Alle inzendingen over dood OR neem OR afgedaan

Zijn of niet zijn, Woorden die Ten diepste Hamlets ziel Hebben gedragen Op het kruispunt Van zijn leven, Krijgen een andere Dimensie als ik Besluit er niet Meer te willen zijn Omdat het zijn voor Mij heeft afgedaan, Mijn leven genoeg Is weggekeken door Hen die mijn Leven nooit hebben Zien zitten…

zo schots als rots natuurgeweld in handen van een stielman zonder waterpas met treden uit bomen met hun namen onuitspreekbaar hangt de trap uitdagend aan haar muren ankers trede voor trede een eigenzinnig verhaal voor iemand nieuw telkens weer gecharmeerd door de aanblik van een kasteel en niet zozeer het gebrek aan middel en vakmanschap…

Oogverblindend mooi lach naar mij raak mij aan zie mij zie mij zandkorrels kom neem mij mee naar het zilte nat waar golven rollen…

Ik geef mijn stem mee aan de wind Langs de dagen en de nachten Langs een droom en werkelijkheid Ik geef mijn warmte mee aan de winter Langs lage wolken en vederlicht gemijmer Langs witte dekens en roerloosheid Ik geef mijn bladeren mee aan de herfst Langs de lente en de zomer Langs een traan op papier Ik geef mijn liefde mee aan de nacht…

Kus de avond begroet de nacht kleur naakt de kim geef mij weer kracht geelgoud zand raakt onze voeten pak mijn hand laat golven groeten voel het helmgras zie de kleuren proef hoe het was ruik de geuren wil mij laven bevecht onze zee wees mijn haven toe neem me mee…

niets geeft je garantie voor een gelukkig bestaan of je nu wel of niet naar het stadhuis bent gegaan het gaat om je zelf of je wilt nemen en geven zonder dat bestaat er geen geluk in het leven…

hebben de goed gevulde beurs hebben de rust na uw gedane arbeid hebben de gouden bergen hebben de kat in de zak voor u hebben u nog nooit met open armen ontvangen zijn de beul zijn de verre vriend zijn de dieven die de gelegenheid maken zijn zo glad als een aal laten u op de blaren zitten leven als god in frankrijk lopen over uw graf nemen…

Ik geloofde niet in liefde Tot ik jou zag Hou van me… Nog een keer Neem me mee Verder dan ik ooit zou durven Leid me… Nog een keer Het verlangen Maakt de belofte zo zoet Bevredig me… Nog een keer Ik weet niet Hoeveel keer ik nog aan kan Ik weet niet Hoeveel keer ik overleef Maar tot ik doodga Smeek ik je Nog een keer Nog…

“iedere droom stuurt me naar de werkelijkheid iedere werkelijkheid stuurt me naar een droom” neem me mee de klok luidt nog meer dag ik blijf achter, luister naar de herinnering van mijn naaktheid waar echte vogels de nacht wegvlogen, onbevreesd om uren uit nieuw geluid te winnen ik verwacht de zee, wil de doofheid uit mezelf wegduwen…

golven rollen niet meer zoals gisteren, het maanlicht oogt dunner als te voren aangeveegde tranen klinken onwaarachtig schoenen van lood worden uitgeklopt kleuren niet bij het geheel dat een slotakkoord heeft wat onherroepelijk klinken zal daar in zomerland…

ze wilde het kind bij het afscheid omhelzen hij weerde haar af voelde hij iets aan haar nabije dood misschien de geur van afscheid ze had geen woorden het jonge kind evenmin het beroerde haar het kind keek niet om vergeefs zwaaide ze hem na verdwenen jongen ze ging naar binnen het huis was niet meer van haar een snik ontsnapte…

Zelfs als richting tot in puntjes wordt aangegeven in deze tijd van Dwaalsporen, zijn er slechts enkele die zelf De leiding nemen middels H E T V O O R T O U W . . . . . . .…

ik weet dat het niet lang meer duren kan, totdat ik met de dood alleen zal zijn. gij hebt mij lief; ik heb vergeefs getracht u zo volledig lief te hebben als gij mij; vergeef het mij: ik heb het slecht gedaan, en bid voor mij en ga dan van mij heen; hoe teer en machtig het ook is geweest het heeft voor mij nu alles afgedaan.…

hier heerst slechts orde in vredig samenzijn in geuren van nieuwe zeep hier hoor je de favoriete zangeres van het moment de afgedane ster zieken in tevredenheid gezonden vol berouw hier vindt men alles toegestaan in berusting…

koel neem ik afstand van de verte laat het verduisteren gaan ondergronds meert de dood mij een witte horizon aan…

Dus Hansje Brinker heeft straks afgedaan. Zijn vinger wordt vervangen door een kraan.…

bangheid opgetrokken de voordeur heb ik dichtgedaan want ik was uit de doden helemaal zelf opgestaan…

Kijk, hier zwijgt pieterman nu als het graf Danst liever met de kinders voor de ramen En spelt - op afstand - buitenlandse namen Alichoa, Far Ör en Sönke Drav Waar zijn Endymia en Rosamunde Roskilde, Haviland en Erdoman? Ik wou dat ik hun namen nou eens kan Reproduceren, 't lijkt wel Volkenkunde!…

koud is mijn bestaan en ook mijn vingers oud en afgedaan en zonder slingers? zooi in het verschiet, 'k wacht ongedurig dooi treed in; ik hoopte het al vurig warm wordt het, ik voel het langzaam komen arm of rijk, we worden bij de hand genomen…

De oorlog is me overkomen de vijandige mensen mijn buren en familie ik moet hoe dan ook mijn verlies nemen Het donker leert me te aanvaarden dat ik onkwetsbaar ben niet hoef te vluchten mijn ziel is mijn asiel als ik dood, dood ik liefdevol met een zilverglans om mijn plicht die geen spiegel is van hun motieven…

heen heeft gebogen en het laatste restje adem van je heeft afgenomen dan pas is de dood tevreden en gaat dan weer naar een ander om zijn leven af te nemen de dood dwaalt altijd om je heen de dood is keihard en gemeen de dood houdt geen rekening met je gevoel de dood gaat rechtstreeks af op zijn doel de dood neemt je mee of je nu jong bent…

op je graf plaats ik een pompoen met waxinelichtje ik drink met jou op leven en dood scheiding is nu ijl ik neem een slok de andere giet ik uit op de aarde…

pijn is niet erg pijn is pijn dood is erg en onomkeerbaar dood is afscheid nemen en weggaan van alles wat je kent naakt een onbekende weg inslaan alles achterlaten uit je lichaam stappen om dood te gaan heb je vertrouwen nodig je durven overgeven aan vreemde armen de weg terug vergeten…

sinds de waarheid op zijn kop staat lijkt zuiverheid overbodig Weesgegroetjes hebben afgedaan daar het ongeloof zich uitstrekt valse triestheid druppelt op de knoppen die zich schuilhouden voor de zon verlegenheid zich kleurt roze wanneer wind hen talmend wiegt…

Schrijf me, maak me blij wees een engel, jij zet je liefdespijn liever niet opzij Onze liefde blijft wij zijn één en vrij onderga het, dan gaat ze nooit voorbij Altijd weer zul jij Zywa zijn voor mij…

Bij elke scheiding zijn misverstanden, ook al nemen ze zich voor, We doen niks om de kinderen te kwetsen, nee, daar gaan ze voor. Oh hoe prachtig is dat voornemen, hoe schitterend het verhaal Ze gingen uit elkaar en wat volgde was verbaal Niet om aan te horen!…

Ik ben nog niet dood maar in de laatste fase van mijn voltooiing. Van de bevrijding van alle lijden en dood en alle waanzin. Het grote rusten is bijna aangebroken, het wordt al heel stil. Ik neem geen afscheid, want ben met god almachtig en zo gelukkig.…

Liefde afgedaan. Dag stoppelbaard. Ontwaken, nooit meer zekerheden. Ben bij je weggegaan. Waar is mijn strippenkaart?…

jij bent op vleugels weggegaan op zoek naar nieuwe einders voor jou heeft alles afgedaan met verte als bevrijder in scheervlucht kijk je om en zweeft over de plaats waar jij niet aarden kon langzaam neemt het cirkelen een eind tot jij in strakke vlucht verdwijnt…

Afgewezen Niet geprezen Ik had niets te vrezen Maar werd terechtgewezen Afgekeurd Even getreurd Maar niet gezeurd  Weer goedgehumeurd Afgedaan Daar gaat weer een baan Op straat weer staan Kan dit goed blijven gaan Afgestorven Mijn lichaam bedorven Onder de grond Genezen, de wond…