

Nu zij weggaat neemt zij de dingen met zich mee Een steun voor het lijf een kruk die in de oksel geschoven ontlast en het lichaam zo rechtop houdt Hij zucht en begint met hamer en beitel in de hand het scheppen van een beeld dat overeenkomt met vuur dat schaduwen werpt van een onduldbare werkelijkheid…

Beducht zijn wij voor deze lucht Sinister zeilen er kapotte wolken die regenbui naar bui laten vallen als door het valluik De kruik van 't verdriet gaat zolang te water Er is geen later alleen een nu: onheilspellend vertellend: het verhaal van 'n hel en verdoemenis.…

De lucht willen we in als vogels op vleugels Losser onze teugels waarmee wij gebonden zijn aan 'deez aard' waar wetten van de zwaartekracht beide voeten aan de grond houden alleen bij wijn en andere alcoholisch vocht Maken we -schijnbaar-een tocht die veel weg heeft van zweven.…

ze dansten op de adem van de goden de mist steeg op is dit het ritueel van leven naar de dood? is dit de mist na een catastrofe? is dit de stof die neerdaalt? zijn dit de rokende puinhopen van de openbaring? traag en adembenemend mooi zweefden de aeroben ongestoord verder ze dansten op de adem van de goden de mist steeg op was…

We spraken dezelfde taal Alleen niet dezelfde woorden, Wie kon voorzien in het abstraheren Dat onze taal heeft verstomd.…

straks krijgen we een boete en we zitten al zo krap die spruiten zijn bedorven dat ruik je toch gelijk het is dezelfde lucht als een van opgegraven lijk weeïge misselijk als een ouwe natte hond en haal in hemelsnaam die grijns van je mond…

woordloos adem ik geluk dat in het besneeuwde straatje voor het oprapen ligt dat voorbij komt in kraakheldere luchten in winterweemoed en in bloeiende sneeuwklokjes dat van zich laat horen in het ruisende gele riet in het krakende boerenhek geluk laat zich voelen in ijskoude stilte en in de Poolster die altijd op dezelfde plaats…

Dezelfde neus, dezelfde haren, dezelfde ogen, dezelfde mond. Hij is er altijd en toch voel ik me alleen.…

Gedichten spreken andere taal dezelfde spelling andere macht dezelfde klanken andere toon Gedichten tonen uiterste concentratie…

Hier en nu, niets veranderd Toen ik voor het eerst kwam, De bomen waaien nog steeds dezelfde kant op De stenen pleinen klinken nog steeds hetzelfde, Als ik er op loop, schaduwen overvallen Me nog steeds op dezelfde plek, Niets is veranderd, nog steeds echoot Mijn liefde door de straten, het hangt in vlaggen Aan de gebouwen, geluk voel ik als…

Mochten we kunnen herbeleven wat we eerder al meemaakten, op dezelfde momenten, dezelfde plaatsen, in dezelfde omstandigheden, maar dan veel beter dan de eerste keer, zonder onze fouten, haperingen, dode momenten. Dat zou zijn zoals het netjes overschrijven van een tekst die vol met doorhalingen stond.…

Allen heen en weer Als rat, doch is levenspad Eenrichtingsverkeer…

zij wiegen zon waaien warmte in alle kleuren rondom een stukje paradijs in twee daagse reis niet ver van het ijs onder dezelfde lucht dromen ook zij het volmaakt later zien wolken als golven water in blauw hoge zee nemen in samen bestaan verbinden mee hun cirkel is in het groene beginnen ook rond van binnen wil melker…

Maken wij elkaar ontroostbaar hou ik mezelf als kind op schoot languit liggen op een draagbaar en even vrijen met de dood schreien wij dezelfde tranen zodra de zielen zijn ontbloot ver van huizen en van banen hou ik mezelf als kind op schoot onze weerzin tegen onweer dat valse lucht met water hoost spant regenboog als ommekeer naar diepe…

Dezelfde veerman; dezelfde rivier; dezelfde obscene gebaren tijdens dat niet-roeien van hem. -------------------------- uit: Gedichten 1962-1990.…

Hij schildert steeds weer dezelfde beelden in composities die telkens nieuw zijn, maar wat moeten de beelden verbeelden? Hij schildert steeds weer dezelfde beelden: zijn het kubusnonnen, afgodsbeelden of een verbeelding van het diepste zijn? Hij schildert steeds weer dezelfde beelden in composities die telkens nieuw zijn.…