Alle inzendingen over geschiedenis OR herinneringen OR vervagen

Waar ik was keek ik naar schimmen die wilden fluisteren. Volgde ik willoos woorden en echo's van wachtende stemmen die bleven roepen maar geen momenten vroegen. Want de stilte lieten ze waken zolang ik niets uitdoofde in de vluchtende kou waar ik mijn eenzame geluk weer mocht vinden dat leeg en verteerd niet meer dan een…

zoals in schemerduister van de valavond alles zal vervagen zo zal het gaan met ons geheugen met uren van vervlogen tijd groeit taal tot onvolkomenheid verliezen woorden kleur en klank gaan zinnen telkens vaker mank zal kracht van taal en tijd verloren gaan in eeuwigheid…

Ik dacht zojuist aan jou net zoals gisteren en elke dag sinds het gemis begon hoe kon ik weten dat verdriet de leegte dieper maakt zoals het water traag de bedding schuurt van een rivier niemand heeft me ooit verteld waarheen een zwarte zwaluw vliegt als tijd de horizon vervaagt zoals ook jij me niet vertellen kon waarheen je zei…

weet niet meer wat dat dan is Tot mijn ogen, De dalende zon volgen, en De tijden van de dag weer zijn vervlogen En dat ik hem dan zo erg mis Als ik dan geluk heb, komt hij 's avonds in mijn bed Hij kruipt tussen de lakens, Raakt mijn huid, probeert Me goed te maken, en slagen Om Pijn slechts op afstand te houden En afstand te vervagen…

heel langzaam zullen we elkaar verlaten jij mij of ik jou en toch zal ik bij jou blijven of jij bij mij in gedachten zie je daarom gaan we elkaar nooit echt verlaten maar ooit ooit zullen we toch in elkaar een beetje meer of minder vervagen maar omdat nu verlaten te noemen nee dat is het niet immers we zullen elkaar nog…

La fille Flavie s'endormait plus tard en attendant l'aurore d'or. Quelques jours après le facteur local la livrait les fleurs les plus passionantes de la ville: un bouquet de mille tulipes roses, rousses et rouges avec une carte neuve d'importance d'Antoine: "Ma réponse, c'est ta lettre douce, je t'aime."…

priemende dolk in je hartstreek Op de terugweg naar Londen bleef je kordaat en gecontroleerd je koers gaan terwijl je samen met een doordauwrussin en een aanhaakengelse de kopgroep vormde De Big Ben hamerde in je sportzetel en queen Elizabeth knielde voor haar bed tijdens haar middagdutje moge de beste winnen no mather if she is English or…

liefst Verdringen wij Wijnaldum Memphis Malen De Pay De Roon De Ligt De Boer De Jong De Vrij Oranje's roemloos falen Ongekende averij Er viel geen winst te halen Opnieuw waren de Tsjechen Veel stugger en veel slimmer Veel snuggerder en beter Maar hadden door roodLigt Ietsje meer geluk dan wij So goodbye Frank Good luck in China Or…

herinneringen zweven zonder volgorde door onze geest sommigen dragen de geur van zouthout waarvan de kleuren vervagen anderen ruiken naar het strand waarop de eerste kus onze lippen raakte of zijn gehuld in de nevelen van spijt losgelaten in de tijd…

Wat blijft zijn vervagende herinneringen aan ooit gestelde vragen, eens gegeven antwoorden, er is niets meer te raden nog. Rest mij de ontgoocheling, een onthullende verbazing, waar niets meer is van dat wat was. Ergens tussen toen en nu zijn wij ons verloren.…

de winter wordt lang killig nat grijs met zo nu en dan misschien onschuldig wit de lente was pas nog broeiend heet en om te steunen de tijd daartussen behoorde ’t frisse groen en ‘t kiemende verlangen van beloofde bloei nu verbleekt reeds weerspiegeling in plassen herinnering rimpelen vervagende beelden pijnvolle…

ze dobberen op kurken steeds verder drijven ze mee de herinneringen weggevoerd door de stroming van mijn geesteszee het verre verleden gehuld in mist doet ze steeds meer vervagen soms gaan ze kopje onder en worden ze weggewist de rafelige band met het heden brokkelt af raakt versleten als ooit gewezen Incasteden overwoekerd verlaten…

De radio speelt het oude liedje Ze veert op, evenals die akelige emotie van weleer Maar anders deze keer Vergeten waar het naar verwees Hoe eng het soms kan zijn Dat mooie herinneringen langzaamaan vervagen Zo dankbaar was ze Dat anderen zomaar ophouden te bestaan…

grenzen vervagen groeiend onbehagen uiterlijk stoer en sterk sleept hij zich naar het werk verdronken in zijn verdriet hij voelt het niet herinneringen verdwijnen verlies van de zijnen zoekend in zijn hart raakt hij steeds meer verward verdronken in zijn verdriet waarom o waarom zag ik het niet?…

Verloren tranen noem je in liefde regendruppels herinneringen voor het brein tijdens vervagen van gevoelens je draagt een oude koffer waar de rivier het land verlaat met een kaartje voor de trein in gedroomde werkelijkheid neem je afscheid van de regenspiegel die achter de toekomst kijkt.…

Wil dat we weer geschiedenis schrijven Ik wil even terug in de tijd Ik wil even weer gelukkig zijn Ik wil even stilstaan bij jou en mij Ik wil even terug als het kan…

Iedere keer als ik mijn ogen sluit en begin te dromen, kom ik vast te zitten in dezelfde herinnering. Keer op keer diezelfde herinnering, die mijn leven zo deed veranderen. Wanneer ik even denk aan toen lijken alle kansen van nu simpelweg te vervagen en lijkt er geen uitweg meer.…

Nieuwe gezichten dwarrelen op de voetstappen van oma En zo loopt de tijd door de sneeuw langs de voetstappen van oma Bedekt door nieuwe indrukken smelt de herinnering aan haar En zo loopt de tijd door de sneeuw langs vervagende afdrukken En zo loopt de tijd door de sneeuw langs de verdwenen voetstappen…

Van een afstand kijk je toe, volgt het pad van je herinnering. Laat alle bloemen bloeien, en kleur en klanken samenvloeien.…

Maar herinneringen blijven, dat mag, ze laten jou eventjes herleven, brengen een beetje zon op een regenachtige dag.…

de wind nam bezit van het huis dat we - lang geleden - verlieten als machtig bespeelster van het geluidsarchief trekt ze de registers open schrijft ze onze geschiedenis in alle soorten en maten met zevensmijlslaarzen banjert ze door het verlaten huis wekt dode herinneringen tot leven rammelt aan de poort van de ijzeren tijd fluistert…

Zittend onder een boom Denk ik na over vervlogen dagen De bladeren vallen en ik dagdroom De mooie herinneringen vervagen Een wirwar van wegen Waar achter elke boom een verhaal schuilt Als de takken bewegen Is het of de boom huilt Het zijn echter niet de tranen van het bos Maar de wirwar van mijn gedachten: Een chaos…

Gezichten vervagen als een levende herinnering Stemmen verstommen tot er enkel een stil gefluister te horen is de gevoelens van het moment worden steeds intenser aanrakingen telkens weer herbeleefd de vlinders zijn in zwermen aanwezig laat mij nu maar gewoon genieten en uitkijken naar later ik mis je nu al maar ik ben op weg naar later…

20 jaar voorbij gegaan Te jong voor een biertje Stiekem wel gedaan Zoveel antwoorden niet gehad Zoveel vragen nooit gesteld Alles is anders Veel is zoals het was Herinneringen vervagen Versnipperd in momenten Ik zoek je in mijn gedachten Maar vind je niet altijd Het is goed Want ik raak je nooit kwijt…

ik betreur verleden seizoenen zeker, als immer zijn zij vergankelijk ik blijf ze echter wel benoemen hoe tel ik anders mijn dagen op de meetlat van gedachten die vooruitzichten dragen en nog steeds ongekende gevoelens verwachten of zullen mijn herinneringen gedoemd zijn te vervagen? het heden zal zeker de spagaat verzachten !…

aan de overkant van tijdelijkheid in een warme schoot verborgen huist ons verleden in de verhalen van hen aan wiens stam wij wortelen een tijdloze schatkist zonder bodem vol van de herinneringen en sporen die hen in onze geschiedenis bewaart aan de eeuwige overkant van het nu dierbaar verscholen in hoofd en hart leven de mensen en momenten…

Uitdijende zwaartekracht rekt de ruimte op en laat grenzen terloops vervagen. Het achterland van herinnering vernevelt op gedempte toon in de zoom van lengte van dagen.…

Avast budankt or, sintuklaas! Petrik O ja, geev ju paart ma un klondje fan mei! Avast, dus. O ja, en netuurluk de groetu an pied!…

dat wil je niet weten wereldstad, Amsterdam een dorp vergeleken bij Mexico rode lap voor een stier maakt hem gek, dol hier of daar to be or not to be? keuzes en nog eens keuzes in een ultra-moderne tijd ook zijn er nog het berbers dorp met berggeit hondenpoep, kattepis dat is geen... geheit!…

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…