Alle inzendingen over hartslag

Mijn verlangen zal me dragen, naar een eigen hemel, zonder duizelingen en zonder hartslagen. Verheven tot in de lucht, zullen mijn tranen drogen en zal het licht in mijn duisternis worden geboren. Eindeloos helder zal ik zingen in mijn ziel. Lucht en licht zal ik ontmoeten, nederig geknield.…

haar vinyl zat vol echo’s uit vervlogen tijden het startruis had een intro om te benijden de beginvocaal nog ongepolijst was in essentie klaar het wiegend golven van de plaat intrigeerde zonder maat in de hartslag van toen voelden wij wat emoties doen als nieuwe muziek zijn barensweeën krijst jeugd ook aandacht krijgt…

Je geur is als mijn hartslag; ik verlang naar je geur. Je ziet me als een souvenir, als een tweedehands auto met een ratel. Je geeft me veel te weinig inspiratie; Te weinig om van te leven. Ik kus je op je wang van prikkels; Jij zegt: Je hebt zo'n mooie kuit.…

hoe kan ik ooit wandelen in pen en inkt tegen mijn borsten naast jou benauwd het netvlies zout nog zoet aan de hartslag van morgen geef ik je het alfabet in de schelpen van oren aan mijn huis in de juiste richting als je wilt, huur ik mijn uren openend en sluitend knoopsgaats opwaarts naast jou……

Zijn woorden droegen liefde boven alle pijn en zon verwarmde de wegen het denken vloeide in samenzijn woorden bleven stil waar ik enkel liefde kreeg hoorde ze als een melodie op het ritme van mijn hartslag nog voelt het als volheid van het zijn want het stille tussen ons is nog steeds niet leeg…

druipend langs mijn huid slechten verlangens tranen door liefde pijn, angst verliefdheid onder ogen gevoel gaat diep zuchtend en kreunend versnelt je hartslag kriebels in je buik je benen losgeslagen verlangens lees mijn hart en neem me mee in de vlucht die verlangen heet…

Morgen schijnt de zon weer is je geest helder lig je 's nachts niet wakker doet je lijf geen pijn meer is er kans op beter is het nieuwe maan ben je weer springlevend is je hartslag rustig doe je weer gewoon is er hoop of niets meer anders niets meer niets ------------------------------- uit: Chrysallis nr. 5, 1980.…

leggen voetstappen een spoor van twijfel als leven iedere dag weer ademt om te laten geeft hartslag een nieuwe dag nooit meer zullen lijnen verbinden datgeen wat benen ooit hebben kunnen dragen zwanger, gevat in handen wijzen vingers naar die ene laatste pijnplek…

Fladderend, zingend en haar lichaam dat wiegt en wiebelt op het ritme van een hartslag. Amper drie tot de derde, maar machteloos als troosteloos en aangeslagen als de honden die met scherpe tanden het blauwgeslagen vlees van botten trekt. Zij doken in haar boezem.…

Aan het einde van de dag vraag ik mij veelvuldig af hoe diep de smart mijn hartslag tart. Zoek dit maar niet verder uit. Niets raakt zo pijnlijk aan mijn huid als jij die mij niet strelen kan. Zeg het dan maar tot besluit. Wat was is nu zeker uit. Een streep, een grens. Dat dit nooit meer verder gaat.…

Dromend in wervelend verlangen naar nieuwe dag waarin helder licht weerschijnt verlangende momenten naar rust bij hen die wachten op gebeuren in hartslag waar Cupido zielen raakt twee in één zullen smeden en geen pijlen worden gemeden. Dromend vanaf vroege morgen.…

onze liefde is bezongen in alle soorten muziek jazz, blues of r&b als persoonlijk toegezongen klinkt de juiste snaar of toetsenslag bij adembenemend ritmische woorden door als hartslag in ons klankborst vol verlangen bereiken toegezongen woorden en klanken ritmisch het verliefde snelpompende hart.…

Hij kent haar hartslag in rust tijdens boosheid opwinding lust ziet haar gemoed in aderen lichtblauw ritmisch kloppen haar binnenste als zetel van geestelijk gevoel maar moet verkroppen wat hij ziet -slechtnieuwsbericht gehad- en langer dan verwacht in ogenschijnlijk rust het weten…. misschien de laatste kus eerder dan verwacht.…

Ik heb gewacht tot het geluid jouw hartslag overtrof gekeken door de kruinen naar de wolken Ik vond het zachte van je boezem terug in de contouren van het mos waar ik je heb genomen in de horizont van het groen Minnen was de deugd die onze zielen deed spreken in de gang die deurloos leek te zijn maar die aan het eind de trede was…

de heesters hebben hun hartslag verlaagd. de torenklok haar tijd vertraagd. in de lucht hangt een kristallen stilte. de coniferen zijn zichzelf genoeg. de boom is in zichzelf verzonken. alsof hier nooit geluid heeft geklonken en ook niemand daarom vroeg.…

Sus me met je hartslag: wij ons wij ons wij ons. Maak van dit veel te grote bed een heel klein fort van dons. ------------------------------- uit: 'Verzamel de liefde', 2003.…

onderling afhankelijk Zo zijn wij duisternis en schaduw, werden helderheid en licht harten weer toegankelijk Zwart en wit gaan in elkaar over ...dag wordt nacht en nacht wordt weer dag Stralend ontwaken genietende zielen geheel in balans bij iedere hartslag.…

Ik wat uit m'n evenwicht mijn hartslag uit de pas kwam langzaam tot bedaren. Ze lachte en zei wat kijk je raar! spontaan kreeg ik een zoen. Terwijl ze weg liep keek ik haar blozend na. Toen dacht ik ik zoen haar volgend jaar.…

Een verdubbelde hartslag Voorspelt de grote toekomst.…

Je staat je doet alles wat je moet, even beklemmend als de eerste dag Maar mijn liefde bevangt een vreemde gloed, kon ik maar voelen in een missende hartslag Vriendelijkheid in een open hand, verstijfd elke vinger die het oog verbergt Regen huilt de verborgen tranen afstand, elke dag een hunkering als de hemel huilend tergt…

zacht danste geluid op golven stilte hun wisselingen schreven wat stukjes atmosfeer waarvan de kleuren het uur van de dag bepaalden in subtiel onderscheid waren zelfs dagen in bereik daar waar leven het ritme in hartslag vertaalde soms dacht ik geluiden te zien maar na analyse bleek het niet te verklaren een wonder misschien…

- VEERTIG SOORTEN GEKTE - EN IK die geloofde Dat mijn voorhoofd volliep met heelal Bij elke stap naar een kompas Met - omgekeerde hartslag en - gedoofde Schaduw. Hoor ik in het carnaval Mijn stem die ik noteerde en herlas Tot de wind mij beterschap beloofde? Diep in mijn huis woont een veertigtal Vreemden.…

Zijn gedachten nog bij geluk Zijn emoties voor na de wedstrijd Zijn hartslag nog bij het verlies Wat begon met een diepe buiging Propte zich op tot een rode ballon Die hem zijn kwaadheid liet uiten De winnende tijden Veranderden in verloren jaren Die hem van binnen kapot maakten door de drank Gedachten bij zijn alles Maakten emoties…

de stilte zwijgt duizend nachten etmalen lang bestormen bomen mijn gedachten ook al vormen lippen zich om woorden te benoemen de tong blijft verstijfd achter en hoor ik hartslagen in mijn oren zoemen zo ongeveer dragen tranen het gemoed een traag stromende fontein die eeuwige leegte ruist in ongenaakbare overvloed…

de wind speelt in het zand tot aan de kade van steen het licht lacht gelig in een schaduwloze lucht mijn hoofd zit alweer vol van ongenode gedachten mijn hartslag stort zich in de diepte van de zee komt terug als een vochtige golfslag met het aanstromende water maar geen nood mijn onrustige gemoed volgt gewoon de weg die het volgen…

M'n op hol geslagen hartslag vergaloppeert zich in de tijd. Mijn geest, mijn ziel, ze hunkeren naar troost. De littekens, de hunker, verdwijnen niet. Maar in de tranen aan het snoer weerkaatsen regenboogkleuren! Ergens zomaar...…

deze strijd is hem; hem alleen rimpels als jaarringen van de meters die hij ging nu alleen is hartslag; schoenen op steen hij loopt buiten en door de stad zijn meters, been voor been, alleen maar lopen de rest is wat hij vergat zwevend op thermiek van zijn draaiend pad sneller en altijd meer - naar zijn zon deze strijd is hem; hem alleen…

150 slagen per minuut ’t is de hartslag van een kind van nieuw leven, razendsnelle tekens die er worden doorgegeven door een kloppend hartje dat al wordt bemind Met zijn ouders en hun dromen en met tederheid en liefde voor ‘t nog ongeboren kind wachten allen op de dag dat zijn nieuwe wereld er zal komen en het kind ons bij zijn wiegje…

Zo stil lig ik in mijn hangmat Het minimale wiegen Schrijf ik toe aan mijn hartslag Of dat klopt maakt niet uit Alleen mijn hart is in beweging Heel zachtjes diep ver weg Haakt het slagen aaneen Tot elke vorm van tijd Mijn adem is er niet Mijn ogen drijven af Gedachten zeggen zachtjes Wieg mijzelf tot mezelf…

vervlakken groeit mijn zwijgzaamheid soms schiet praten het doel voorbij er schort iets aan de brug naar de overkant planken vallen in diepten van ijskoude gevoelens onbereikbaar blijkt de waterkant mijn ogen spreken niet meer dof en verduisterd als zij zijn uitzichtloosheid krijst in verstopte oren wie kan in deze stilte de hartslag…