Alle inzendingen over heilig land OR Israel OR wanhoop

eindelijk thuiskomt in de heilige ruimte van je ziel waarbinnen zich met oeroude kracht die de cirkel rondom sluit een mysterie voltrekt…

juichen om het leven dat God de Vader ons in de Mensen Zoon Jezus Christus heeft gegeven de doper in de Heilige Geest in onze tuin omringd met lelies rozen en lichtfonteinen die in hoogheid zijn gezeten verschaft ons dit genoegen niet…

Is Groot-Brittannië inderdaad verpacht aan Euro-skeptici die stemming maakten en die met valse stem hun taak verzaakten, wat het ontstemde land tot wanhoop bracht? Als volksraadpleging leidt tot zo’n premier nou, dan kan the UK nog jaren May.…

Inmiddels las ik elk partijprogram, Met aandacht en van achteren naar voren, Wanhopig zoekend waar ik bij wil horen, Soms sneed het hout, soms was het dom gezwam. Alleen ‘Niet Stemmers’ doet haar woord gestand, Daarom wordt zij de grootste van het land.…

Vandaag zal André aan de hemel prijken Als ster, die daar zijn jongensdroom beleeft En door de wetenschap de ruimte heeft Om uit de hoogte op ons neer te kijken Kan hij nu niet in Israël lanceren Dat een raket alleen is om te leren?…

Langsheen de kusten van Israel ziet men sinds kort een dartele del. Zakt de zon in 't sop dan duikt een min op. De Joden schrikken zich een keppel.…

Duizenden jaren her was Israëls volk zeer blij met het leven van klare eenvoud, vruchtbaar land, zonneschijn en regenwolk. Hechte woning, wat op velden werd verbouwd, bracht het oogstfeest jubeltoon: lovende tolk voor bewust bestaan, aan God toevertrouwd!…

, mijn organen en de rest, mijn wanhoop, verdriet en angst voor het onverdraaglijke Laat me in de wolken lopen Laat het bloesems blijven regenen…

op de grens van zee en land kust de zachtheid van het zand haar voeten die, waar golven naderen, ijlings vluchten verlangen doet haar wanhoop naar vervlogen dagen dat hij vochtige ogen kuste die de zilte zee steeds zullen voeden uit “Amor”…

Herinner het eiland van naam, betreedt het heilig land of ga op in de nevelen der vergeten tijd.…

in ieders belang hebben ze gestreden ook zij waren bang toch hebben ze de strijd niet gemeden samen met een ‘vriend‘ die hun vriendschap niet had verdiend een broedermoord dichtbij het heilige land nadat ze samen een valse godin Isis vloerden waren ze weer in oude verhalen beland en het was voor het laatst dat er duiven koerden…

De bouw zag vele werknemers verdwijnen Dus situationele ironie Ontvouwt zich: Israëls economie Gaat zonder Pale- naar de filistijnen Het is onmogelijk iets op te bouwen Met mensen die je niet durft te vertrouwen…

Daarom is Zijn herkomst het verhaal van Israël uit Abraham en David. Ik heb een Gezalfde op het oog. Dat maakt verschil!…

Waar op deze wereld is een land of stad nog heilig? Waar ben je op deze wereld nog vrij om te gaan? Je kan geen land meer betreden van Amerika tot Afghanistan! Waar op deze wereld is het veilig als het gaat om vrede waar dagen, maanden, jaren en al eeuwen om wordt gebeden?…

mijn Vader die in de hemelen is de Geest van liefde vrijheid kracht en leven de Trooster ons gegeven de bron van liefde 't kind maakt groot in vreugd en smart Zijn Heilige Naam met vurige liefde in 't hart met al het volk tezaam prijzen wij de Grootheid van Zijn Naam…

Het land waarin de enige God over wereld en heelal beleden en vereerd werd vecht thans verwoed en meedogenloos veel bezongen Israël en landstreek Gaza u strijdt vernielzuchtig tegen elkaar houdt onschuldigen gevangen met eindeloze vragen bidt men tot de Heer van al het leven misschien schuilt vrede in het verre verschiet…

Voor de Hezbollah en voor Israël Geldt voor zo lang of kort het maar zal duren Nu eindelijk goddank een staakt-het-vuren, Maar toch strijden ze daar nog altijd fel: Die opgelaaide strijd in Libanon Gaat om de vraag wie of de oorlog won.…

‘Het is alleen maar pure Jodenhaat Die wij beloofden nooit meer te verdragen Wij laten ons niet langer meer belagen Bescherming is de staat van onze Staat Wij zullen tot het eind der tijden zweren De haat de wereld uit te bombarderen’…

kind, Terwijl ik bedenk dat ik mijn hart heb bedrogen, Luister ik naar de woeste wind, Met nog zoute tranen op mijn gezicht, Zit ik hier geruisloos, ik kan me niet verweren, Terwijl mijn ogen zoeken naar een puntje licht, Is mijn grootste angst me van het duister weg te keren, Me realiserend dat de strijd moet beginnen, Klopt mijn hart op wanhoop…

hulpeloos gevangen in een web van verlangen wil schreeuwen vechten slaan me even laten gaan daar is alleen oorverdovend die stilte van een onbegrepen kilte…

vloeibaar in de kassen oog in deze tranen kijkt naar objecten zonder iets te zien dampend uit de ziel binnenste van de haat schreeuwt naar deze stilte zonder iets te zeggen bevroren op de grond wereld boven mij kent geen hoop zonder deze wanhoop…

Waar ter wereld zijn mijn kindren Waar, oh waar, ik vind ze niet meegenomen door hun vader Wanhopig ben ik van verdriet Deze woorden sprak ik vroeger vijfentwintig jaar gelee 'k was mijn kinderen verloren Hun vader nam ze zomaar mee...…

Het verlangend wachten, En het wanhopig trachten, Door te gaan zonder jou.…

jij leeft daar moet voor je leven knokken ik leef hier en voel me gelukkig zonder er iets voor te doen jij leeft daar in dozen en in hokken ik leef hier in een huis met een plantsoen jij leeft daar bent al gelukkig met een onderdak ik leef hier in een huis jij daar in een vuilniszak jij daar bent arm...…

Niet meer hoop ik uit dit schemerduister licht: Al de heemlen sloten achter uw vervluchten luister dicht. Wat bedoelen al der aarde, al der sterren prachten nu? Geen der groene dagen, geen der zilvren nachten wachten u. Waarom wil ziel niet berusten, waarom blijft zij immer kind? Waartoe voortgeloven in de zegen die zij nimmer vindt?…

De gedachte doorboort de kern van mijn hart Slopend en tergend langzaam dringt het binnen Als een speer met een botte punt recht in de ziel Weerhouden gaat niet en ik maak een web van gevoelens Maar in het nauw gedreven sterft de hoop…

Als ik ga weet ik niet waarvoor Als ik blijf weet ik niet waarom Want er is niets Niets om heen te gaan Weinig,weinig om te blijven Blijven is stilstaan Langzaam verwelken als een bloem in de vrieskou Gaan, Gaan is vluchten, vluchten voor mezelf Er is niets meer. niets meer om te blijven Nog minder, minder om te gaan Vastgeroest…

Een andere wereld waar lopen niet gaat Waar de mensen vliegend zweven over straat Waar de vogels zwemmen en de vissen lopen Waar de leeuwen temmen en de ongelovigen hopen Daar zal ik eindelijk vinden wat ik al weken zoek alle wijsheid van de wereld in één gebundeld boek…

Een grote zaal, de muren kaal. Gepraat, gefluister en gelach. En ik? Ik wacht, ja heus, ik wacht, op dat ene moment dat iedereen wel kent, wanneer het muntje eindelijk valt… Ik kijk behoedzaam om me heen, gluur even fronsend naar degeen, die daar opeens vlakbij me staat, terwijl ze ergens over praat. Ik voel me niet lekker, ik voel…

Kwaadaardig staar je op de koperen jongens en hun veerkracht in de branding. Je berekent de curven van de vrouwen met geringschatting want ze verachten je om het spinrag op je hoofd, je bleke paddenbuik, de stinkzwam van je geslacht, de karbonkel in je bilspleet. Je haat de zon, je wilt wegkruipen, het donker in, je vastbijten…