Alle inzendingen over lerares OR les OR eer

Je stamelt sorry, voor je weet wat je voor ontoelaatbaars deed - een blik, een kik, een zucht, een vloek? - en duikt dan weg achter je boek. Er heerst iets onverbiddelijks. Nergens gloort hoop op Fiat lux! Je denkt: “Dat is het, ‘k heb gelogen!” Dat is het niet. Het zijn haar ogen, die blik van haar, zo zwart en zwaar, de blik van juffrouw…

De lerares zag in de klas, wat op het bord geschreven was: d'r naam stond in een hoekje. Ze vroeg daarom meteen, wie dat zo foutloos opgeschreven had. Het antwoord kwam van Loekje. Die zei toen: 'Juf, ik heb u tuk. Ik schreef het, want een ongeluk zit in een heel klein hoekje.'…

Het einde van jouw seizoen De hemel neemt al lichtere tinten aan: de bleke dag is hier waarop ik je prijs moet geven aan aarde en aan vuur Verbittering was je metgezel; je was getuige van mijn tranen; Je sprak over verschrikking en over trouw. Ik was er, maar je wist het niet Winterkou slaat me in het gezicht jouw seizoen is voorbij…

Ze kwam in mijn leven maar het duurde maar even was ik té naïef misschien ik had haar spel niet voorzien waarheid komt altijd aan het licht onze vriendschap werd beëindigd wederom teleurgesteld in de mens ik ga verder, en trek mijn grens.…

leer mijn lijf je lief te kozen leg mijn handen op je huid lijf me in bij ademlozen laat me blikken, laat me blozen leid me in en leg me uit…

Zie mij en lees mij, letters gedrukt op papier. Kijk en wend je hoofd niet af, ga niet weg, blijf hier. Zie mij, lees mij en onthou Deze woorden zijn voor jou. Was ik maar deze letters waar jij nu je blik op richt. Kon ik maar kijken naar die uitdrukking op jouw gezicht. Zou ik dan heel misschien, een glimlach om je lippen zien?…

daar gaan ze stil in de rij zichzelf voorhoudend ’t is zo voorbij de gêne, de schaamte als fysieke pijn bloot maar fier om ’n voorbeeld te zijn ontreddering diep verborgen achter de laatste vernis die hedentendage weer onze verpakking is…

Met mijn ogen dicht lees ik de braille van je huid Je woorden sturen mijn handen naar verlangen binnenin Mijn mond zinspeelt op je lippen Je lichaam spreekt klare taal In je verhaal mag ik het boek niet uit Almaar weer beginnen bij het begin…

Ik maak geluid van de letters, Ze schuren, en boren zichzelf Door mijn gezicht, Lees mij…

Dit wanproduct moet u niet lezen. U bent dus gewaarschuwd bij deze! Oké, dat is dat. (Er ontbreekt immers, wat een verrassende wending moest wezen.)…

U geniet uw drie cadeautjes keer op keer geparfumeerde zeep zevenenveertig elf notenreep u pakt de zeep weer in vroeger geleerd niet vergeten nu de zevenenveertig elf heerlijk en weer ingepakt de notenreep lekker opgegeten heerlijk! eerste cadeaus vergeten uitpakken en zeep geparfumeerd zevenenveertig elf heerlijk?…

Ik snap het best dat men die Engelse docent Die schunnig met een meisje zat te chatten Zonder op school de beamer uit te zetten De laan uitstuurt, welk voorbeeld geeft zo’n vent “Toch jammer”, zegt de school: ’t was best een goeie Hij wist een klas vaak ongemerkt te boeien ------------------------------------------------------- …..…

Lees mij, sprak ik vragend En hij daalde af in mijn ogen, dwaalde tastend over mijn huid met zijn vurige tong proefde hij het zoet dronk het van mijn lippen en ademde het vuur van mijn hartstocht maar de gesluierde taal die verscholen op verborgen plekken in mijn hart en in mijn hoofd bereid was om het licht te zien verstond…

je kijkt mij aan de ogen licht geknepen bedenkelijk, meewarig over zoveel woestigheid maar morgen overzie je lachend zeven sloten op de zes en achterover leunend stel je mij de vraag waarheen ze leiden al die dwarse dromen je kijkt mij aan je foto houdt mij bij de les…

je kijkt me aan de ogen licht geknepen bedenkelijk, meewarig over zo veel woestigheid maar morgen overzie je lachend zeven sloten op de zes en achterover leunend stel je mij de vraag waarheen ze leiden al die dwarse dromen je kijkt mij aan je foto houdt me bij de les…

je kijkt me aan de ogen licht geknepen bedenkelijk, meewarig over zo veel woestigheid maar morgen overzie je lachend zeven sloten op de zes en achterover leunend stel je mij de vraag waarheen ze leiden al die dwarse dromen je kijkt me aan je foto houdt mij bij de les…

bossen vol bladeren met olijfgroene ogen kijken en zien zeeën vol water met blauwe tranen van geluk koesteren zonnen vol warmte omarmen harten vol liefde ontmoeten een ziel alleen omringen met warmte en tranen stromen terug op weg naar later later lief later… kom ik terug…

lees me in de wolken in de haren op jouw arm door de vele regendruppels in het haardvuur lekker warm lees me in jouw dromen in de golven van de zee door sneeuw te ontcijferen neem je mij voor altijd mee lees me in de Lente in het ontluiken van de natuur door mijn uitdagende oogopslag in de kleuren van ieder uur zo blijf ik voor altijd…

ik las een paar verhalen vandaag van deze of gene direct hield ik er van hoe dat kan weet ik niet verhalen van lang geleden die blijkbaar iets zeggen leg mij uit hoe dat kan ben ik nog steeds zo zoals men ooit schreef en wie weet eigenlijk nog veel verder daarvoor een paar sporen in de sneeuw las men toen van vogels, begin…

ik zoek je in de spiegeling van 't meer, toch ben je daar niet de bevrijding die ik vond in jou met jou beelden van fietsen door velden vol graan die wind deed ruisen, noch jouw handen over mijn spiernaakte lijf zal ik ooit vergeten evenals jouw opgaan in het niets toch ontmoetten wij elkaar weer, ongezien en één week voordat je vrij…

Men moet de dichters niet veel vreugd vermaken; Laat ze wrang worden tot ze heilzaam zijn, Als kruidendranken die genezend zijn; God geeft hen 't zoet eerst als zij bitter smaken. Voert men de jachthond vet, hij jaagt niet meer. De vink zingt beter als hij is verblind. Niet zonder tucht krijgt men een man van 't kind. De nachtegaal…

Maar in Vlaanderen ben ik geboren, waar de nevelen domen, In een klein dorp, waar achter de beteerde muren, Onder stormende luchten, geladen met as van de rokende vuren, Nog arme, maar koppige varenslui wonen. Mijn jeugd heeft ze gekend, helaas maar al te goed: De donkere moerassen, de sombere bossen en naakte velden, Grijze november die slierten…

Voor 'kussen' lees: 'kussens', Voor 'vliegen' lees: 'liegen', Voor 'van jou' lees: 'van niemand', Voor 'nood' lees: 'wet'. Voor 'nu' lees: 'later', Voor 'later' lees: 'nooit', Voor 'weten' lees: 'vergeten', Voor 'waarom' lees: 'daarom'.…

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

Eer waar is het gebleven Veel hebben geen eer Het is niet zo als vroeger meer Weinig voelen er nog eer De waarheid waar is die gebleven Velen leven in een leugen Is het zo leven beter Durft men niet in de waarheid te leven Gaat men liever oneervol door het leven Terwijl eer je kracht zal geven De waarheid geeft je een eerlijk leven…

Op 29 september 2000 sprong je van de zevende verdieping van de Far Eastern University in Manilla, waar je lerares was. 28 jaar. Ik kijk naar een foto van jou en ik zie hoe je liefdevolle schoonheid door de smakeloze wreedheid is overmeesterd. Wat had ik graag je valnet willen zijn.…

verfoeid bestaan Mijn moeder belt, ze komt eraan Vervang de slappe rozen De drank en spellen van de grond De poef en stoelen in het rond Wat zeepschuim en dan hozen O moeder met uw zorg en plicht O lerares met straf gezicht Mij is 't genot ontstolen Frivole dagen, teugels los Ei, in een mum - ben ik de klos Weer duizendmaal…

Ik lees doorgroei van je schaamte lees je billen bloot ik lees je borsten staande lees wijl jij de lichten dooft.…

Ik hoop dat je erbij zal zijn als ik met knoeien mijn dorst nog éénmaal les. En dan de wildste ranken bij mijn steen zal snoeien. Ach, laat nu maar, net als pa, een mooie boer. Dan breng ik je wankelend retour, eer ik met jouw tandeloze glimlach slapen ga.…

lees de stilte van het witte blad niet bezwaard met woorden lees zijn luchtige leegte lees zijn niets lees zijn alles gedicht zonder woorden het lichtste gedicht…