Alle inzendingen over harmonicaspeler OR vergeten OR instrument

Ik wil niet klagen kon ik het maar weg jagen je handen zijn een lichamelijk instrument ik heb niet gevraagd om dit mankement ze staan weer krom mijn vraag is waarom een antwoord zal ik daar niet op krijgen ik kan dan ook maar beter zwijgen.…

ik las met vingers het alfabet aan klanken in zwart witte toetsen speelde met voeten donkere tonen opende alle registers in een uitbundig creatieve ontlading voelde mij heer en meester over de melodie beheerste alle nuances van deze muziek verdwaald in de ruimte klom het ijlste toontje omhoog en verdween in het schoonste…

Als op een dag de Koningin zal zeggen: “Het is genoeg, mijn tijd is nu voorbij, ‘t moment is daar de kroon af te gaan leggen, ‘k maak voor mijn zoon de plaats met liefde vrij,” bidden wij dan voor en met hen de bede: Heer, maak ons instrument van Uw bedoelde Vrede.…

In het kopje van het duifje zit een heel mooi instrument zoeken is totaal niet nodig het beestje kent en vindt zijn weg kilometers lange tochten maar èèn doel het vliegt naar huis mochten ook wij mensen wensen zo gericht te zijn op GOD zwervend falend en toch komend zonder zoeken bij HEM thuis…

Het wonder van een partituur in Geesteskracht door mens en instrument tot leven gebracht.…

Een hemels instrument Vorm jij met mij Besnaard met toondraden Van eenzelfde liefde Brengt het klanken voort Voor de eeuwigheid - Onze liefde als tegenwaarde Van zorg en spijt Die alle wonden heelt In de tijd In liefde en respect opgedragen aan Jeannet, 1980-nu…

Haar spel is emotie van onverslaanbare macht Haar muziek geeft onoverwinnelijke kracht Duisternis wijkt voor haar instrument Een gelukzaliger moment heb ik nooit gekend Het horen van haar muziek overstelpt mijn hart met de zuiverste lyriek…

Zingen, lief, zich belijden In de naakte heimlijkheid Waar de goden zelf in schrijden Door de godenloze tijden Enkel kenbaar de gewijden Als hun hand de zegen breidt,- Zingen, lief, is zich belijden In zo naakte heimlijkheid! Zingen, lief, is zich versteken In een vindbaarheid zo schoon, Dat naar echo-lichte woon Onder jeugd-en-liefdes…

Het maanlicht vult de zuivre heemlen Met glanzende geheimenis, De luisterblauwe verten weemlen Van Die alom en nergens is. Alleen de grote zonnen hangen Als feller kaarsen in die schijn: De ziel herdenkt haar lang verlangen In niets-verlangend zalig zijn: Alsof van achter diepe slippen Haar dolend tasten eindlijk vond Met hare…

Daar ruimt de wind en vaagt de heemlen schoon. Vanavond nog zult gij verheerlijkt zijn Wanneer de winden sluimren aan uw troon, De sterren vlammen in uw baldakijn: Als tussen u en uw oneindigheid De schaduw valt, en in dat klaar gewelf Uw blank geluk dat god noch mens benijdt, Niets ziet weerspiegeld dan zijn glimlach zelf:…

De wolken spieglen in de zee. Het is geen avond en geen nacht: Geen schijn van zon of maan of ster Vloeit door het hoge koele blauw Achter het windloos vlotte zwerk: Niets glanst in hemel of op aard Dan enkel uw verklaard gezicht. Het is geen avond en geen nacht; De wolken spieglen in de…

De smalle ring, de gouden band Schendt niet de naaktheid van uw hand, Gelijk uw stralend lijf niet weet De schaduw van zijn donkre kleed: Uw stralend lichaam lijdt noch weet De schaduw van zijn donker kleed, Zoals geen lijf of stof bezwaart De ziel die door uw ogen klaart: Geen…

Wij hebben ons vandaag verlaat! Pas bij de laatste brug Waar 't voetpad tussen 't gras vergaat, Daar keerden wij terug. Achter ons dekt de witte damp De schemerende landen. Zó zijn wij thuis. Wij zien de lamp In loveren warande ... Wat gingen wij vanavond ver, Het werd alleen tè laat: Nog verder dan de gouden ster Aan blauwe hemelstraat…

De zon wordt onverbeeldbaar schoon Boven de mist die houdt omhangen Der wereld windestille woon In dit vertederd dagenlang verlangen. Weer blankt de boskamp, een besloten zaal, Een witte kamer die de bruid verwacht, In smetteloze glanzeloze praal Op uit de zwarte nacht. 't Berijpte hout van alle kanten In gaasgeplooide wand verscholen…

overmoed en passiviteit kiest voor genotterigheid   wentelend in water drijvend in nevels zompend in modder slaat hij zijn slag op de grens van gaan en komen vergrijpt hij zich aan taal letterledig spreekt hij van verpozen en grammatica beweegt zich als een slang tussen twee gedachten spreekt niets nieuws het heeft geen zin te vergeten…

Wilt u vooruit, dan moeten u leren, Het juiste instrument te hanteren. Het sextant om een zonnetje te schieten, Een sextand om van het leven te genieten, Het kan ‘verkeeren’. Nu er alleen nog opletten, waar je je tanden in gaat zetten.…

Mensen zijn instrumenten van muziek. Instrumenten die energie opwekken. Gevoel, dat verstand te boven gaat. Mensen scheppen weefsels van gevoel. Zo kunnen we harmonie scheppen, die uit kakafonie ontstaat. Laten we naar symfonieën luisteren. Laten we gedichten fluisteren. Laat ons teksten schrijven. Laat ons liedjes zingen.…

Met wat restjes stelen kan je instrument bespelen. Fluitenkruid fluitgeluid.…

een man met een stokje niet groter dan de helft van Japans etensgerei hij houdt al die mensen en de muziek in zijn greep metronoom op een verhoog orkestraal, oorverdovend de macht van de instrumenten teniet gedaan met een houtje het publiek stinkt er in…

Kijk, hier zwijgt pieterman nu als het graf Danst liever met de kinders voor de ramen En spelt - op afstand - buitenlandse namen Alichoa, Far Ör en Sönke Drav Waar zijn Endymia en Rosamunde Roskilde, Haviland en Erdoman? Ik wou dat ik hun namen nou eens kan Reproduceren, 't lijkt wel Volkenkunde!…

ik heb namen opgevangen en met stilte gerespecteerd, hun klanken zijn op sterren neergelegd de zwarte lijnen rond een scherp symbool beschrijven nu wat wreedheid zegt daar schijnen ze in weerwil van verdwijnen door een koude hand is er een mond die werkelijke vrede ziet? in de adem van verdriet ruist elke naam opnieuw het zijn…

Zou 'k je herkennen wanneer ik dementeer, zou 'k je accepteren wanneer ik " vergeet" zou 'k je nog zoenen, als ik je niet meer " ken" of zou alles blijven als voorheen? Zou 'k je nog omarmen wanneer we elkaar zien, of zou ik je voorbij kijken, misschien?…

Voordat de dagen komen, dat ik het vergeet. Ik het jou niet meer kan zeggen, omdat ik het niet meer weet... ik jou vergeet. Dus moet ik het nu zeggen. Nu ik nog uit kan leggen, wat er wordt bedoeld. Mijn gedachten nog kan sturen, om te zeggen wat mijn hart nog voelt.…

Op deze dag Stappen we in de Auschwitz trein Beleven verschrikkingen en pijn Dompelen onder in verdriet Dat niemand ziet Verloren mensen komen tot leven De vrijheid werd ons gegeven Verbinding voor altijd met het heden Pijn in het hart door het verleden Als pleister op de wonde Wordt verbinding gevonden Twee minuten stil in het hele…

O ja, al had ik potten verf dat maakte mij geen schilder Al had ik 't beste instrument, de stem die ik zou willen dan nog zou ik geen kunstenaar zijn Mijn gedichten schieten ook tekort en toch, ik kan niet zonder want bij iedere poging lukt het steeds mijzelf de kunst van leven aan te praten…

Onze geest is het mooiste instrument dat we ooit zullen bespelen al raken we soms de verkeerde tonen maar als we met liefde blijven oefenen wordt onze geest vanzelf zuiver gestemd…

Hij staat in de vitrine, mooi in ’t zicht Ooit schoot ik met hem menig hemellicht Vandaag de dag heeft niemand hem meer nodig Door satellieten werd hij overbodig Maar steeds als ik het instrument zie staan Waan ik me midden op de Oceaan…

Schrijf me, maak me blij wees een engel, jij zet je liefdespijn liever niet opzij Onze liefde blijft wij zijn één en vrij onderga het, dan gaat ze nooit voorbij Altijd weer zul jij Zywa zijn voor mij…

je verliest het besef van de aarde als je in de wolken bent daar waar je zonder instrumenten navigeert bang voor het verlies voor de ontankering en toch vliegen vliegen boven het wolkendek angst transformeert in een onuitsprekelijke schoonheid als je uit het leven vliegt je gaat niet dood je vliegt…

is vol van instrumenten, stemmen van allerhande klanken Ik wil hen -graag- met dit gedicht .....bedanken.…