Alle inzendingen over koelte

De strelende zee kust zijn huid terwijl zanderig water golft in het strand Het waterend kind waait zijn emmertje terwijl golvend gras wuift in de wolken Zijn spelende schaduw likt de branding terwijl stralende schelpen glimmen in de zon Een bollende parasol koelt zijn wangen terwijl zeeën van tijd stranden in de avond…

Ik zoek nog steeds een strand met de koelte van kiezels en de warmte van zand, met lichtvoetig water en zwaarlijvige golven, met luchtkastelen onder schelpen bedolven.…

we deinen op de warme golven van de zomerzon dromen koelte en geruis van zee en strand rondom het volmaakt vakantie vieren klotst tegen pieren haast en stress hebben geen vat op het genieten van ons zonnebad de idylle is compleet als stilte rozige sluimer geeft totdat een strandbal uit het niets keihard knalt op ons glasservies…

De koelte van het laken is warm op mijn huid verstijfd lig ik naast jou jouw pas verworven bruid Zweterige handen nat warmer beroeren mij intiem gehaast zij verstarren mij in marmer ruw geschonden afgegraasd Verouderde passie ongemeend maken mij broos doch versteend voorbij jeugd in dromen beleven verhuld ingekapseld weggegeven…

Wanneer de stilte verbroken wordt Door de leegte er om heen En de koelte van een avondbries Als hete adem mijn gezicht beroert Weet ik de toekomst voorbij te zijn En terug te keren naar weleer Doch denkend aan die voorbije tijd Richt ik de smeekbede niet nog een keer Want als ik omzie naar de geleden tijd Al dat leed van miljoenen stervelingen…

bewegingloos hangen woorden in de lucht als wolken op een zomerdag maar messcherp zijn hun schaduwen getekend op de nog warme grond waar het zinderen plotseling koelt en koude tocht in ijzige stilte voelbaar wordt speelt mistig licht vals in de stroperige tijd hij is alle houvast kwijt kijkt haar hulpeloos aan in de verte echoot…

je ademde warm en zacht ik ging mee in je kracht ontdooide de grond waar ik in lente het prille groen vond je bloesemde fel bloeide je bloemen veelkleurig en snel we zomerden samen oneindige dagen wisten ons nachts met koelte te laven oogsten in roze de vrucht die enkel de herfst kon geven het eerste liefdeskind van ons leven…

werelddelen om je met mijn vrijheid te bevrijden vol zonneschijn en sproeten omdat je in de nacht verlegen bent aan de kust met een geliefde ik moet me nu losmaken uit het silhouet van jouw gedaante je zou een boom kunnen zijn of een reus onder de zon nu de zomer zonneschijn telt uur na uur onder blakende zon zelfs schaduw brengt geen koelte…

jij smeedt je eigen leven blaasbalgt lucht door antraciet tot ijzer witheet kleur kan geven hamert op het soepele metaal plet wat rond en zo onbuigzaam was koelt met water weer de vorm vast je handen maken goud zelfs ijzer wordt weer staal jij chroomt in meerdere dimensies jouw levenskunst heeft schoonheid als pretentie…

jij bent mijn zon ik naast koelte uit de bron die we samen dolven jij lierde stenen die diepte schampten verwondde zo mijn schenen ik groef uit vergaarde buit van wateraders die lang waren verdwenen bodemde met ragfijn zand gefilterd op een naamloos strand we putten zee en zon draaien zo met hemels water het woestijnen nogmaals…

wanneer de storm weer rondgaat als een wervelwind zijn donkere verschrikkingen uw arme berooide mensen kinderen tezamen striemt wij schamen onze tranen niet die in het donker op U wachten o Geest van God stroom onze harten binnen in koelte van de nachten opdat wij kunnen zingen dat uit de donkerte van plagen altijd uw…

de zon verdampt de mensen op het plein en blakert het gesteente ze rusten peinzend aan de schaduwkant gelooid op het gebeente de huizen hoog de straten donker smal warmte ademt traag verval de luiken zijn gesloten binnenplaats met groene rust koelte die de warmte kust stilte spreidt de zomer uit vervaagt de middag in siësta de…

Ik voel de koelte op mijn huid als strelende vingers die mij raken betoveren zij de wereld in en om mij heen. Stil en geluidloos los ik op in de warmte van je lichaam als een druppel laat ik me meevoeren op de golven van het zijn.…

Alleen in het donker Wandel ik door het verlaten dorp Langs het Spiegelende zwarte water De koelte De rust Kalm ga ik zitten Beroer de zwarte spiegel Met de toppen van mijn vingers Het duister duwt me zachtjes in mijn rug Ik laat me vallen Glijd in het ijskoude zwarte water In de rust Een laatste schok Stopt mijn hart Of vult de leegte…

In een stroom vol woestheid Als een waterval op dreef Krijgen mijn emoties ruimte Weg te glijden in de diepte Vol kracht en met overgave Laat ik al mijn verdriet los In duizenden druppels gevat Vol weemoed, pijn en woedde Weg heel erg ver weg van mij Verdronken dromen opgeslokt In de koelte van het stille water Onvindbaar met de stroom…

Wordt het jou dan nooit te moede niet te weten wat je voelt op de tast toch, door jouw duister waarin het vuur van mijn ziel koelt. Doch als jouw ijs begint te breken en plots de spiegel een lach toont dan weet ik dat ondanks alles echte liefde alles loont.…

Ik meen je te ontwaren op de weg van emerald Jij die ik mij eeuwig zoet herinnerde Verborgen in de stille koralen van mijn dromenspel Ik verdwaal zonder spijt in je zilveren labyrint, in de kristallen van je tijdloos licht Wever van visioenen, met je dwaalspinsels van amarant, je ijle bloemenzeeën, smachtend naar de koelte van levend…

de zee spoelt de oudste dromen door het onderwaterwoud zwart groeit door het grijze heen ongepolijste sporen van erosie en verval hoe zacht deze hemel van schelpenkleuren het licht beeft van verlangen in de blauwe koelte bloemen vogels en vroege dromen een milde voorjaarsregen vult de verweerde letters van jouw naam verre tonen…

grijs licht ontwaart mij mijn wereld ik tuur de tuin in nog niet veel beweging daar ja, twee vissen in de vijver een grote bruine en een kleine gele versuft door de koelte het windmolentje draait maar langzaam vanochtend geen witte rook uit de schoorsteen van de overburen zwoeligheid wil mij de deuren laten openen het buiten…

mijn hand raakt het kozijn terwijl ik het ijzer beroer duw buiten weg, weg van mij die bedompte lucht van een gesloten cel waarmee ik avondrood voer het is hopen op koelte wanneer de dag is verdreven en de stilte haar diepte zoekt het geruis in mijn lijf neemt tijd om te zweven.…

luchten verwaaien onverdroten zeeën reiken verder dan het oog het vasteland blijft onverbroken als baken onder de hemelboog haar aderen zijn nooit versperd het landschap is een open geest dan uitbundig, dan weer introvert maar nooit van zichzelf verweesd het onthechte lichaam vraagt om koelte of warmte, of wellicht beide heling schuilt…

Opgestuwd door natuurkracht bereikt vurig steen hoogte, koelt, slijt en brokkelt tot minuscule materie. Neerslag voert het mee door uitgesleten kloven en het bezinkt, laag na laag, tot zwart strand ontstaat. Ik sta op het strand en tuur omhoog naar de uitgedoofde vulkaan, bedekt met nevelwoud.…

Waar is de liefde van weleer vanzelfsprekend als de zon toen hartstocht alle koelte van de nacht verwarmde het is koud buiten jou Geef me een echte kans alleen om te bewijzen dat het niet voorbij is dans met mij die dans Hoe kan ik je nog raken door de muren om je heen waar is opening genoeg voor een vonkje warmte of een sprankje hoop…

‘k Ben te lui, om iets uit te spoken, ik blijf liever ondergedoken, in het donker, zonder licht, met koelte aan mijn gezicht. Mijn adem tergt me, Ik doe niets en ik snak naar lucht. Die verdomde zwoelte. Geen wind, zelf geen kleine zucht.…

ik was het laatste blad dat de herfst bijna liet hangen heb met bladeren geruiseld een zomer lang alle koelte gevangen stormen getrotseerd zag takken breken waarvan het einde nog niet was geformuleerd nu somberend in een wereld vol vergrijzen donkere dagen die in de ochtend al verijzen ik val en vervolmaak het kleurig…

Ik verlang, naar de koelte van de regen. Het is de overkant van de rivier. Jij bent daar, ik hier.…

het heeft geen zin te wachten tot een eeuwige zondvloed zal louteren tot dagen vervagen in welbehagen zelfs dan blijven verdroogde rivieren dor en zal de einder geen honingzoet dragen zelfs als ik snak naar koelte in verzengende hitte zelfs als ik honger naar warmte in koude duisternis zelfs dan laat ik mij verblinden door verzonnen dromen…

In koelte van de avond na een warme zomerdag klinkt ergens een saxofoon en ontlokt een blijde lach luisterend naar de klanken hoor ik woorden en geniet een gedicht vanbinnen de schoonheid van een lied als spreken in gedichten over liefde en poëzie een briesje in de natuur die verre zachte melodie terwijl stralen van de zon achter…

Het doorweekt je, koelt je tot op het bot. De zon verwarmt de oppervlakte. Steeds meer. Maar van binnen blijft het koud. Een jaar is voorbij gevlogen, het gemis niet. Nog niet. Nooit.…

zonder schaduwwind nog ploert de zon roodkoper in het ondergaan hangt warmte nachten aan pas in schemerkenteren is er het ogenblik dat hitte zwicht voor de nieuwe dag de eerste frisse lach van het ontwaken de ramen open maken tot de explosie licht intenser wordt het zonnevuur je lijf en lendenen omgordt het huis zijn laatste koelte…