Alle inzendingen over gedachte OR zwijgen OR woord

vertel niet de woorden verder die ik zwijg het zijn vermiste gedachten van toen zij zwerven alsmaar van voelen naar doen wil ze in gezouten vocht openbaren waartoe ik zo nu en dan of eigenlijk toch wel dikwijls naar neig om een verlichte schaduw alsnog met speeksel te verklaren ik zou van de berk met gewillige ranken de geaarde wortels…

Avast budankt or, sintuklaas! Petrik O ja, geev ju paart ma un klondje fan mei! Avast, dus. O ja, en netuurluk de groetu an pied!…

dat wil je niet weten wereldstad, Amsterdam een dorp vergeleken bij Mexico rode lap voor een stier maakt hem gek, dol hier of daar to be or not to be? keuzes en nog eens keuzes in een ultra-moderne tijd ook zijn er nog het berbers dorp met berggeit hondenpoep, kattepis dat is geen... geheit!…

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

Woorden worden verzegeld, ogen worden gesloten, het zwijgen wordt verstild. Gedachten vechten tegen een volmaakt lijkende hemel, handen reiken de wolken haast aan. Mijn gezicht schreit zonder een begrijpen, ik voel me in de duisternis staan.…

Soms zijn confrontaties, complete hordes die " genomen" moeten worden, vaak lijkt het beter, de ogen te sluiten, de oren op non- actief te zetten, vooraleer men de mond opent en gezegdes uit, die beter gemeden kunnen worden, want al is de waarheid nog zo snel...... een confrontatie achterhaalt haar wel!…

Namen worden vergeten. Het bestaan zal vervagen als een dwalende ochtendmist. Diep in het geheugen wegzinkende herinneringen zullen het zijn van ons wezen terugbrengen tot iets wat ooit was, maar nooit meer zal zijn of worden. Alles wat was en zou zijn werd ons ontnomen. Alles wat was werd tot niets gemaakt.…

Soms is zwijgen beter Woorden maken het alleen maar erger De stiltes leggen intuïtief uit wat ik bedoel Want weet je Spreken is zilver en zwijgen is goud…

de gevoelens trillen een toneelstuk begint al eerste deel een gedachte komt schudt een rust van een mens tweede deel de woorden zijn geboren deformatie van de waarheid het gevoel was alleen maar echt als de tong zijn gang gaat de waarheid geeft een schaduw laten we die tong van ons zwijgen en bewegen alleen maar onze lippen…

je hebt geen stem het zwijgen zoekt woorden in duister taal is de sleutel van betekenis keiharde waarheid je weet en voelt aanwezigheid ware aard iets mysterieus vanuit de dieptes naakt met blote adem in ronde stilte verstand op nul helemaal jezelf groots in kleinheid ongetemd hart stille gedachten kunnen niet praten…

Vrienden zo speciaal Dat je ze eigenlijk vergeet En als je ze dan kwijt bent Dan merk je dat niet eens…

door de wind geleid loopt de wandelaar eenzaam niet alleen langs groene paden met broedende berm die vol verwachting in eieren genesteld die nieuw leven dragen door zon verwarmd loopt de wandelaar door groene weiden waar lentegras pril de liefde omarmt die sterren fonkelen in ogen die branden vol verlangende lust in vallende duisternis…

ik schreeuw alles komt naar buiten woorden van glas woorden zo koud als ijs en jij jij huilt en ik ik zwijg nog een woord sorry…

Soms probeer ik uren het zwijgen na te bootsen Geef ik het denken terug aan mijn verrast verstand Soms probeer ik woorden uit mijn zwijgen te loodsen Voel ik me in het schrijven met de dichters verwant Van poëzie - zo zeggen ze - heb ik niet veel verstand Zo ben ik dan weer terug bij het zwijgen aanbeland…

't is zo stil onmenselijk stil wanneer alles lijkt te zwijgen zelfs de wind waait niet meer en het fluisterende woord wordt gezwegen uit hun monden het is stil ,te stil als de aarde zwijgen zal…

Zo graag zou ik wat ware woorden vinden, wat woorden die gaan troosten wie er schreit, maar ach, die woorden willen maar niet komen dus zwijg ik nu al maar een hele tijd.…

Blikken staan op mijn gezicht geschreven, meegaand zijn mijn diepste gedachten, mijn oren ze verstaan de informatie niet, de woorden, die de kleuren van mijn ziel in zo veel mogelijk kleine stukjes scheuren. De taal van je ogen ze blijft maar zwijgen, uitdrukking zegt meer dan duizend woorden, laten vallen heeft met stilte te maken.…

De gedachten zijn de woorden niet, de woorden niet de intelligente gedachten gedachten stellen daden niet.. de botte bijl, met zijn nieuwsgierige politicologische vragen.…

als jouw zwijgen tot een stilte uitgroeit dan zal een woord van jou mij verstommen……

zwijg géén woord hou je mond ik hoef hem niet stilte…

Kan ik wel echt zwijgen? Ik hoop dat rust een beetje groeit.…

stiller dan zwijg ik de dag stil ben ik stiller dan je woorden tot mij vandaag vaag ik weg ben ik stil stiller dan je woorden me zeggen…

naarmate ons zwijgen vordert…

Na alle woorden zie ik jou in stilte weer en ik zwijg voortaan.…

in haar poëzie uiteindelijk zal alles zwijgen, zal men louter in gedachten praten, dromen van woorden, zinnen, wolken en avonden in oranje monden zullen monden blijven, woorden levend met de fouten, zinsbouw zal nooit meer ter sprake komen…

Als woorden te kort schieten, zeg dan niks, wanneer woorden teveel zijn, houdt dan stil als woorden gewenst zijn, open dan je mond, maar zwijg, als de ander spreken wil!…

Gedachten en woordenstromen. Losgeslagen betekenis zoekend bodem om te ontkiemen Gedachten, gevoelens leegte en overvol Spreken en zwijgen. Leeg en verlangend. Wetend dat het is er is.…

Ik stotter nog voor ik spreek, geen fluister rekt mijn gedachten en val machteloos in stilte neer. Toch is er iets dat raakt, de mysterie in haar ogen, de kleur van emotie, lange haren die als een waterval rond haar gezicht draperen. Ik zwijg. Woorden zijn overbodig.…

Gedachten verlaten het zwijgen. Het ledikant luistert. Het bed geeft zich over. Helft en wederhelft. Eén teder territorium. Hoofd bakent imaginaire grenzen. Vingers worden woorden. Ze strelen je lichaam. Van papier. Ik schrijf tederheid op je witte vlakte. Ik ben je immigrant. Gastarbeider van de liefde. Je weent verleden.…

We verbreken zwijgen niet door in woorden te vervallen uren lijken alsof nooit geweest, hooguit op een padenstelsel door onbetreden bos binnensmonds zwelt een letterstroom aan die uiterwaarden met gedachten vult want het blijft waterstil. Raak mij aan onder de huid die ons weerhoudt…