Alle inzendingen over doodsbed OR sterven OR maan

Fijne avond lieve Maan en hoop dat je dat je nog heel lang licht mag geven in mijn bestaan.…

U doet uw nabestaanden veel plezier Door nu in de coronatijd te sterven. De uitvaartkosten zijn dan voor de erven -Vanwege hoogstens dertig man- klein bier. Rendabel is het om te overlijden In spotgoedkope funeraire tijden.…

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

Ik zag alleen de maan en sterren mistroostig daar staan, voelde leven gaan naast erge pijn bij die opnamevaan. Deze grijzere voorjaarsdag toen het nog geen lente was gaf beelden van vervlogen kinder- en volwassen tijd, liefde glansomspreid, bij de gouden kim met dat beeld erin.…

Als DA14 ons wél had geraakt… Wat zou er nu dan uit aan ‘t sterven zijn? Iets groots, iets logs, een wezen soeverein Dat, even nog, van zelfvertrouwen blaakt Misschien is wel het antwoord op die vraag: De man. De ware dino van vandaag.…

Sprakeloos Niet te bevatten De controle kwijt Wat doe je dan Is er ergens hulp Hoe lang wachten Een warme blik Medeleven vol begrip Liefdevol word je benaderd Ook door je buurman Zijn dochter en zijn zoon Maar dan weer alleen In de woestijn van eenzaamheid Je glijdt weg Zinkend in drijfzand Het geeft verdriet Ze zien het bijna niet…

Er is geen zekerheid Niets is de enige zekerheid die eens komen zal Wanneer het Zijn er niet meer is…

Paul Witteman is vooral de man van de witte toetsen voor die zwarte is hij als de dood Van sterven wil hij niets weten als het komt, moet, dan een snelle dood: sterven in het harnas van de journalist Hij laat een enorme leegte na maar ook een godsvermogen en dat als VARA-socialist Er wordt een salon afgehuurd zijn dochter Sylvia spreekt…

niets verandert de dingen gebeuren, al verberg je het sterven achter ribben of in boodschappen onzacht gesproken laat het rolgordijn maar zakken over woorden, over mij laat mij met hoog gehuil er bestaat geen glazen zweep geblazen uit de maan…

Ik wil niet dood maar enkel sterven dood is zo definitief dood is enkel om te erven sterven klinkt zo lief Sterven is een zoeter heengaan dood, ik houd er niet van dus waarom de dood verkiezen terwijl ik sterven kan…

Kleuren van een schoonheid ongekend en fel glijden langs ons geestesoog verdwijnen in de verte Waar een wazige horizon hun inhoud doet vervagen achter waaiers van licht die het diffuse laten stralen Zo gaan wij op weg als we de stof verlaten verdreven uit de dichtheid zwevend langs heldere paden…

Jij bent als een zwakke vlam, die steeds kleiner word. Het vlammetje is bijna uit. Ik wacht , op een zachte wind, die langs jouw gezicht zal strijken. Ik wacht, terwijl ik je handen in de mijne neem. De wind komt eraan en jij gaat mee. De vlam is uit, de wind is gaan liggen.…

De nacht wordt steeds groter in mijn hart mijn ogen worden steeds zwaarder nevel daalt over de resten van wenende dagen zwarte schaduwen overvallen mijn lege vragen ik loop doelloos rond in volstrekte kou en adem een pijn in zo blind en zo grauw ik zwijg een eeuwig zwerven de dag gaat langzaam sterven…

om te leven moet ik sterven want de dood wekt mij tot leven dat ik heb doorgebracht in een hulsel, zijdezacht maar in mijn sterven zal het scheuren en barsten bovendien zal ik mijn ziel ontvouwen en stijgen naar de bron waar mijn ego wordt verdronken uit verlies verlossing wordt gewonnen en in de dood verwachting wordt…

na bijna een eeuw weer kind aandoenlijk gekromd tussen gesteven lakens oude handen zoeken wat is laatste adem als dit lichaam ontspant de wereld stilstaat de kring verbroken wordt maar als je buiten bent gaat de wereld toch door iedereen is zoals wij geef het leven door dat je kreeg van haar lief mens in wit satijn zo mooi was…

Zij was voor haar leeftijd, nog altijd goed gezond. Ik zie nog altijd die kleine rimpeltjes, rond haar mond. Zij was wijs, en gaf dat door rondom haar. Zij geloofde ook heel sterk, bij iedere kerkelijke hoogdag; was er een dikke kaars die gereed lag. Ze brandde haar de ganse dag, zo zie je, dat haar ziel bij de Heer lag. Schrik van de…

voor hen die sterven laten er paradijzen zijn waar geliefden spelenderwijs opnieuw verrijzen en gezamenlijk zachtjes zweven als witte zwanen met late avond droommuziek…

honderd en vier één meer dan voorheen en hij voelt het aan zijn stroeve knoken het wordt niet meer beter zijn verschrompeld verhaal behoeft een menselijk einde hij weet het zeker na elke natte nacht op zoek naar zijn waardigheid geen tranen meer dit lijf is uitgeperst de lucht die hij verbruikt is gestolen omdat hij moet wetenschap…

De zomer sterft aan herfst en laat de warmte achter Soms leeft de zomer even op in warme zwoele dagen Om eindelijk de laatste warme adem uit te blazen De herfst in haar onstuimigheid, zwiept takken en velt bomen Zo blij dat nu de storm tekeer mag gaan en al haar kleurenpracht kan tonen Dan komt de winter aangewaaid op koude bleke voeten…

. ------------------------------------------- Necessitas mori - de noodzaak te sterven…

mijn toekomst wordt begrensd door mijn sterven. ik zit opgesloten tussen dood en verleden. mijn verantwoordelijkheid is afgenomen. ik wacht op een teken dat ik voorbij ben, de sleutel die mijn gezichtsveld ontsluit. uit:symp.stervensbegeleiding Nijmegen 1973.…

(voor Alexei Navalny) Wie staat op na jou met dezelfde moed van onverschrokken leeuwen onuitwisbaar de glimlach om je mond en ogen die keken dwars doorheen verdorven zielen? wie heeft jou zo gevreesd dat zelfs je dode lichaam hem nog meer angst aanjaagt dan zijn eigen schaduw waarin hij onophoudelijk het dreunen van jouw voetstappen hoorde…

Af en toe beroer ik haar krachteloze hand, bestudeer het reeds ingevallen gezicht, alsof ik nooit eerder de gelegenheid, of net zo als nu de moed heb gehad om vertederd over haar haren te strijken, terwijl haar neus steeds spitser en het topje daarvan steeds witter wordt, en mijn ogen zich vullen met tranen vanwege alles wat ik niet heb gedaan…

In blakend goud ontmoet ik jou aan het eind van mijn eerste levensjaar al zie jij er ouder uit geef ik je toch mijn hand en vraag je om voor even mijn moeder te zijn niet te lang, want moeders sterven voor je ze kent en het geluk wat ik lees in het venster van mijn buurman is gelijk vaders troef, de kaart die hij nooit heeft gehad afscheid…

Merkwaardig dat ik maar niet wen aan dat ik dood zal moeten gaan en straks voorgoed er niet meer ben. Want ik negeer onaangedaan hoe lang ik al niet heb bestaan.…

'ik breng je naar zee' zei je warme vingers, weer dichter om het woord dat ik voelen kan, zoals nu nog meer een korrel zand waarop we wonen gaan er in verdwijnen met zee en mond naar mond tot teen, zonlicht dieplevend zoals wind in duinen, zoveel eeuwig en zegbaar 'dit alles is zee', sprong ik kwijt in handen en…

Heer, als ik eenmaal sterven moet Wanneer weet niemand, maar op Uw tijd O, Heer, maak mij dan hiertoe bereid Om U te ontmoeten, dan is het goed. Heer, als ik hier niet meer zal zijn Wilt U dan aan mijn geliefden denken En aan hen Uw zorg en liefde schenken? Wilt u voor hen de “Vaste Rots”zijn?…

als iemand sterft is het net alsof hij op een schip langzaam vertrekt naar de andere kant hier tranen maar aan de andere kant roept men blij 'kijk, daar komt hij aan' dat is sterven…

Even, heel eventjes nog schaart de krab zich onder de levende zielen een kleurig waterleven spat parels in het niets een laatste greep in angst ze bloost paradijselijk groen – boven het het oranje maal - om de aandacht op afstand het is triest en wrang omkomen in een haven zo bijna thuis te sterven zilt water heelt het beeld van…

Verzadigd van het leven opstaan van tafel en heengaan…