Alle inzendingen over herinnering OR nalatenschap OR verbleken

Wat geeft nu het leven zin? En waar ben je het beste in Een ieder wil zich manifesteren Eigenlijk moet je alles uitproberen Alles is een ruim begrip En comadrinken is vet hip Als je het overleeft een goede test Is de beest uithangen, 'n manifest? Ik blaf en iedereen is bang voor mij Ik ben er als de kippen bij Ik tok en kukel en ik kraai…

De ‘influencers’, oftewel BN’ers met zoveel duizend volgers op het web, doen niet meer mee: “De voorzorgen zijn nep!”, roepen klimaat- en pandemie-ontkenners. Ach beste luisteraars, denk nu ‘ns na: Komt influencer van influenza?…

Hij was niet goed genoeg voor het echte werk, dus nu speelt hij enthousiast in de kerk. Met skinny jeans, lang haar en semi-akoestisch gitaar.…

zijn hel heet leegte tot explosief verval een enkel geval vol niets dat hem verder drijft vervuld van chaos ruikt hij naar vreemd en andere ongekendheid stuurt hij stuurloos op de eeuwigheid aan ditmaal zonder nalatenschap een leven zonder kern holt hij nog verder uit met de scalpel van bedrog meer redenen ziet hij niet enkel nog de…

voorbij de nalatenschap te streven, wordt alles in scherven en getallen herschreven, die de dag heeft laten vallen.…

poets grondig treur niet om belasting van systemen. uit uw nalatenschap, uit adem van geschrap. het vormt uw zekeringenkast, preventief, vóór de implosie -------------------------------------------------- 'geheugenuitbreiding’ zal omstreeks 21 december a.s. verschijnen in het volgende nummer van De Brakke Hond.…

de tijd is in ontstaan heel diep gegaan van golfje naar deeltje molecuul tot cel en winnaar in de eindigheid van het menselijk spel zij geeft de wereldwonderen van ouders als nalatenschap presenteert de schat van heden wij hebben die tijden stil gezet hun erfenis gered uit het verleden opdat zij zullen stralen en leidraad mogen…

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

Herinneringen worden opgestapeld als de bladeren die zullen vergaan. Kleuren verbleken en worden grijs van verdriet. Toch wil ik blijven hopen en uitzien naar een nieuw leven. http://www.youtube.com/watch?v=H3wAarmPYKU…

Mijn kleren van herinnering verbleken aan de waslijn van de tijdse wind, in dat prisma zie ik alle kleuren breken opstandig en berouw voor dit ongebluste kind. De schors bewaart het hart dat ik ooit in bomen heb gekerfd, de kern blijft, de stam zo zwart als mijn gedichten vol fabels zijn geverfd.…

mijn kleren van herinnering verbleken aan de waslijn van eigentijdse wind, in dat prisma zie ik alle kleuren breken in het kristal van het ongebluste kind. de schors bewaart het hart dat ik ooit in bomen heb gekerfd, de levensringen blijven, de kern zo zwart als mijn gedichten vol fabels zijn geverfd.…

Die foto van toen Herinnert mij aan onze eerste zoen Ik heb je lippen toen geproefd Je zachte huid gevoeld En diep in je ogen kunnen kijken Je geur was als een bloementuin En je haar streelde mijn wangen Het was allemaal zo fijn Wat kan ik er naar terug verlangen Joop Bonnemaijers…

een droom waarin spel en streling woordloos herleven tot elke beweging verdwijnt in het verblekend schijnsel van een ongekend moment…

een droom waarin spel en streling woordloos herleven tot elke beweging verdwijnt in het verblekend schijnsel van een ongekend moment…

uit de nalatenschap van onze spoken is iets losgebroken de dreiging is echt wordt nu griezelig manifest met miljoenen doden geven zij ons nu griep na de pest wij waren erbij alert in een behoorlijk ontwrichte maatschappij nog is er geen besef hoe diep dit in zal grijpen die wereld is niet te begrijpen zij kan niet uitgaan…

Zonneschijn zal het waanbeeld verbleken 't wordt van een heel andere kant bekeken.…

diep, heel diep graaft hij een woning omhoog als nalatenschap voor het onbewuste schrijft gesprekken op muren met vuistgrote peuken om het voetzoeken naar binnenrook te rechtvaardigen want immers hij is de danser tussen pluimen die langs grenzeloze deuren glijdt mijn zolder bevrijdt van sluiptenen en kwelkommers van rijstdons en…

Kinderen van aarde en wolken, geboren met een wil te gaan of te staan, vrij de weg te kiezen, langs alle volken, langs de stroming van de grenslaag te gaan, op het spoor van brieven zonder woorden, met foto’s kreukbaar vergeeld in de zon van oneindige oorden, als globale nalatenschap, ongedeeld, op de tast, zwaaiend in ’t rond, schuifelend…

verontrust in een zorgzame houding, dient het leven zich als ingeschaald vermogen bij mij aan ik weiger deze conceptuele benadering die mijn hersenen vergroten op een banale wijze, ofschoon een late lobotomie slechts een eeuwenoud litteken als een stigma achterlaat ga ik mijn weg als tollenaar die langs het pad zijn afkeer toont aan de nalatenschap…

niet meer in staat tot enig voelen door de zucht naar vernietiging totaal verblind geen dialoog meer mogelijk hun taal spreekt slechts met tongen van haat mens tegen mens, volk tegen volk eens vruchtbare akkers met bloed bezaaid talrijk reeds de neergestorte vogels moeders in eeuwige rouw gekleed voor maar zo’n korte tijd op aarde een nalatenschap…

gouden woorden die spreken het gezicht doet verbleken wijze woorden die dag toen ik voor het eerst zag het bloedrood opkomen verblekende lichtstromen vurig omhoog geschoten mijn hart omsloten wervelende waaiende winden die witstralend verblinden het gevoel in een klap en wegvrat hap voor hap twijfeling, angst en wanhoop verdwenen…

Badend in de weelde Van zo maar een dag Waar liefde heerst En vrede zelfs de Nacht verbleken doet Kan ik zo maar Aanvaarden de vriendschap, het geluk, Het leven, en zie 't Is goed…

Wat kijken al die mensen toch omhoog Wat kan in godsnaam zo belangrijk wezen Wat er toe doet is in mijn tweets te lezen Wat zoekt men dan toch aan de hemelboog Nieuwsgierig heb ik toen omhoog gekeken En met mijn blik liet ik de zon verbleken…

Dit is nog niks, want over veertig weken doet een geboortegolf die stress verbleken.…

Ik zit vast in een gevangenis van pijn een plaats gevoed door angst en verdriet waar het goede verdreven is, een braakliggend terrein alleen in mijn hoofd heerst de stilte nog niet Onhoorbare kreten galmen eindeloos na de zon vervaagt, kleuren verbleken rondom is de diepte, overal waar ik ga de herinnering is mijn eeuwig litteken Gezocht en…

neerlegde wanneer de zon aan de hemel rees en oesters loom open gaapten opdat jij zag hoe ik jou zocht ergens op een verloren zondag in het mulle zand een herinnering voor jou achterliet…

Tergend langzaam worden gedachten weer begaanbaar, verbleken metaforen in de tijd, zwerven purper deeltjes taal in kortstondige regenbogen, gekastijd door toevalligheid, kwinkslagen schieten droom – kastelen aan flarden, associaties van herinneringen uit het niets en uit wollige kluwens van overtal en hernieuwde nalatigheid.…

blauw één punt één kleur één lijn het had géél moeten zijn…

Ach, hoe strekte je eens je blauw-dooraderde kleine hand naar me uit en hoe zei je: "Ge bent m'n kind." In een houten doosje bewaar ik sinds jaar en dag een lok van je zachte, grijze haar, die ik voorzichtig heb afgeknipt toen je, buiten bewustzijn, op je stervensuur wachtte. Op die foto uit 1951 sta je als meisje in een vlinderachtige jurk…

Je verjaardag staat me nog steeds helder voor de geest Het voert me terug naar hoe het vroeger is geweest Al ben je al jaren geleden overleden Die verjaardag doet me denken aan ons verleden De dagen uit lang vervlogen tijden Vol geluk en liefde tussen ons beiden Op zo’n dag, nu ik eenzaam aan je denk Was die tijd toch een godsgeschenk Jouw geboorte…