Netgedichten

netgedicht (nr. 70.071):

Dagdromen

Die avond zag ik buiten de maan mistroostig staan
werd ik door vrees bevangen, voelde zorg en verlangen.
Voelde tekens en iets van loodzwaar gewicht bijna gezwicht,
ervoer ‘n strak gedicht en opkomende rimpels in dat gezicht.

Ik zag een zwart-witfoto van kinderen nog zonder leed
nog niet hoe de dood haar de toekomstdas om deed.
Ik zag alleen de maan en sterren mistroostig daar staan,
voelde leven gaan naast erge pijn bij die opnamevaan.

Deze grijzere voorjaarsdag toen het nog geen lente was
gaf beelden van vervlogen kinder- en volwassen tijd,
liefde glansomspreid, bij de gouden kim met dat beeld erin.

Het was ook een schrijden met een soort metalen tred
iets van een deel van een rank die traag ontbrandt, dat is
wat ik zag, met een ertsen greep die dat leven toebeet.

Deze grijzere voorjaarsdag toen het nog geen lente was
glansomspreid, bij een gouden kim met haar beeld erin,
naast het geduldige verdragen, domweg zonder te klagen.