Alle inzendingen over herfst OR huiveren

De paarse moet van jouw zin beukt tegenzin in mijn ziel Tranen druipen door duister naar duivelse herinnering Vuige knuisten rammen ruig schuim op mijn smoel waar huiver huist…

kippenvel, een huiver, rilling ‘Permis de conduire’ stoot hij uit imponerend leunend op de ruit mijn vrouw, verlost van eerder lijden, vertaalt het speels, het is zonneklaar we gaan weer verder, rijden maar, Je hebt permissie door te rijden !…

honderden kilometers later huiver houdt onze handen aan elkaar vast…

onder veeltintige grijsheid stroomt de zilveren breedte schuine donkere regenstrepen waar de hemel de einder raakt verre kerktorens zijn versluierd de wind brengt huivering land en lucht vloeien ineen in de grote eeuwige stroom die drast en sombert en de ruisende regen meevoert naar kille verten…

Kon ik de toekomst omzetten om naar huis terug te gaan met z'n nuchtere wetten, ironie in de ogen van de torenhaan,en in de nacht die mij ontbood, gevangen in de holte van haar schoot, waar ik mezelf in veracht, huiver voor de duisternis en om wat ik verwacht en voor de loerende dood.…

Wazige mist; daarachter gloeien vensters vierkant avondrood. 's Nachts onweert het hard: verborgen spinnenwebben blinken druipend op. Tussen boomwortels ligt een nestkastje als huis van pissebedden. Al denkend snuiven bij een blauwe druiventros: je hoofd geurt vol wijn! Het raam beeft en dreunt: telkens weer knalt de hemel, blinken…

Het gras aan de sloot siddert even, is weer stil: winterkoninkje. De rat huppelt weg: een spannend vluchtig balspel in de verse sneeuw. Ruzie van ganzen geeft nachtelijke wijdte galmende muziek.…

de huiveringen van 't geschubd metaal, door 't stijgend maanlicht rimpelend beschenen, waren die nacht op zee het enig teken, dat twintig eeuwen ademloos verstreken en in zijn hart antieke vrede was gedaald.…

Midden in het koor zingt ze haar prachtige aria zoals Bach het wil de kerk is vol en muisstil zo schenkt zij haar hart en ziel…

Een huivering brengt te veel angst als rimpeling tot leven.…

ze kruipt in haar spijkerbroek licht haar borsten in haar Marie Jo* en ontwaart met huivering in de oude spiegel een gelaat dat niet meer op haar gelijkt…

De herfst is er weer Alles is aan het rotten De herfst is er weer Depressies, koude botten De herfst is er weer Ik moet het ergste vrezen Een eikel op m'n kop Een teken van het Opperwezen.…

Ik draag je me na en huiver. Je bent te groot misschien, of te dichtbij. Je onbereikbaarheid is onvergeeflijk. Kon ik een vogel zijn - maar de nauwkeurigheid ontbreekt me zoals het vertrouwen. Ik kijk naar je en huiver.…

Een beetje goud vonkt al doorheen de regen of is het een huiveren een eerste beven de linde behoedt bedacht elk blad…

een berg van bladgoud alle nerven huiveren in het ontbinden elk levensblad zal sterven op eigen beschreven tijd Tanka…

uitgeklede boom kale takken huiveren kwetsbare naaktheid winterkou kruipt in zijn merg hij droomt van lenteblaadjes Tanka…

uitgeklede boom kale takken huiveren kwetsbare naaktheid winterkou kruipt in zijn merg hij droomt van lenteblaadjes Tanka…

Huiver, angst dood, bajes kogels moord fout misdaad straf en wat je er ook van vindt, waarom in godsnaam een vuurpeloton!?…

Dan is het herfst. Vloog de bonte kraai over het dak? Dan is het herfst. Zaten de blaren als vanen aan de takken? Dan is het herfst. -------------------------------- uit: Verzamelde Gedichten G.A. van Oorschot, Amsterdam…

Wat willen we in onze herfst gaan doen? Wat laten?…

onvermijdelijk ritselend, fluisterend vertelt hoe koele winter nadert elke adem stokt en bloed verkilt, koude huiver streelt huid meedogenloos tot rimpels, aarzelend wijkt tere warmte, talmt nog even, verbergt zich diep in rulle, open grond, terwijl hoog en ver troepjes ganzen gakkend vluchten…

Plotseling voel ik je sterke vleugels trillen in de holte van mijn geopende handen, ik huiver en ril, terwijl als koele vlokjes sneeuw je stuifmeel neerdwarrelt op mijn gebarsten huid…

De zomer brengt ons bloemenpracht, de herfst vruchten om te oogsten, om na de winterstilte voor bezinning, in de lente met vernieuwde geestkracht, op te bloeien, mooier en sterker, als de vuurvogel uit zijn as. Wat niet meer groeit, vernieuwt, en bloeit weer op.…

en ook deze herfst zal voorbijgaan...…

Ik lig, nee huiver mezelf uit de kom.…

In de wind sporen van afwezigheid, vlagen van verbijstering en een huiver. Onkenbaar wordt bewogen wat bestaat en verwaaid steekt achter een strohalm en verrekt.…

de herfst en dus opzij?!…

handen, en haar zere lijfje drukkend in haar last mijn tast naar een bevestiging mijn huiver om dat ene ding dat zeker werd en vast pas toen liet ik haar gaan…

emotionele archeologie maar de bronnen die ik aanboor zijn zo krachtig en zo diep, dat ik huiver. na jaren vind ik mezelf terug gestold naast de honden van Pompeii…

de sterren huiveren blauw in een poolkoude nacht zelfs de vele warme kussen die jij op mijn lippen achterliet kunnen mij niet warmen in deze eenzame nacht…