Alle inzendingen over dood spoor

Verkleurd blad vochtig groen mos talloos gesponnen webben en in grauwgroen uitgewoekerd graspad een diepgetrokken glad glanzend modderspoor doorgelopen over verhard pad en in een smalle net uitgebaggerde rechte sloot zwemt een eenzame woerd onwennig rond sporen van vertrokken zomer -van een nieuwe herfst!…

is het de hond die uitkijkt wat komt of de man met zijn verre blik waar ik in kan drijven de twijfel van het wachten opstaan, weggaan niet meer zijn ik herken het geluid van de trein dat ze trouw zijn aan elkaar de verbinding losjes toch vast alsof ik hen kon vangen…

En alle sporen zijn zo klein en blank, die wij hier laten als op een sneeuwend veld het vluchten van een hermelijn.…

kobolds door de bossen zijn gerend verstard zijn zij, veranderd in elegieën gebogen ’t lijf en leer gerimpeld hun gezicht met lege ogen als van verlaten bruiden gebogen onder zware levensplicht geen lachen noch wat blijheid onder lichten waar enkel muggen zwermen en ’t gezoen van afscheid nemen van hun zonen, dochters enkel de wegen trekken sporen…

uit Die droom kwam tot leven in dat, wat jij mij hebt gegeven De plek die mijn leven kreeg heb ik dankzij jou ontdekt Sinds de dag dat ik jou ontmoette was mijn leven perfect Als ik aan jou denk klinkt het kloppen van mijn hart als muziek in mijn oren Niets is te vergelijken met de diepte van de door jou in mijn hart achtergelaten sporen…

Zilveren vogels trekken sporen witte strepen tegen blauw, uitgedijd gaan zij verloren, verdwijnen als de morgendauw. Sommige mensen laten sporen achter; banen van veel licht, deze gaan nooit meer verloren maar blijven altijd in het zicht.…

De wil, dat een ieder die bestaat, eer natuur, zijn leven zal nemen Als zalig mens, door het leven gaat slechts gepaard, met reële problemen Ja, gaarne laat ik na mijn spoor, doch behoeft ooit te weten Dat ik hierbij mezelf verloor, door pressie, en wanhoop, bezeten…

het strakke vel is weg en het glanzende vakantiebruin heeft plaats gemaakt voor ouderdomsvlekken, oudbruin ik ben verouderd, zegt mijn kind, geen handzalf dicht die kloof de spiegel trekt voren, gelaten laat ik een leven achter mij…

mijn lichaam bewaart de herinnering aan wat geweest is attendeert op wat vergeten leek de sporen volgend verteer ik het onverwerkte…

zijn leven was een slijmspoor van goedertierenheid en liefde tot de medemens van wat staat je dat toch leuk en nienand kan toch koken zoals jij en op zijn sterfbed zei hij ik dank jullie wel en dacht hij tevergeefs nu komt mijn tijd denk ik…

Kleine jongen, liever zag ik je ontsporen: met piercings, tatoeage en tentenpak naar lowlands gaan. Of met gitaar en drugs op zak in een schimmig café staan, zwarte kleding en zwarte lijnen om de ogen. Liever dat. Vandaag heb je de trein gepakt, naar een witte wolkenplek waar bloemen metershoog samen met kittens en paarden zingen…

Sporen die restten zijn de uitgekotste prooien; al geven ze blijk van een man die de bewoners van deze plaats niet kenden.…

Ik wil effe sporen met je je ontmoeten praten en luisteren en als we wissels tegenkomen dan zetten we ze om of niet dan staan we even stil bij elkaar op die plaats op dat moment van ons reisleven om te bezien om te bespreken of we samen of ieder alleen z'n eigen weg vervolgt!! voel je voor die wisselwerking??…

Het leven heeft zijn sporen achter gelaten met het tikken van de klok verglijdt de tijd en berust hij in een vaag weten van zijn hulpeloosheid. Elke morgen ziet hij weer het licht als hij doelloos kijkt door het raam tijd in overvloed met ogen waarin de eenzaamheid te lezen staat.…

Sporen leiden ons weg van het vergaan. Maar in de zomer, wacht maar, in de zomer komt de warme grond tot leven. En toont mijn lijf zijn gebreken, wacht maar, het duurt maar even.…

schreef een vlucht meeuwen op zwart papier nu zijn ze weer hier als raven in de sneeuw zonder sporen geland weg van zee en het strand maar ik wil ze zien vliegen nog ongelijnd op een blanco a-vier…

Zo ga jij langs Je nieuw gekregen Dag, met de dood In de hand van Je soortgenoten Die zojuist het Leven verloren, ben jij Vandaag opnieuw geboren, In een prachtig kleed gehuld Van rood met witte stippen Toon jij je aan 's Heren wegen Als toonbeeld van schoonheid Met eindeloos geduld…

De trein voerde ons naar de stad Maastricht Aan Boxmeer, Venlo,Roermond gingen we -in boemelvaart- voorbij Het was 'n zondag van regels geen maat van sores vrij We lieten ze links of rechts liggen zoals 'n gedicht: in grote lijnen nog niet uitgewerkt ....onafgemaakt Maar wel op het spoor.…

“Ik trek er met de trein wàt graag op uit, Maar door de jarenlang gestegen prijzen, Koop ik bij voorkeur geen vervoersbewijzen. Wel pech, dat Rotterdam de poortjes sluit. Uit angst dat ik straks nergens meer kan komen, Heb ik onlangs wat hoogspringles genomen.”…

Als reeënsporen in de sneeuw als vliezenvoetjes in vers zand van een witte meeuw zo staan je zolen en je tenen door de olie bij een schijnsel op mijn laminaat dat ik zo nog even zitten laat om, rebels tegen het vluchtige en het luchtige, van de aanblik te genieten tot het ooit weer dooit of stuiven gaat.…

We laten onze sporen achter in de vorm van letters en het bos laat zijn sporen achter in onze ziel tekent op het netvlies sporen die niet uitgewist mogen worden.…

De rimpelingen en de sporen, de verten in de horizon verloren het steeds veranderende van 't strand, de zee, dat neemt het oog, de lens voortdurend mee Ze zijn daarom zo blij als 't zand er vers en eventjes gaaf uitziet dat laaft het oog, biedt rust, een overvloed van vree…

gezien tegen de blauwe achtergrond bevallig fladderend voorzichtig landend in de warme zon waar jij mij sprietend verkende vleugels sierlijk schikte en in de rust die wij elkaar bekenden hebben wij met stilte gesproken die ons had verbroken jij weggevlogen en ik langzaam teruggelopen teleurgesteld alleen in de nagelaten sporen…

Namen laten sporen na, van hen die werden genoemd. Luchtig dromen zij voorbij, wanneer je 't niet verwacht, en wordt overvallen door heimwee naar een ziel die mist. Vrees dan niet de nacht, zij brengt ons nader tot elkaar. Zoek mij in de schaduw, ik ben niet dood, je vind me daar.…

Haat vergrijpt zich als een kind van God en doodt uit zijn naam maar wie één mens doodt heeft de gehele mensheid gedood de giftige slang kruipt ook waar hij gaan kan opzoek naar dezelfde intentie de dood is metgezel varen blind op onschuldige sporen naar adelaars van dood metaal die hun naam kunnen afspelen als vrije vogels van…

Ik liep in een straat die doodliep, op het spoor van iemand die hier gelopen had maar die nu dood was.…

Dood. Hoelang nog? Tot Sint Juttemis? Nee. Veel eerder. Als we zo door gaan. De lul. De mens. gezond- heid. Schadelijk. Niet leuk. Voor gene- raties na ons. En nu al. Verschrikkelijk. Dood. Dood. Dood. En de mens op het verkeerde spoor, zo vaak. Als een trein richting een ravijn.…

likt zich in de wonden een hoefslag trekt zijn sporen diep…

niets gooit zich weg en bewaren is geen optie plastic en blik op maandag verzameld werk in een spoor van achterlaten; lege dozen een notitieblok zonder aantekeningen een gedicht aan de rand van taal twee helften van hetzelfde potlood bossen zonder uitgang een huis dat zich ruimt voor een dood die wacht…

we tellen de daden de dagen de doden de sporen de wonden in het landschap tot mouches volantes zich als zwarte dansende sneeuwvlokken ontvouwen en het uitzicht verblinden we tellen tot tien en terug werpen een kleurrijke lap over het land zwijgend bedekken we het ontelbare…