Alle inzendingen over dirigeren OR compositie OR publiek

om een gedicht te schrijven over weemoed en duisternis ben ik naar de Harz gegaan doch wat opviel waren de kleuren naar weemoed heb ik vergeefs gezocht en bij duister stak ik in de avond gewoon even een kaarsje op...…

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

Ik heb mijn eigen soort publiek mensen die om me geven die mij nemen zoals ik ben het zijn vrienden voor het leven.…

Het publiek voegt toe. Levensverhalen. Opvattingen. Meningen. Emoties. Smaken. De kunstenaar en zijn publiek. Samen maken zij kunst. Samen.…

Haar compositie is als een ruig landschap; woeste schoonheid, adembenemend mooi! Ruige stilte is haar beloning!…

verrukkelijk in lach het was meer neurieen waarin de melodie een eigen ritme had de fonetiek van woorden bleek van ondergeschikt belang voelen en begrijpen van stemmingen bepaalden de magische kleuren van je zang als geen ander wisten jouw flitsende ogen de toeschouwers al vooraf te binden in het sprankelend dirigeren…

ik heb tussen noten gelopen partituurde de tijd kende hun hoogte wist de melodie altijd vooruit in alerte blik speelde zonder geluid de klanken waaierden uit ontmoetten gelijken zonder te strijken vormden fortissimo in akkoorden piano aan om een vitaal accent te horen die muziek is niet vluchtig verdwijnend maar vult de lucht…

Je overmeestert me dirigerend met je handen en ik bespeel je alsof we op luchtkastelen belanden dit kan niet met iedereen. Ik voel je hartritme constant delend hier onze eigen melodie als instrumenten met verstand en spelend do en mi tot jij en ik smelten ineen.…

het is een spel van hand en geest in dirigeren wordt muziek een feest hoge tonen is de weg gewezen met een korte rust in blijven zweven een forse slag maakt jacht op donkere decibellen om wat te versnellen pauken roffelen zwepend de finale de dirigent slaat af om in stilte zijn ziel terug te halen…

weet de blik hoe jij je ogen schikt het wenken laat brauwen in opgetrokken schrik je handen laat spreken met miniatuurtjes vingers die dansen en nooit gaan vervelen op muziek van je armen die wel dirigeren maar altijd gevoel doen vibreren nee ben niet bang dans in jouw operette je vingers zijn vaardig maar miniatuur nooit te lang…

studenten ver van tibet op een bankje drie studenten op een publiek bankje ver van tibet de drie studenten ver van hun bed en tibet op een publiek bankje…

Een chimpansee in Wijk aan Zee deed aan een potje schaken mee en tot verbazing van het publiek versloeg hij de hele meesterkliek ook de grootmeesters zette hij, blasé, publiekelijk voor chimpansee.…

tot de ware leer bekeren wie houdt me uit de goot en van de straat ik schrijf voor een publiek dat niet bestaat begrijpt u wel hoe dat kan deprimeren nog even en ik bungel aan een draad wellicht wilt u een dode dichter eren ik kan mijn lijden niet relativeren ik schrijf voor een publiek dat niet bestaat…

laat ik mij ooit nog door hekken bekeren of laat ik kaders wijken, omarm ik hier lucht zoals ik toen loze orde in ongewis liet verkeren een eindeloos moment onderwierp aan tijdige tucht…

Hij schreef het voorwoord: zij lag stil, haar ogen keken hem voorbij, gebroken licht zonder menselijke activiteit; toch lag ze ijselijk mooi; ver te zoeken vers van onalledaagsheid, een compositie met flarden eigenzinnigheid.…

De poging zijn intellect te waarborgen Bracht een ‘leeg’ publiek en dit baart hem zorgen De muzikant heeft zijn snaren weten te stemmen De rest is een blokkade dat hem af doet remmen Succes probeert hij via hen te herleven Het talent dat hij zo graag door wil geven Echter de realiteit zet hem in een ander licht Wat rest op zijn schouders is…

Blijft lachen met onze babyboom voor sport in beeld uit het buitenland Blije spetter Erika blits met vouwen 65+bilpartij afgelijnd oranje string sjansend aan de waterkant…

achteloos televisie kijken geeft mij heel merkwaardig het gevoel dat ik leef niet omdat de tijd verstrijkt zonder dat je merkt dat het later wordt nee, het is gewoon de nummer één nutteloze bezigheid die ik tijdens mijn bestaan heb kunnen ontdekken dus bij deze een publieke oproep aan iedereen die een beter tijdsverdrijf in optime…

Toen Simon Vinkenoog Ingrid Jonker in Amsterdam ontmoette wist hij natuurlijk ook niet hoe het met haar af zou lopen hij keek diep in haar ogen streelde de schitteringen hij zag de glimlach op haar gave gezicht volgde de charmante bewegingen van haar slanke gestalte, vergat pardoes een joint te draaien, werd high genoeg van haar maar tijdens…

zag je vingers van mijn handen glijden als tonen uit een melodie zinnen braken woorden stokten in het lied zonder muziek weer gescheiden wegen in de zaal van leven met stilte als publiek…

de banken in het park dragen het lichte gewicht van een plaats bezaaid met bladeren bestemd voor gesprekken en stiltes soms bezeerd door verwijten maar meestal geeft de rug een schommelen aan vertrouwd met tussenpozen van schaduw en licht woorden tot de bomen gericht of bedekt met een krant voor een slapende man de banken bieden…

Het ouderwetse circus lijkt passé Terwijl we toch naar Renz en Krone gingen Om tijgers door een hoepel te zien springen Dan brulde de dompteur hen toe: 'Allez!' De politiek blaast met haar lange snuit De volgende traditie onderuit.…

Dromen vertellen een waarheid die je nog niet weten wilt, maar op een divan kun je vrijuit spreken tot een buitenstaander die jou begrijpt en jouw geheimen uitlegt die iedereen kan zien en velen fluisteren er schande van Rijkdom wordt verspild, en wie er iets van zegt, krijgt klappen in dubbeltaal en verdwijnt als straf voor zijn…

zij weet geluid prachtig te moduleren eentonigheid weg te nemen waar saaiheid verstart juist akkoorden ondersteunen tonen die melodisch wegdromen in het volgen van de compositie herken je haar genie zij speelt zonder grenzen de hemel die wij wensen wil melker 06/02/2019 www.wilmelkerrafels.deds.nl…

- Over Adagio voor piano, KV 540 - Geen licht, geen uitzicht meer. Muren. Muren die niet wijken. Een hemel die zwijgt. Ooit een weg, honderd wegen naar het licht - alles loopt dood. Wat ooit bevrijdde, heelde, verzoende - krachteloos. En maar roepen, zoeken, en maar strelen, beuken, wanhopig, tegen beter weten in blijven…

Het knoestig gerucht van takken binnen de hoge spiegel, in de korte zon de schaarse, grintloze stappen de parketvloer het kille stof het potlood de dag die hij vol potloodstrepen trekt ---------------------- uit: 'Uithoek', 1991.…

Waar een manneke groot in kan zijn: de geschreven noten,zijn muziek en klein blijven in zijn toelichtende woorden: "niet vergelijken, wel spiritueel, niet liturgisch, wel ritueel" slacht, smoort elke emotionaliteit van de toehoorder z'n eigenheid te vinden in deze moderne vorm op oervormen van de klassieke diener Bach recensiegedicht…

Langzaam groeit in mij de ander die in niets op mij lijkt en toch alles in zich heeft van mij die hem baren moet dan rijst het doek dat me scheidt van mijn tijd die nu gekomen is de zaal opent zich veelvuldig gespiegeld vlees en bloed even is het alles stilte wachtend op het eerste woord dat het schouwtoneel de wereld tot leven…

Pas na zijn laatste compositie mag het licht weer langzaam aan.…

Zoals een geïnterpreteerde compositie. Ik omring jou als jouw dynamische parfum. Welke expeditie biedt ons synchronie?…